Odcinek 15

15.

To było takie cudowne znów móc to poczuć. Posmakować go. Czy on powiedział.. ? Mówił o mnie? Mówił o mnie. Moja pierś rosła. On mnie kocha. Kocha mnie. Jak mógł mnie pokochać? Byłam dla niego taka zła. Nie. Nie. Nie. To nie możliwe, a może? Kocha mnie.! W duchu cała się śmiałam. Teraz nic złego nie mogło się zdarzyć. Mieliśmy umacniać swoja więź, może być razem. Może zdoła mnie wyleczyć, wyciągnąć z tej nicości? Tyle czasu nie mogłam sobie z tym poradzić, a wystarczyła jedna rozmowa. Moment. Czułam za sobą jego kroki, ale bałam się spojrzeć do tyłu. Bałam się co ujrzę. A jak to tylko moje przewidzenia, nadinterpretację? Nie, na pewno nie.

Zbliżaliśmy się do domu. Kto do mnie przyjechał? Czemu tu? Kto wiedział? A może ojciec… Nie. Przerażało mnie to, ale obecność Harrego wszystko łagodziła, ot tak.

Weszliśmy do domu. Panował lekki półmrok i chłód. Atmosfera była napięta, w powietrzu unosił się swąd spalonego humoru i lekkości. Na środku salonu stał chłopak. Wysoki, przystojny brunet, Gdy tylko mnie zobaczył rozpromienił się. Popatrzyłam po zdziwionych przyjaciołach. Tylko Liam siedział głęboko w fotelu ze smutną miną.

- Kuba? Co ty tu robisz?- zapytałam. Chłopak podbiegł do mnie i mocno mnie objął. Usłyszałam jak Harry z sykiem wciąga powietrze. Odsunęłam się od Kuby i popatrzyłam na niego z dystansem. Nic się nie zmienił.., ale co on tutaj robił? Czekałam na wyjaśniania.

- Mówiłaś, że jesteś w Holmes. Przyjechałem do Londynu do kumpla na dwa tygodnie. Postanowiłem do ciebie wpaść.. Wiem, dwa miesiące, ale nie mogłem wytrzymać, myślę, że ciągle mamy szansę. Nie cieszysz się?

- Cieszę się. – powiedziałam machinalnie.- Ale.. Czemu podjąłeś decyzję za mnie? Matko, Kuba. – załamałam ręce. Dobrze wiedziałam co to oznacza. Zrozumiałam słowa Harrego, które wyrzekł mi przy naszym drugim spotkaniu. Kuba właśnie zepsuł mi życie.

- Ej, zaraz. Kto to jest?- zapytał mnie Harry wskazując na chłopaka. Jako, że ciągle rozmawiałam z Kubą po polsku cały pokój był niewtajemniczony. Tylko Liam wiedział co się dzieje, co tłumaczyło jego ponurą minę.

- Kuba-Harry. – przedstawiłam ich. Obaj spojrzeli na mnie jakoś obco.

- Tylko Kuba?

- Tylko Harry?- powiedzieli obaj w tej samej chwili. Odebrało mi mowę. Nie byłam w stanie myśleć, a co dopiero ubrać to w choćby na pozór logiczne słowa.

- Po co do mnie dzwoniłaś, jak masz innego na boku?! Myślałaś, że jak przyjedziesz do Polski to też nie zostaniesz sama? – zaczął na mnie krzyczeć Kuba. Wiedziałam do czego jest zdolny.

- Dlaczego mnie pocałowałaś, dałaś mi nadzieję, jak wiedziałaś , że w Polsce masz kogoś innego? – zapytał Harry. W jego oczach widziałam prawdziwy ból. Wiedziałam ile poświęcenia kosztowało go wyznanie mi miłości.

- To nie tak…- jęknęłam.- Dzwoniłam zanim się z tobą pogodziłam.. Przecież wiesz, jak było. – zwróciłam się do Harrego.

- Ale kogoś miałaś.. Naprawdę miałem być tylko tymczasowym chłopakiem zastępczym.?

- Nic nie rozumiesz.. Poza tym jakiś czas temu ty potraktowałeś mnie tak samo. – zarzuciłam mu. Ze szklanki się wylało. Harry popatrzyła na mnie groźnie. Widziałam jak w jego oczach wszystko umiera.

- A mi się nie należą żadne wyjaśnienia? Jak do mnie zadzwoniłaś, pomyślałem, że to na poważnie. Dla ciebie rzuciłem najładniejszą laskę w szkole.. Matko, jaki byłem głupi..

- Po tym co mówisz muszę ci przyznać racje.- powiedziałam ostro i zwróciłam się do Harrego patrząc na niego łagodnie.- Harry, zrozum,.. To nie miało być tak..

- Teraz to już nie ważne. Zapomnij.- rzucił Harry.

- Stary, daj jej się chociaż wytłumaczyć..- zainterweniował Liam. On mnie rozumiał. Rozumiał sytuację.

- Ja wiem co ona chce powiedzieć. Przykro mi, Oliwia. – ostatnie spojrzenie przepełnione bólem, cierpieniem i zdradą. Przecież nic złego nie zrobiłam. Boże, ratuj! – Hey, Kuba. Znam dobry bar w Holmes..

- Jasne. Chodź. Bezsensu się tłukłem taki kawał drogi…

Patrzyłam jak dwóch moich, przyszłych, niedoszłych, byłych chłopaków odchodzi zostawiając mnie w totalnym otępieniu. Poczułam się krucha. Wszystko zaprzepaściłam. Co mi pozostało? Miałam ogromną nadzieję na koniec tej piekielnej wojny, a tymczasem rozpętałam nową. Nie rozumiałam czemu Harry się na mnie złościł. Ostatnio postąpił ze mną tak samo. Różnica była tylko jedna. Wtedy mnie nie kochał. Ja go nie kochałam. On nie kochał Emily, a przynajmniej nie całkiem. Tym razem Harry poczuł się zdradzony. Zdradzony przeze mnie. Mogłam tylko płakać. Objęło mnie silne ramię.

Nie mogłem patrzeć jak ona się tak męczy. Sprawiało mi to jakiś niewysłowiony, niefizyczny ból, jakby ktoś otwartą ranę posypywał solą. Chciałem być przy niej, zaopiekować się nią. Była taka bezbronna. Wiedziałem, że czasem opowiadam się nie po tej stronnie co powinienem, ale nie mogłem inaczej. Ona miała w sobie jakiś magnes, który kazał mi się nią opiekować, jak szczeniak, który wymaga stałej ochrony i patrzy swoimi oczkami, posługuje się swoją słodkością.

Objąłem ją ramieniem i mocno przytuliłem do piersi. Oliwia zachlipała i wtuliła się w moją bluzę.

- Cicho, będzie dobrze. – szeptałem, choć wiedziałem, ze wcale nie będzie. Rzadko wszystko jest w porządku., więc czemu teraz miałoby być inaczej. Mogłem być dla niej tylko wsparciem, nic innego nie byłem w stanie uczynić.

Od dawna patrzyłem jak Oliwia zbliża się do Harrego i wiedziałem, że będą kłopoty. Harry rzadko kochał, czym sprawiał dziewczynom niewysłowiony ból. A jak już się zakochał to kazał im piekielnie cierpieć przez swoją głupotę. Tym razem jednak było inaczej.

Nie rozumiałem zachowania Harrego. Widziałem w jego oczach cierpienie. Wiedziałem, że cierpi z powodu Oliwi. Role się odwróciły. Zdawało się, ze dopiero dzisiaj on sam sobie to wszystko uświadomił, a Oliwia pokroiła mu serce z szyderczym uśmiechem. Wszystko się posypało jak cienka szyba trafiona kamieniem, miliony szklanych odłamków boleśnie wbijały się i w niego, i w nią. Ale to jej było mi szkoda. Przypominała mi trochę ptaka ze złamanym skrzydłem, drastycznie zniżyła loty i ktoś musiał się nią zaopiekować, by rana się zagoiła, a nie zaogniła. Nie mogłem jej narażać na żadne niepotrzebne zachwiana nastroju. Miałem być oparciem i jej bodygardem, którym się być zobowiązałem. Wiedziałem, że Oliwia już jest na granicy wytrzymałości. Ostatnio było coraz gorzej, jej grób był coraz głębszy. Byłem idiotą pozwalając jej w ogóle się do niego zbliżyć, przecież wiedziałem jak to się skończy, przynajmniej po części. Mogłem ją przed tym uchronić, a wepchnąłem ją w szpony śmierci.

Zaprowadziłem Oliwie na kanapę. Przytuliła się do mnie i szlochała. Robiła sobie ze mnie poduszkę, ale mi to nie przeszkadzało.

Z drugiej strony usiadła Gemma i głaskała ją po głowie.

- Przejdzie mu. – szepnęła. Oliwia się zerwała i popatrzyła na siostrę Harrego.

- Ty nie widziałaś…. Kochać to niszczyć. – powiedziała i zapłakała jeszcze głośniej. Nikt z nas nie wiedział jak przebiegała ich rozmowa w domku dla gości. Co takiego sobie powiedzieli. Wiedzieliśmy jedynie, że miało być dobrze. Gdyby nie Kuba.

- Czemu nie dałaś sobie z nim spokoju? – zapytała Gemma i spojrzała na mnie. – Miałaś Zayna. On by cię nie skrzywdził.

Uśmiechnąłem się do niej nic nie mówiąc. Oliwia pociągnęła nosem.

- Czemu nie dałaś sobie spokoju z Markiem? Miałaś Nialla. – powiedziała.

- Nie miałam. – wyszeptała Gemma. Oliwia spojrzała na przyjaciółkę inaczej, nie umiałem powiedzieć na czym to polega. Ach, te kobiece spojrzenia.

Spojrzałem na Nialla. Zrobił się czerwony.

- I dałam sobie spokój z Markiem. Chyba go nie kochałam. – dokończyła Gemma patrząc na coraz bardziej czerwonego Nialla.

- A ja Harrego kocham. – wyznała Oliwia. – Kocham, jak cholera.

Wszystkich wmurowało. Jeszcze niedawno wyzywali się od najgorszych, i wpychali do basenu. Ja nie byłam zaskoczony. Popatrzyłem po twarzach przyjaciół i mogłem stwierdzić, że jednak nikt nie był zdziwiony. Wszyscy widzieli to co ja.

-  Idę po Harrego. Trzeba to skończyć. – powiedział Louis. Na niego zawsze można było liczyć. Kilka słów i brał się za działanie, a ja mocno trzymałem kciuki.

***

Jednak mieliście racje.. To Kuba. Owszem mogłam to jakoś zmienić, ale to właśnie on mi był potrzebny, żeby przyspieszyć akcję; ) Mam nadzieje, że się nie gniewacie, i że mimo to coś z tego odcinka jest.;) Może być?

Dzisiaj pozostawiam was wolnych od wszelkich pytań z mojej strony.. Mam tylko jedno.. Jak to się skończy, czy się skończy i co będzie dalej? Jedno, ale rozbudowane, ogólne.; ))

Z całego serca dziękuję za tyle komentarzy, zabiliście mnie po prostu i teraz leżę pod stołem. Kocham was i mam nadzieje, że i tym razem mnie nie zawiedziecie. Im szybciej 20 tym szybciej następny, a mówię wam, że warto, bo ja wiem co w następnym się bd działo.xD

Jeszcze raz dziękuję i czekam na wasze opinie. 

Pozdrawiam.!

~H.

PS. Kibicujmy naszym! Polska wygra mecz! Trzymajmy za nich kciuki.;))