Odc. 17

17.

Biało-niebieskie ściany. Mnóstwo rurek, aparatur wydających różne dźwięki, kilka szafek i łóżek z niebieską pościelą. Wiedziałam, że tu trafie. Czy się opłacało? Jak cholera.

Spojrzałam na swoje nadgarstki. Obandażowane, czystym, białym bandażem. Ruszyłam. Zabolało. Uśmiechnęłam się sama do siebie. To było takie cudowne móc zapomnieć. Niestety nie na długo. Wspomnienia, uczucia całą swoją podwojoną mocą zalały mój umysł. Nie mogłam się na niczym konkretnym skupić, tylko ciągły hałas. Zatkałam uszy. Zabierzcie mnie od tego, zabierzcie.

Musiałam sobie wszystko uporządkować, poukładać we właściwych szufladach, ale jak? Nie chciałam tego mieć spętanego jak kłębek nici walający się po umyśle. Jak rozplątana chromatyna. Zebrałam się w sobie i wszystkie myśli wepchnęłam do jednej szafy. Zamknęłam ją na klucz. Ogarnęło mnie uczucie pustki, ale to było lepsze niż ciągły niepokój i ta paląca tęsknota.

Ktoś krzyknął, chyba moje imię. Spojrzałam w stronę drzwi. Do pokoju wpadło kilka osób. Doskonale je znałam. Wstyd palił moje blade policzki. Znów zrobiłam im kłopot moim egoizmem.

- Oliwa. – szepnęła Gemma mocno mnie przytulając. Nie ruszyłam się. Przymknęłam powieki starając się nie rozpłakać. Otworzyłam oczy drżąc, gdy nacisk na moje ciało ustąpił. Przy łóżku stali Liam, Zayn i Niall, obejmujący śmiejącą się przez łzy Gemmę. Wszyscy mieli zatroskane miny. A jego nie było. Ścisnął mi się żołądek.

- Czemu?- zapytał Zayn siadając koło mnie na łóżku. Uśmiechnęłam się blado.

- Czemu chciałaś się zabić?- powtórzył Liam.

- Nic chciałam.- odpowiedziałam słabym, chwiejącym się głosem.

- Masz rację ludzie, którzy kochają życie podcinają sobie żyły. – zadrwiła Gemma.

- Ludzie szukający świętości. Ja szukająca spokoju i ukojenia. – wyznałam. Zayn mnie przytulił.

- Oliwia, to nie był najlepszy pomysł. Nigdy więcej tego nie rób. Tak strasznie się martwiliśmy.

- Nie wszyscy. – szepnęłam. Gdyby Zayan nie był tak blisko, zapewne by nie usłyszał.

- Wszyscy.

Do szpitalnego pokoju wszedł cicho Louis. W ręku trzymał duży bukiet nasturcji. Uśmiechnął się do mnie smutno. Popatrzył na Liama, który w jednej chwili przeprosił mnie, by zaraz wyjść. Dopiero jak wychodził ujrzałam jego posiniaczony policzek i napuchnięte oko. Mogłam się tylko zastanawiać, co mu się stało.

- Żyjesz?- rzucił Louis wesoło i podał mi trzymany w dłoni bukiet. Zaśmiałam się. Tylko on mógł wnieść tu trochę słońca, atmosfera się troszkę rozluźniła.

- A co miałam umrzeć? – podniosłam obie brwi. – Nie planowałam.

- To świetnie, bo kwiaty są tańsze niż trumna.

Zaśmiałam się perliście i podniosłam ręce. Louis zrozumiał i padł mi w objęcia ze śmiechem. Ostatnie co zobaczyłam to smutny uśmiech Gemmy i iskierki tańczące w jej oczach.

Ogarnęła mnie pustka, która zwykle następuję po panice. Obojętność dla świata, liczył się tylko ten jeden punkt, a wszystkie uczucia, były nie do opisania zwykłymi słowami. Jej śmierć ciągle stawała mi przed oczami. Przechodziły mnie dreszcze, a żołądek zawinął mi się w ciasny supełek, ilekroć tylko o niej pomyślałem.. A co jeśli, jej nie odratują. Nie mogłem sobie tego nawet wyobrazić. Już teraz zimny pot spływał mi po całym ciele. Nie byłem w stanie wydobyć z siebie głosu. Łapałem się na tym, że siedzę tępo wpatrzony w jeden punkt i nawet delikatne strzępki myśli mi uciekały, a potem wirowały w bezwładnej toni. Nie byłem w stanie żadnego uchwycić.

Drżały mi ręce, co chwilę zamykałem oczy, żeby się uspokoić, ale to nic nie dawało, oprócz tego, że umierająca Oliwia stawała mi przed oczami. I to straszne, ogarniające cały mój umysł pytanie: Dlaczego? Dlaczego chciała się zabić? Tak strasznie bałem się odpowiedzi na to pytanie. Bałem się, że znam odpowiedź, że ja nią jestem., Jednocześnie nie dopuszczałem do siebie tej myśli. Przecież mnie nie kochała… A może, może ja coś źle zinterpretowałem… Teraz pozostało mi się tylko zadręczać, co było tak banalnie egoistyczne i płytkie. Odpowiedź przecież i tak nie była w tej chwili ważna. Oliwia chciała się zabić, może właśnie w tej chwili jej serce wykonywało ostatnie uderzenie. Może wszyscy poszli się z nią pożegnać… Pojedyncza łza spłynęła mi po policzku. Nie mogłem się zmusić nawet do płaczu.

Kucałem oparty o ścianę trzymając się rękami za głowę. Ktoś nade mną stanął. Bałem się podnieść głowę. Co zobaczę?

- Obudziła się. – usłyszałem szept Liama. – Nie chcesz…

- Nie mogę. – odparłem. Strach zniknął i mogłem w pełni świadomie popatrzeć w oczy przyjaciela.

- Ona tego potrzebuje, Harry.

- Nie mogę. Nie mogę.  Nie mogę. To wszystko przeze mnie.. Nie mogę, jej tak ranić…

Wiedziałem, że wejście tam nie będzie dla niej dobre. Byłem prawie pewien, że teraz nienawidzi mnie najbardziej na świecie, a każdy mój widok może ją skłonić do skończenia swojego dzieła. Chciałem by była szczęśliwa, ja się nie liczyłem. Nie wiedziałem po co tu w ogóle przyszedłem. Pewnie z czystego egoizmu, który zarzucał mi Liam.

- Przepraszam.- powiedziałem patrząc na jego napuchnięty policzek. Dobrze wiedziałem, że to moja wina, to ja próbując osiągnąć coś nieosiągalnego, w przypływie emocji, nie chcąc pomocy uderzyłem Liama.

- Nic się nie stało. To się zagoi, a ty obrazu nigdy nie wymażesz..- powiedział osuwając się po ścianie i siadając koło mnie.

- Nawet nie mogę sobie wyobrazić tego, jakby to była Danielle. Nie wiem, co przeżywasz, ale strasznie ci współczuję. Sam pewnie przeżywałem tego tylko namiastkę. Ale teraz już wszystko jest dobrze, możesz się z nią zobaczyć. Nie chcesz?

- Chcę. chcę, ale nie mogę jej zadawać cierpienia, ona na to nie zasługuje. Dziękuję, ci stary, że mnie ogłuszyłeś. Nie wiem, do czego mógłbym się posunąć.

- Od tego ma się przyjaciół. – powiedział Liam. Zaśmiałem się gorzko.

Pustka znów napłynęła do mojego wnętrza. Siedziałem oniemiały pod ścianą w szpitalu z wiedzą, ze za ścianą leży moja ukochana, która jeszcze kilka godzin temu chciała się zabić. Napływały obrazy, których nijak już nigdy nie będę mógł usunąć, które zagnieździły się na dobre w mojej duszy i ryły w niej głębokie kanały. Nie mogłem sobie znaleźć miejsca. Nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić, co począć, jaki wykonać następny ruch.

Na korytarzu zrobił się harmider. Ktoś biegł w naszą stronę, ale jeszcze nie byłem w stanie powiedzieć kto. Dopiero po chwili po kłótniach ze zdenerwowanym personelem zza rogu wypadł krępy mężczyzna o brązowych lekko siwych włosach i urodzie, którą już rozpoznawałem, którą poznałbym wszędzie.

Wpadł do pawilonu i zaczął głośno coś mówić, przez cienką ścianę dochodziło do mnie każde słowo…

Na ten widok serce wykonało mi fikołka, a potem zamarło. Zaczerpnęłam głęboko powietrza, by po chwili spazmatycznie oddychać. Do Sali wbiegł mój ojciec.

- Oliwia.. Coś ty zrobiła, dziecko?- zapytał przytulając mnie lekko. W jego głosie brzmiała troska. Jednak nie długo. Gdy się odsunął zgromił mnie wzrokiem, widziałam, że był na mnie zły. Oj, zły to mało powiedziane. Był wściekły.

- Dlaczego próbowałaś się zabić? Dlaczego tu właściwie jesteś? Co to ma znaczyć, do cholery?!- krzyczał. Uszy mi pękały. W moim wnętrzu wzbierała się wściekłość.

- Jak się dowiedziałeś?- zapytałam.

- Oj, nie było trudno.. Gemma zadzwoniła do Marka, bo miała do niego numer. Co ty tu robisz ja się pytam?!

- Nie pozwoliliście mi tu przyjechać, w ogóle was nie obchodziło czego ja chcę! A nie chciałam siedzieć z tobą i z twoją nową rodziną!- krzyknęłam.

- Dlatego postanowiłaś mi powiedzieć, że zostajesz w domu, i okłamać matkę, że jedziesz do mnie, a potem próbować popełnić samobójstwo na oczach przyjaciół? Przecież nasza nowa rodzina nie jest aż tak straszna.- powiedział już spokojnie mój ojciec. Gemma patrzyła na tą całą scenę naprawdę zmartwiona i zdziwiona.

- Nie jest straszna, ale nie jest nasza. Jest twoja. Mama wie?- zapytałam szeptem. Ojciec przysiadł na skraju łóżka.

- Ty jesteś  moją rodzina, więc teraz także ich. – westchnął - Nie, nie powiedziałem jej. Jeszcze. Nie chciałem, żeby się martwiła, ale będę musiał. Ona myśl, że cały ten czas byłaś u mnie.

- Wiem. Naprawdę mi przykro. Gdybym pojechała do ciebie… - zaczęłam i w tym monecie poleciały mi z oczu łzy. Ojciec mnie mocno przytulił.

- Dlaczego próbowałaś się zabić? – zapytał.

- Z miłości. – odpowiedziałam. Mój tato wstał jak rażony prądem.

-  Miłości? Co ty wiesz o miłości?! Co ci zrobił, ten piekielny gówniarz, który cię pchnął do tego czynu?!

- Harry nic nie zrobił.- wtrąciła Gemma za mnie. Była to zła odpowiedź. Ojciec zrobił się czerwony, na twarzy, tętnica szyjna zaczęła mu zdecydowanie za szybko pompować krew. Czekałam tylko na to, aż wybuchnie jak wielka bomba atomowa i zmiecie nas wszystkich z powierzchni tego jakże przytłaczającego i strasznego globu.

- I tu jest problem?! Myślałem, że twój brat jest rozsądniejszy.! – krzyknął mój ojciec. Gemma nabrała powietrza zdając sobie sprawę ze swojego błędu.

- Tato, przestań ja go kocham..

- Kochasz?- zaśmiał się szyderczo. – I dlatego chciałaś się zabić, przez nieodwzajemnioną miłość..?

- Jak ty nic nie rozumiesz.!- zarzuciłam mu wrzeszcząc.

- Ja nie rozumiem? Rozumiem dużo więcej niż ty.. Przemawia przeze mnie czterdziestoletnie doświadczenie.. Wydaje mi się, że potrzebujesz pomocy, Oliwia.

- Chcesz mnie oddać, do czubków?! – krzyknęłam szybko się podnosząc.. Zakręciło mi się w głowie.. – Harry ci nie pozwoli.. On ci nie da. Albo da..

Zaczęłam płakać. Nie wiedziałam co się dzieje. Chciałam znów popaść w ten stan otępienia.

- Widzisz co on z tobą robi! Zabiję, gówniarza.!- krzyknął i wybiegł na korytarz..

- Tato, nie.. Zabije się! Nie.! – krzyczałam. Zaczełam się szarpać mimo wpiętych w różne miejsca mojego ciała rurek, które skutecznie uniemożliwiały mi wszelkie gwałtowne ruchy.

Gemma spojrzała na mnie z paniką w oczach i wybiegła na korytarz  krzycząc:

- Proszę pana, to nie tak…

Nic nie mogłam zrobić. Bezsilność ogarnęła moje słabe ciało. Krzyk wyrywał się z moich ust i niknął w chaosie, który stworzyłam. Koło mnie pojawiła się pielęgniarka. Poczułam ukłucie i powoli zapadłam się w narastająca ciemność z imieniem na ustach.

***

No jak wam się podoba? 

Dziękuję za wszystkie komentarze pod ostatnim rozdziałem. 

;***

Proszę o wasze opinie. 

Pozdrawiam.!

~H.

PS. Szalonych wakacji życzę!! ; )