Odc. 19

19.

Krzaki haratały mi twarz. Moje oblicze, które było szczególnie ważne w mojej pracy. Jednak to nie miało teraz dla mnie znaczenia. Przepychałem się przez zarośnięty ogródek nie zważając na nic. Poczułem jak po policzku spływa mi cienka strużka. Dotknąłem policzka i spojrzałem na palce. Krew. Niedawno miałem okazje oglądać jej bardzo wiele.

Natychmiast odrzuciłem te myśli i wytarłem ręce o i tak już brudne spodnie. W końcu mój cel się przybliżył. Zajrzałem do środka.

W pomieszczeniu panowała ciemność. Tylko z korytarza biło światło, które w małym stopni wpuszczało do pokoju trochę blasku. Moje oczy jednak już przyzwyczaiły się do ciemności, wiec wszystko mogłem dostrzec. Kilka odsuniętych od łóżka aparatur, niewygodne łóżko i szafka na której stał wazon z kwiatami. Przekląłem w duchu swoją głupotę. Ja o niczym takim nie pomyślałem. Zresztą, i tak wszystkie sklepy już były pozamykane. Przecież nie wielu ludzi wybiera się w odwiedziny do szpitala o trzeciej nad ranem.

Na samym środku pokoju leżała ona. Tylko jedno łóżko było zajęte. Byłem pewien, że trafiłem pod odpowiedni pokój. Zawsze bym ją poznał. Chociaż leżała twarzą do drzwi jej blond włosy okalały jej głowę jak aureola. Jej drobna postać lekko unosiła kołdra. Była taka krucha. Cieszyłem się też, że Oliwia zajmowała łóżko na parterze. Miałem też szczęście, że już po odłączali od niej te wszystkie pikające urządzenia, które pomagały jej dojść do siebie.

Niepewnie, cicho zastukałem w okno. Oliwia się poruszyła, ale nie obróciła. Najwyraźniej nie spała. Może się bała? Kto normalny o tej porze puka w okna? No właśnie. Nikt normalny.

Usłyszałam jakiś stukot. Uderzenie w okno. Serce mi na chwile zamarło, ale wszystko zaraz wróciło do normalności. Przez myśl mi przemknęła śmierdząca kostucha w swoim czarnym dziurawym płaszczu. A jeżeli po mnie przyszła..? Może mogę pójść z nią..? Co jednak będzie gdy mnie drugi raz nie puści. Będzie spokój. Tylko, czy aby jestem taką egoistką, która jest w stanie opuścić rodziców i brata… Nie dla siebie, dla nich.. Przecież sprawie im tym straszny ból. A jak kostucha się nie zapyta tylko po prostu mnie porwie..?

Zaśmiałam się w duchu. Mój śmiech przypominał bardziej szalone zaciąganie się szaleńca niż chichot nastolatki. Stłumiłam te irracjonalne myśli, które ostatnio nawiedzały mnie tylko gdy zamknęłam oczy, a i czasem nawet w czasie trywialnych czynności. 

Pukanie się powtórzyło. Obróciłam głowę  i machinalnie spojrzałam w okno. Ktoś tam stał i dobijał się do szyby. Uczucie strachu i paniki ogarnęło moje ciało. Zerwałam się z łóżka i chwyciłam leżący na stoliku wazon wylewając na podłogę wodę i zrzucając kwiaty od Louisa. Przyszła po mnie.. Ta śmierdząc śmiercią dama.. Chciałam ją przyjąć z otwartymi ramionami, ale rodzice…

Postać znieruchomiała zdziwiona. Teraz dopiero mogłam zobaczyć, że osoba za oknem to niewątpliwe chłopak i to chłopak, którego znałam.  Usilnie próbował zwrócić moją uwagę i dostać się do środka. Podbiegłam w dwóch susach do okna i rozsunęłam szpitalne, cieniutkie zasłonki. Chwile mocowałam się ze starymi, zardzewiałymi uchwytami , ale w końcu udało mi się otworzyć okno. Harry bez słowa przeszedł przez parapet jakby robił to codziennie. Patrzyłam oniemiała jak chłopak, który miał mnie do końca życia nienawidzić  wchodzi o trzeciej rano do mojego szpitalnego pokoju i nie mogłam się nadziwić. W końcu się jednak otrząsnęłam i wróciłam do łóżka. Harry przymknął okno i stanął przede mną.

- Oliwa…- wyszeptał.- Ja naprawdę nie miałem pojęcia.

- Usiądź. – wskazałam mu stołek stojący koło łóżka.- I powiedz co ty tu robisz?

- Ja naprawdę nie wiedziałem..- powtórzył i napotkał moje pytające spojrzenie.- że mnie kochasz. Myślałem, że sobie ze mną igrasz. W końcu mnie nie lubiłaś. No może trochę na początku. Dopiero dzisiaj, a właściwie wczoraj słyszałem twoją kłótnie z ojcem. I wtedy przekonałem się, że ty czujesz to samo… że to wszystko moja wina,..

- Harry, Harry..- przerwałam mu. Spojrzał na mnie. – Nie obwiniaj się. To była moja decyzja. Konsekwencje moich wyborów.  Nie byłam nawet pewna czy czujesz to samo, ale nie mogłam sobie z tym poradzić. Zabrałeś mi świat..

- Ja tobie.. Ja nie mogę nawet jednej chwili oddać się innym myślom. Myślom, w których ty nie występujesz, a kiedy widziałem jak.. Myślałem, że umrę.. Wiem, uznasz to wszytko za brednie.. Jak można kochać kogoś, kogo się nawet nie lubi.. A jednak.. Zerwałem dla ciebie z Emily, a wtedy ty z Zaynem..

- I dlatego rzuciłeś w niego butelką..?

- Między innym. Byłem zły, sfrustrowany  i zazdrosny. –westchnął.

- Przepraszam, że ci nie powiedziałam jak bardzo mi na tobie zależy. Ale czy wtedy zareagował byś inaczej?

- Z pewnością nie, ale może.. Sam nie wiem. Może tak. W końcu cały czas byłem przekonany, że się mną bawisz.

- Przepraszam, znowu. Kocham cię Harry jak nigdy nikogo. Tak jak powiedziałeś.. Miłość zrodzona z  nienawiści i odrazy, ale miłość. To jaki jesteś., Twoja duma. To wszytko jest takie ujmujące. Chciałabym nigdy już cię nie opuszczać.. – chwycił mnie za rękę. Był jednocześnie rozpromieniony i zasmucony. Widziałam, że poczuł ulgę, ale z drugiej strony jego sumienie nie do końca było czyste. Bardzo mnie to smuciło, nigdy nie chciałam, żeby obwiniał się za moje decyzje.

- Nie ma ku temu zastrzeżeń. Ja cię już nie puszczę. Teraz jesteś moja. Moja, słyszysz. Kocham cię najbardziej na świecie i już nigdy nie będę ta kim palantem, żeby to spieprzyć.. Wierzę w to. Wierzę w nas i jak będę musiał to będę kłócił się z twoim tatą. – popatrzyłam się na niego uśmiechnięta. Jednak nie cała się śmiałam. Zdawałam sobie sprawę, że to puste obietnice, czcze gadanie.

- Ja też, Harry. Ja też. – powiedziałam w mrok nieprzytomna trzymając chłopaka za rękę.  Wiedziałam doskonale, że żadna z tych prognoz się nie sprawdzi. Że jesteśmy przeklęci na wieki.

Ledwie Harry wyszedł z mojego pokoju wszedł tato. Gotowy do drogi.

- Mama wylatuje za dwie godziny.. Musimy się zbierać, Oliwia. Dobrze się już czujesz?

Pokiwałam głową i bez słowa ruszyłam do łazienki by się ubrać w ciuchy na podróż. Weszłam do pierwszej lepszej kabiny i przysiadłam. Poleciały łzy.. Mnóstwo łez. Tak bardzo nie chciałam wyjeżdżać teraz kiedy znów wszystko wróciło do normy, kiedy znów robiło się dobrze, kiedy miałam widoki na przyszłość. Teraz to ja miałam wszystko i wszystkich zostawić bez słowa. Harrego.. Harrego, który jeszcze dzisiaj w nocy obiecywał mnie nie opuszczać, a wyszedł i nawet nie przypuszcza, że to było nasze ostatnie spotykanie. Że już dzisiaj mój numer zaginie w czasoprzestrzeni, a ja rozpłynę się jak bezładna materia. Mój cały świat pogrąży się w ciemności, bym mogła odrodzić się na nowo. Tylko, że ja nie chciałam. Nie ważne jak bardzo tego potrzebowałam to po prostu nie chciałam wyjeżdżać.. Nie chciałam go zostawiać..

Zebrałam się w sobie i przebrałam się. Czekała mnie długa podróż. Miałam czas więc na myślenie… Tylko czy to wytrzymam? Ten natłok myśli, obrazów, wspomnień..

Nie wytrzymałam. Na pierwszym przystanku w drodze do Londynu odcięłam się od rzeczywistości. Dosłownie i w przenośni. Moi rodzice mieli racje. Potrzebowałam pomocy..

                          

Przemknąłem z Louisem szpitalnym korytarzem. Szybko.. Chciałem ją zobaczyć  już, w tej chwili. Każda sekunda była dla mnie za  długa.. Każdy krok był tip topem. Wreszcie wpadłem zgrzany do szpitalnej Sali.

Zaścielone łóżko, pusty stolik. Zero ruchu, zero wszelkiego zapachu. Jakby to wszystko było snem i nigdy się nie zdarzyło. Zerknąłem na Louisa, który utwierdził mnie w przekonaniu, że to miało miejsce. Był równie zdziwiony jak ja. Pognałem korytarzem do recepcji/

- Gdzie mogę znaleźć Oliwie Lisiecką? – zapytałem z trudem łapiąc oddech grubej pielęgniarki. Zastukała w klawiaturę. Dla mnie i tak za wolno.

- Oliwia Lisiecka została wypisana kilka godzin temu. – usłyszałem i poczułem się jakby stojący za mną Louis z całej siły uderzył mnie w głowę. On jednak położył mi tylko dłoń na ramieniu.

-Jak to, ale to nie możliwe!- krzyknąłem. Oliwia mi nic nie wspominała, że już wychodzi.. Gdzie ją zabrali..?

- Ale zapewniam pana..

Złapałem się za głowę. Znów to samo.. Wariowałem.. Chciało mi się krzyczeć, tupać, biegać, a stałem.. Louis się nie odzywał. I dobrze i tak nie zwracałem na niego uwagi. To wszystko było jakimś pieprzonym koszmarem bez końca. Gnałem w kółko łapiąc własny ogon. Czas ze mnie drwił. Nie ważne co zrobiłem by było wszystko dobrze to i tak się musiało coś spieprzyć. Skończyły mi się pomysły. Oliwi już nie było.. I jak miałem się z tym pogodzić?  Nie mogłem. Wyciągnąłem telefon i wystukałem numer.

„Nie ma takiego numeru.”

- Fuck!- krzyknąłem.. Zacząłem dzwonić. Jeszcze raz i jeszcze jeden.. I ciągle to samo zdanie.

- Fuck! Fuck! Fuck!- cisnąłem z całej siły telefonem o ścianę. Louis stał przerażony. Pielęgniarka, która jeszcze przed chwilą stukała w klawiaturę teraz stała w pełnej gotowości. Louis coś powiedział i złapał mnie za ramię mocno ciągnąc do wyjścia. Wcisnął mi w rękę zepsuty telefon.

- Telefon się zepsuł. – szepnąłem. – To koniec.

Louis się nie odezwał tylko pogładził mnie po ramieniu. Tak niewiele, a tak dużo.

 ***

Przepraszam, że taki krótki, ale może to trochę za karę?

jestem bardzo rozczarowana, że liczba komentarzy spadła o ok. 100%. Mam nadzieję, że tym razem pójdzie lepiej. Im szybciej będzie 20 komci to szybciej odcinek, jak nie to.. zobaczymy. Przepraszam za szantaż.;)

 Już wiecie, że wprowadzałam was trochę w błąd w pewnych sprawach..Ale czy we wszystkich? Co dalej będzie z Oliwią, Harrym, Gemmą?

Dziękuję wszystkim, którzy mimo wszytko byli tak mili i poświęcili tę chwilkę by skomentować.

Wiem, że ten odcinek jest słaby. Mam nadzieję, że następny będzie lepszy.; )) Stać mnie na więcej. Przynajmniej mam taką nadzieję.;))

Pozdrawiam.!

~H

PS. Chętnych zapraszam na nowy jedno-part na wspolnykierunek.blogspot.com..;))

Przypominam też o moim trzecim blogu prowadzonym z Edith: podrugiej-stronie-lustra.blogspot.com

Linki zresztą macie po prawej.; ))

Teraz będę troszkę z opóźnieniem dodawała nowe odcinki. Co tydzień najwcześniej, ponieważ pracuję nad nowym projektem, już nie związanym z 1D i nad konkursowym jedno-partem. Z góry przepraszam oczekujących.; ))

Jeżeli macie jakiekolwiek pytania dotyczące któregokolwiek z moich projektów, możecie pisać na nr gg: 43297053.. !

Trzymajcie się! ; **