Odc. 18

18.

 Poczułem przeszywający ból pleców po kontakcie ze ścianą. Wiedziałem, że mi się  należy. Ojciec Oliwy był jak wielki, rozwścieczony niedźwiedź gotowy do pożarcia mnie żywcem. Słyszałem każde słowo, które padło w pokoju Oliwi i nie wiedziałem czy mam się cieszyć, czy płakać. A może jedno i drugie. Zdobyłem odpowiedź na obydwa najważniejsze pytania. Oliwia mnie niezaprzeczalnie kochała, odwzajemniała moje uczucia. Przez to rosło mi serce. Z drugiej jednak strony dopadł mnie ten najgorszy koszmar. Oliwia chciała się zabić właśnie przeze mnie. Przez moje odrzucenie, ignorancje i totalny egoizm. Czułem się winny, winny jak cholera i uważałem, że każdy cios, który padnie ze strony jej ojca, nie ważne czy słowy, czy fizyczny będzie za małą karą za moje grzechy.

Ojciec Oliwi dopadł do mnie w dwóch susach i złapał mnie za kołnierzyk koszulki. Przyparł do ściany i zaczął krzyczeć.:

- Co jej zrobiłeś, zasrańcu?! Zniszczyłeś mi dziecko, złamałeś je.!!

Widziałem, że był wściekły. Wpatrywał się we mnie ciężko dysząc, po czole spływały mu stróżki potu. Nie wiedziałem co mam mu powiedzieć. Każe słowo miało za małe znaczenie. Waldemar Lisiecki mnie puścił. Osunąłem się na ścianę obijając oba łokcie.

- Ja ją kocham. – wyszeptałem ledwie dosłyszalnie. Pan Lisiecki zaczął oddychać spazmatycznie.

- Kochasz?! Ty gówniarzu, wiesz co to jest miłość? Ja wiem… Przez miłość ludzie nie popełniają samobójstwa!

- Wiem, że wszystko schrzaniłem, ale może Oliwia.. Pan nie rozumie sytuacji…

Ojciec Oliwi nie dał mi dokończyć.

- Schrzaniłeś?! To za mało! Myślałem, że jesteś bardziej rozsądny, ale bardzo się myliłem. Jesteś tylko myśląca o sobie gwiazdą. Żyjesz w jakimś urojonym świcie i nie liczysz się z uczuciami innych..

- Panie Lisiecki.. Chyba trochę za ostro.. – wtrąciła stojąca i przyglądająca się z boku Gemma. Ręce jej drżały, głos miała cichy i niepewny.

- Nie, nie.! To bardzo łagodne słowa. Zasługuje na dużo, dużo gorsze.. A teraz posłuchaj uważnie, bo nie będę dwa razy powtarzał. I nie patrz na mnie jak skończony kretyn na haju.. – zobaczyłem czubek jego dużego palca tuż przy swoim nosie. Przełknąłem głośno ślinę. – Oliwia  nie da ci szansy. Nigdy! Nie masz prawa się do niej zbliżyć nawet na dwa kroki. Nigdy więcej jej nie zobaczysz… Słyszysz..? Nawet, gdy Oliwia już dojdzie do siebie sprawię, że zapomni. Nie będzie cię pamiętać. Nigdy jej nie nachodź, nie dzwoń. Nie znajdziesz jej. Nie istniejesz.. Rozumiesz? Nie ma cię, ani tych twoich przyjaciół.. Nikogo. Nigdy się nie urodziliście. Wszyscy! Jeśli kiedykolwiek jeszcze o tobie usłyszę, jak kręcisz się obok mojej córki to zakupie nowy model siekiery i nie będę się wahał… Wierz mi, gdyby jej nie odratowali… Ty byłbyś martwy, a ja w pierdlu. Zrozumiałeś?

Skinąłem głową. Wszystko było dla mnie jakąś abstrakcją.

- Idźcie już.- powiedział jej ojciec patrząc po twarzach moich przyjaciół. Gemma się oburzyła.

- Ale jak to? Ja nic nie zrobiłam.. Pan nie może nam tego zrobić.. Oliwi.. Ona pana znienawidzi. Ona kocha Harrego, kocha nas. Mamy prawo…

- Nic nie macie. Ona nie wie co to miłość. Ktoś musi jej pokazać czym jest życie.. Nie może rozpamiętywać przeszłości. Ja wam nie będę tego tłumaczył. Do widzenia.

Gemma zaczęła przeraźliwie krzyczeć. Jej krzyk powodował, że jakaś część mnie chciała rzucić się jej na ratunek. Inna znów nie mogła odnaleźć powiązań z układem nerwowym. Stałem, więc jak przytwierdzony do podłogi i patrzyłem w ścianę. Wszystko się zlewało i tylko ten krzyk brzmiał. Brzmiał jak bicie dzwonu.

- Pan nie może! Nie może.. Muszę się z nią chociaż pożegnać.. Tylko tyle! – krzyczała Gemma. Z oczu poleciały jej łzy. Zaczęła strasznie płakać. Wpadła w histerię, a mi ścisnęło się serce. Przecież nie tak miało być. Podszedł do niej Niall. Objął ją i zajął się tak jak ja powinienem to zrobić.. Ale ja nic nie mogłem. Rozpadałem się. Nie czułem nic, a jednocześnie ból był tak wielki, że z gardła wyrywał mi się niemy krzyk. Rozdzierał gardziel i rozsadzał czaszkę.

- Mogę. – odpowiedział Waldek Lisiecki. – Z kimś kto nie istnieje nie można się żegnać.

To były jego ostatnie słowa zanim zniknął w pawilonie Oliwi.

A ja stałem. Stałem, choć dłużej już nie mogłem. Mój świat runął, a ja chodziłem po zgliszczach. Do odbudowy miałem tylko swoje ręce. Ręce, które nigdy miały nie unieść posad zburzonej rzeczywistości. Zwaliłem się jak kłoda na podłogę i schowałem twarz w dłoniach. Miałem ochotę płakać, krzyczeć, walczyć, ale ani jedna łza nie popłynęła. Nie wydobył się ze mnie żaden dźwięk, a ręce odmawiały posłuszeństwa. Ogarnęła mnie beznamiętna czarna otchłań. Nic mi już nie zostało.

Ktoś mnie podniósł. Drogi do domu nie pamiętałem… Tylko krzyk siostry i czułe szeptanie. Kogoś.

Podniosłam się na łokciach, gdy ojciec wrócił. Czułam się jakby w głowę wbijano mi tysiące szpilek. Twarz miałam mokrą od spływających po niej łez. Już dawno przestałam się szarpać. Widziałam, że to nie ma sensu. I tak nie mogłam nic zdziałać.

- Gdzie Gemma?- zapytałam. Ojciec wahał się chwilę, ale spojrzał mi w oczy i głaszcząc mnie po głowie powiedział:

- Gemma poszła do domu.

- Kłamiesz. Nigdy by mnie nie zostawiła. Ona.. – zmrużyłam oczy.

- A jednak. Widocznie za bardzo ją przeceniałaś. Mówiłem ci w tym wieku nie istnieje coś takiego jak miłość i solidarność. Każdy martwi się o swój los.

- Nie prawda. Gemma by została, co jej powiedziałeś? – ciągnęłam. Nie mogłam uwierzyć, że moja przyjaciółka tak po prostu mnie tu zostawiła. Mój ojciec musiał się w to mieszać. A jeśli nie? Jeśli miał rację. Jeśli wszystko naprawdę było zbudowane tylko na podstawowych potrzebach towarzyskich. Jeśli ta cała nasza przyjaźń była tylko ułudą i Gemma naprawdę poszła się wyspać. Może byłam dla niej ciężarem i narobiłam jej tylko kłopotu, oszukałam jej brata.

Ojciec patrzył na mnie współczująco. Pogłaskał mnie po głowie i przytulił, gdy pojedyncze łzy spływały mi po policzkach.

- Nie martw się. Wszytko będzie dobrze. Wyjdziesz z tego..

Miał rację. Tylko, że ja nie tego teraz najbardziej potrzebowałam. Pragnęłam bliskości przyjaciół, Harrego… Wszystkiego co kocham. Kochałam.

- Dzwoniłem do mamy. Jutro przyleci, ale już nie tutaj. Jutro cię wypisują i jedziemy do Londynu, a tam już wiesz co dalej.. Otrzymasz fachową pomoc.

- Jak się czuje mama?- zapytałam bawiąc się jedną z rurek.

- Nie jest w najlepszym stanie. Przeżyła prawdziwy szok. Wydaje mi się, że jutro będzie jej ciężko.

- Czy muszę tam iść..?- szepnęłam..

- Oczywiście, że nie.. Nie musisz.. – odpowiedział ojciec z oddali.. Zawahałam się. Chciałam coś jeszcze powiedzieć, ale zabrakło mi słów. Czułam, że kłamał. A to kłamstwo było wyjątkowo ohydne. Czemu usiłował utwierdzić mnie w przekonaniu, że tak będzie lepiej? Zaczęłam się śmiać.. Zmiany nastroju mnie wręcz przytłaczały. Beznamiętny śmiech, histeryczny płacz i pustka to te odruchy występowały u mnie na przemian przez ostatnie kilka godzin. Ojciec patrzył na mnie z politowaniem.

- Idź do domu.. Do hotelu.. Wyśpij się. Mi też sen się przyda. Nie chcę żebyś sterczał nad moim łóżkiem.. – powiedziałam. Widziałam, jak mój tato nabiera powietrza by zaprotestować. – Nic sobie nie zrobię. – zapewniłam. Tato skinął głową i czule się pożegnał..

Czekała mnie samotna noc w szpitalu pośród tysiąca pikających urządzeń z toną własnych myśli, które tak cholernie bolały. Bezsenna noc, którą miałam spędzić płacząc i walcząc z demonami duszy. 

***

 Matko, to już 18. Potężna liczba.. Straszna.; )) 

Jak myślicie kto będzie walczył? Czy w ogóle ktoś będzie walczył? Ja wiem co, kto, dlaczego i nie chcę wam tego zdradzać, mogę tylko zachęcać do poznawania tej historii, jeśli tylko macie na to ochotę.

Zgadliście! Jej ojciec interweniował. Standard, normalnie, tylko jakie to będzie miało dla nich skutki. Oliwia trochę namieszała i oczywiście ma problemy ze sobą.. Czy da sobie radę, czy będzie potrzebny psycholog? A Londyn? Strach się bać tam jechać? O czym myśli jej ojciec? A może to ja was wprowadzam   w błędne myślenie..?

Zawsze możecie pytać... A przynajmniej próbować.; p

43297053 ..

Pozdrawiam!

~H.