Odcinek 14

Powodzenia! 

14.

Wszystko mnie bolało, a dalej spadałam. Dół stał się niebezpiecznie bliski. Zaczełam krzyczeć. Na dole stał Harry, ale wiedziałam, że mnie nie złapie. Czarny asfalt już nie był tylko niewyraźną czarną plamą. Mogłam dostrzec co większe dziury, które wyglądały jak małe kratery. Brakowało tylko wrzącej lawy. Odległość malała, a mój krzyk był coraz wyższy, aż dźwięczał mi w uszach, tak jakbym to nie ja krzyczała. Czekałam aż pojawi się mój wybawca. Zawsze się pojawiał, ale tym razem nie przybył. Nigdzie nie widziałam błysku stali.

Ogromny ból kręgosłupa, przyprawiał mnie o mdłości. Pęd powietrza rozwierał powieki i kazał mi patrzeć na moją śmierć. Próbowałam je zamknąć co spowodowało tylko piekący ból, a krew zalała mi oczy. Wszystko postrzegałam przez pryzmat krwi, śmierci, bólu i cierpienia. A Harry stał. Spojrzał na mnie. W jego oczach ujrzałam żal, współczujcie i bezradność. Nie śmiał się. Był dogłębnie przerażony, jakby nie mógł wykonać żadnego ruchu. Czemu on? Co go tu sprowadzało? W twej chwili to nie było ważne. Już chciałam upaść. Mieć to za sobą, nie czuć nic oprócz zaślepiającego bólu, który mnie sparaliżuje i wyłączy mi świadomość. To już było blisko. Ostatnie spojrzenie w górę. Zayn stał na dachu i patrzył jak lecę, z lodową powagą. Zaskoczenie. Ziemia, strach, ból.. Nie!

Spadłam. Otworzyłam szeroko oczy. Czułam pulsujący ból w łokciu, ale bałam się poruszyć. Czy w ogóle mogłam. Nad sobą zobaczyłam wystraszoną twarz Zayna. Rozejrzałam się. Obok mnie zobaczyłam drewnianą nogę, która niewątpliwie należała do szklanego stolika stojącego obok, który pchnęłam. Leżało na mnie kilka czasopism, które niewątpliwie jeszcze przed chwilą leżały na szklanej ławie. Zrzuciłam je z siebie płynnym ruchem i chciałam wstać. Zayn wyciągnął do mnie rękę. Miał suchą i zimną dłoń, szorstką. Siadłam na białej kanapie i roztarłam łokieć, na który niewątpliwe upadłam. Zayn podniósł z ziemi pled i położył go koło mnie.

- Nawet nie wiesz jak mnie przestraszyłaś. – wyszeptał zbliżając się do mojej twarzy. Oparł się czołem o moje czoło.

- Miałam zły sen. – powiedziałam równie cicho. Zimny pot spływał mi po karku. Zayn zaczął gładzić mnie po ręce. Za wiele jak dla mnie było tego dotyku, ale pozwoliłam mu na to. Dawał mi tę odrobinę bezpieczeństwa. Tylko dlaczego nie przyszedł mi  z ratunkiem? Czemu spadałam? Kto mnie pchnął? W tej chwili przeszło mi przez myśl, że Zayn. Sny to przecież tylko lęki, pragnienia, sygnały, które wysyła nam nasza podświadomość. Jak mogłam to interpretować? Czy Zayn naprawdę pchał mnie w objęcia śmierci? Czy Harry był naprawdę tak bezradny? Czy moje życie miało się zmienić w pasmo dramatycznych zwrotów wydarzeń? Nie. Nie. Nie. Tak strasznie się bałam. Wkoło miałam tylu ludzi, ale czułam się tak strasznie samotna. Ostatnio wszystko się tak diametralnie zmieniało. Stawałam się jakaś inna. I zdawałam sobie z tego sprawę. Znałam przyczynę.

- Która godzina?- zapytałam szukając rozbieganym wzrokiem zegarka.

- Zaraz będzie świtać. – odpowiedział Zayn wyglądając przez okno. Faktycznie za oknami zaczełam malować się różowa łuna zwiastująca budzące się do życia słońce. Wiedziałam, że już nie zasnę. Za dużo myśli, za dużo niewypowiedzianych słów. I ta przejmująca ciemność, w środku. Ciemność otulająca moje wszystkie organy, mój umysł. Sprowadzająca spokój przed burzą i strach. Paraliżujący strach przed nowym. „Chyba zwariowałam” to myśl pojawiała się i znikała zagłuszana wyrzutami sumienia i grzmotami.

Zayn siedział przy mnie do późna, potem przysnął. Nie ruszałam się pozwalając mu na tą chwilę odpoczynku dopóki w kuchni nie zaczął się ruch jak na niemieckiej autostradzie. Zaburczało mi w brzuchu. Jak długo nic nie jadłam? Chciałam się już przestać przejmować, moimi psychicznymi problemikami. Musiałam zacząć żyć, a do tego potrzebna była pełnowartościowa strawa. Odsunęłam od siebie delikatnie chłopaka, który cos zamruczał i zrzucił rękę z kanapy. Przykryłam go kocem. Miał ciężką noc, doskonale zdawałam sobie sprawę, że to moja wina.

- Jak noc?- zapytał Liam, gdy tylko wleciałam do kuchni niesiona zapachem naleśników, jak w reklamie kawy.

- Paskudna. – burknęłam nastawiając ekspres i opierając się o blat.

- Moja też nie najlepsza. – powiedziała Gemma wchodząc do kuchni w puchatych kapciach i różowych spodniach od piżamy. Wyglądała śmiesznie, a jednak uroczo.

- Rozmawiałaś z Harrym?- zapytał Liam. Wytężyłam słuch, ale starałam się tego nie okazywać. Nalałam kawy do kubków i jeden podałam Gemmie.

- Z nim się nie da rozmawiać. Nic nie rozumiem z jego bełkotu. W ogóle widział go ktoś od wczoraj?

Oboje z Liamem pokręciliśmy głowami.

Całą noc przesiedziałem w ciemnym parku, na starej ławce. Cisza i spokój tego potrzebowałem, by zrozumieć co dzieje się w mojej duszy. Nic to jednak nie dało. Czegoś brakowało. Mogłem to mieć, ale bałem się. I tak już postąpiłem jak debil. Ktoś kiedyś powiedział, że miłość niszczy. Całkowicie się z tym zgadzałem. Moje wszystkie rozterki, problemy zawdzięczałem właśnie temu. Miłości, do której nawet nie śmiałem się przyznać. Jak można pokochać osobę, którą się nienawidzi? Nie miałem zielonego pojęcia i żadne filozofowanie miało tego nie zmienić. Siła wyższa. Najgorszy był jednak brak wzajemności. To mnie tak strasznie przytłaczało i sprawiało niewysłowiony ból. Starałem się, żeby wszyscy widzieli jakim jestem pacanem. Potrzebowałem tego, żeby właśnie tak o mnie myślano. Tak jak ja sam siebie widziałem. Jako skończonego, nieobliczalnego dupka, który nie wykorzystał nadarzającej się okazji, szansy. Ale o czym ja właściwie myślałem? O niej, czy o sobie? Przecież nie o nas.. Nas nie było. I nie miało być. Musiałem utrzymać te pozory wojny. Tylko ból  mógł przynieść ukojenie.

Było już całkiem jasno. Czas wracać. Wiedziałem, że Gemma będzie się martwić, a nie chciałem jej zasypywać swoimi śmieciami, miała własne rozterki. Miałem nadzieję, że choć trochę jej pomogłem. Mimo wszystko. Teraz jej życie było w jej rękach.

Podniosłem się leniwie i szurając nogami zacząłem człapać się do domu, który przecież doskonale znałem, choć w tej chwili kompletnie nie poznawałem. Wszedłem do domu i ściągnąłem buty. Zajrzałem do kuchni. Bezpiecznie.

- Nie wiem, gdzie całą noc byłeś, ale.. Martwiłam się Harry.. Do tego, Niall. –powiedziała Gemma wstając. Zmarszczyłem brwi.

- Niall? Co z nim.? – zapytałem. Liam, który siedział przy stole rzucił mi wrogie, ale jednocześnie pełne zrozumienia spojrzenie i się odezwał.

- Jest w domku dla gości. Siedział tam całą noc. Nikt nie może się z nim dogadać. Mógłbyś..?

Pokiwałem głową. Nie bawiłem się w zakładanie butów. Przeszedłem w białych skarpetkach betonową drużką i wszedłem do domku dla gości, który wyglądał po prostu jak duża altana.  Na pierwszy rzut oka w środku nikogo nie było. 

Była taka drobna. Stała przy oknie trzymając rękę przy ustach w głębokiej zadumie. Chyba nawet mnie nie zauważyła, kiedy wszedłem.

- Musicie sobie parę spraw wyjaśnić. – usłyszałem głos Gemmy, gdy zatrzaskała drzwi. Obróciłem się szybko i pchnąłem, ale było za późno. Zamknięte. Oliwia patrzyła na mnie przerażona.

- Miał tu przyjść Niall. – szepnęła. Odwróciłem głowę i zaśmiałem się ponuro.

- Tobie też to powiedzieli?

- Poszli. – powiedziała patrząc przez okno i całkowicie ignorując moje słowa. Wszyscy jak jeden mąż poszli zostawiając nas samych, na nieokreśloną ilość czasu.

- Idioci!- krzyknąłem.

- Przestań. To nasi przyjaciele. – zaoponowała gwałtownie się odwracając.

- Przyjaciele nie ranią przyjaciół. A moi mnie zranili.

- Zamykając cię tu? Przykro mi to słyszeć. Przykro mi, że mnie nienawidzisz. Przykro mi, że rozwaliłam ci życie. Nie planowałam tego.

Przysiadłem na łóżku. Nogi odmawiały mi posłuszeństwa. Byłem miękki.

- Mi też. Nie nienawidzę cię, Oliwia. Po prostu z pewnymi sprawami nie mogę sobie poradzić.- wyznałem. Poczułem jak siada koło mnie. Widziałem jak jej ręka się porusza, jakby chciała mnie objąć, pocieszyć, a następnie zawisła w powietrzu, by opaść na jej kolana.

- Rozumiem. Też mam mętlik. Chyba powoli wariuję. – powiedziała i zamilkła. Siedzieliśmy w krępującej ciszy przez kilka minut. Nie byłem na tyle silny, by ją przełamać, by wszystko wyznać jak na spowiedzi. By się otworzyć.

-Śniłeś mi się. – powiedziała. Zaskoczony spojrzałem w jej niebieskie oczy. Była taka urocza, dziewczęca, niewinna.

- Wbijałem ci nóż w pierś? – zapytałem sarkastycznie.

- Pośrednio. Tak jak codziennie. Cierpiałeś.

- Cierpię. Codziennie. Gdy cię ranie. – wyrzucałem z siebie z trudnością wymawiając każde słowo.

- To nie rań. – powiedziała. Och, gdyby to było takie proste.

- Kochać to niszczyć.

Popatrzyła na mnie przenikliwie. Była taka cudowna, a ja jej sprawiałem taki ból. To przeze mnie płakała. Nic mnie nie usprawiedliwiało. Dziwiłem się jak ona na mnie może jeszcze patrzeć. Sam nie mogłem spojrzeć w lustro. I wtedy mnie najbardziej zaskoczyła. Dała mi nadzieję, a to chyba najgorsze co mogła zrobić. Dać cienką nić nadziei, która mogła się zerwać w każdej chwili i zostawić większą dziurę niż była na początku.

Jej miękkie, zmysłowe usta spoczęły na moich. Była taka słodka. Nie wiedziałem, co się dzieje, myślałem tylko o niej, tylko o tym by jej dotknąć, by smakować. A ona się nie broniła. Jakby czytała mi w myślach. Nasze pocałunki były jak trzepot skrzydeł motyla, jak babie lato, jak lot małych pilotów z przekwitniętego mlecza. Chwila, ulotne wrażenie, moment, doznanie, emocje. Kwiat nadziei, który dała tylko mnie.

- Przepraszam, że wam przerywam, ale.. Oliwia ktoś do ciebie. Czeka w domu. – powiedziała Gemma. Zawstydziłem się, ale byłem z siebie dumny. Nie usłyszałem nawet przekręcania klucza w drzwiach. Popatrzyłem na Oliwie. Dziewczyna była przerażona, zaskoczona, zdziwiona. Wstała lekko się chwiejąc i wyszła za Gemmą. Czego się bała? A może to ja? Może znów miała wyrzuty sumienia? Czy ja coś zrobiłem? Może to znów ja ją do tego nakłoniłem, zwabiłem? Przecież nie powiedziała mi, że mnie kocha. Powrócił strach.

***

Chyba nie trudno się domyśleć kto przyjechał? 

Czy to już wszystko kończy? Czy wszytko będzie dobrze.? Przynajmniej między nimi? Co z Niallem? A może on tu jest nieistotny? A Zayn? Odegra większą rolę? Czy Emily odeszła na zawsze, a jak nie to kiedy powróci? Czy Oliwia znów się odgrodzi? Zachowa się tak samo jak wcześniej? Wyjdzie naprzeciw? A może nie wytrzyma presji i ugnie się pod ciężarem własnych myśli i przewidywań? Hmmm.. Ja to wiem, sialalala..;))

Odcinek zdaje mi się nie najgorszy.. Oczywiście mógłby być lepszy, ale ciull.. wyszedł taki.;) Mam nadzieje, że przebrniecie.; ))

Dziękuję za opinie. ;) Miło, że tu czasem wracacie.;p 

Proszę o zostawianie po sobie śladu!!

Z góry dziękuję!

Pozdrawiam.!

~H.