Odc. 21

 Enjoy!

21.

Blee.. Brudno-brązowa papka na talerzu i kubeczek z lekami sygnalizowały obiad. Skrzywiłam się i przy pielęgniarce połknęłam wyznaczone mi tabletki, po których przychodził ten błogi stan otępienia. W moim świecie powiedzieli by, że ćpam. Tylko, że to był teraz mój świat. Dla ludzi tutaj to była tortura, nikt tego nie chciał. Oprócz mnie. Ja opuszczałam wtedy własne jestestwo. Wkraczałam w nieznane obszary umysłu, by babrać się w brei moich myśli. By cedzić każdą ulotną niteczkę mojego rozumowania i zamykać w szufladach na wieki. Miałam być wtedy bezwładną masą, która radzi sobie ze wszystkim, zapomina o problemach i odpływa do świata względnej szczęśliwości. 

Wzięłam talerz z tajemniczą papką, która tak naprawdę była całkiem zjadliwa i podeszłam do mojego stałego stolika. Siedziała tam Emma i kilka innych pacjentek, których nie musiałam poznawać.

- To świństwo jest coraz lepsze. Nowa kucharka się uwija. – powiedziała lekko ironicznie Emma. Już zdążyłam się do tego przyzwyczaić. I do tego, że na stołówce wszyscy, którzy mogą  rozmawiają o pierdołach. Nie były tu poruszane problemy egzystencjalne, nie pojawiały się pytania o sens istnienia. Zero filozofowania, czysta codzienność i przytłaczające błahość. 

Nie lubiłam tu przychodzić. To miejsce mnie odstraszało, brzydziło i śmieszyło. Ktoś pluł, ktoś specjalnie wymiotował, żeby narobić roboty sanitariuszom, ktoś lizał ściany.. I w tym wszystkim, psychiczna ja.

- Myślę, że jeszcze tydzień i będzie jak francuski mistrz kuchni. – mówiła Emma.

- Przestań pieprzyć. – odezwałam się..

- Lepiej milczeć, być nietowarzyską i mieć nadzieje, że mamusia cię stąd zabierze? Nadzieja matką głupich, kochaniutka.

Nic się nie odezwałam. Nie lubiłam tego wymądrzania się Emmy. Do tego wrednego. Najgorsze jednak było to, że miała rację. Stad się nie wychodziło. Nie było żadnej nadziei, że ktokolwiek mnie tu znajdzie.. Że on mnie tu znajdzie. To nie była jakaś telenowela. To była rzeczywistość, a nie hollywoodzki serial. Tylko przekleństwa cisnęły się na usta. Tak bardzo chciałam, żeby to był hollywoodzki serial. Zaczęłam się panicznie śmiać. Już  po chwili trafiłam na obserwację. Wszystko było tak groteskowo śmieszne.. Gwałtowne ruchy rekami. Rozsadzało mnie od środka. Pękało mi serce, czułam jak jego kawałki odrywają się, by dryfować po moim organizmie raniąc inne organy. Paniczny śmiech zmienił się w tragiczny płacz. Płacz mordowanego dziecka. Dziką rozpacz matki. 

- Zabierzesz mnie stąd, Harry? Weź mnie stąd. Nie. Czemu nie, Harry. Przecież mnie kochasz.. Nie. Jak można mnie taką kochać.. Nie..

Słyszałam wydobywające się z moich ust słowa. Jakby ktoś do mnie mówił. Słowa te biły mnie po twarzy i ryły pazurami w moim sercu. Wybuchłam płaczem ze zdwojoną siłą. Sama byłam zdziwiona, że można aż tak bardzo. 

- Coś na uspokojenie… - doszło mnie jak porozumiewają się pielęgniarki i sanitariusze. Ukłucie, które przyniosło otępienie i spokój. Pozbawiło mnie wszystkich sił i ułatwiło wejście w nowy świat jednorożców.

Trzasnęły za mną drzwi.. Wtoczyłem się do salonu.

- Harry, znów? To już piąty  raz w ciągu tygodnia – doszło do mnie pytanie Gemmy.

- Co znów, kobieto? – wybełkotałem ściągając buty i rzucając je do przedpokoju.

- Nie mów tak do mnie, Harry. Masz zamiar zostać alkoholikiem, do cholery?- warknęła.- Zaraz wakacje się kończą i musisz wrócić do koncertowania.

- A co cię to obchodzi?! No właśnie. Wrócę do koncertowania.  W końcu to sprawia mi radość..- zaśmiałem się i wszedłem po schodach by znów odespać dwie butelki whisky.

Patrzyłem jak Harry się stacza. Patrzyłem i nie wiedziałem co mam robić. Nie miałem wielkiego pola to popisu. To Louis był najbliżej Harrego, a nawet on nie mógł nic na to poradzić. Wszyscy widzieli, że Harry popadł w depresje i nikt nie wiedział jak go z niej wyciągnąć, co robić.

- Chyba trzeba przesunąć trasę koncertową. On nie może tak wyjść do ludzi. – powiedziałem.

- Nie, Liam. Może jak się czymś zajmie to mu przejdzie. Może zapomni. - odezwał się Louis.

- Czy da się o czymś takim zapomnieć…?- zapytałem sam siebie na głos. Miałem wątpliwości.

-Oliwia niewątpliwie zrobiła mu krzywdę. Jeszcze to jej samobójstwo. No, próba.- powiedział Niall. Gemma spojrzała na niego z wyrzutem.

- Zostaw ją w spokoju.- wyszeptał Zayn.

- Określ się po czyjej jesteś stronie!- uniósł się Niall.

- Przestań. – uciszyła go Gemm.- Tu nie ma stron. Oliwia jest moją przyjaciółką, a Harry moim bratem martwię się o nich oboje.

- A może sobie powinnaś odpuścić tą laskę?! Harry jest twoim bratem, do cholery, a Oliwia? Nawet nie wiadomo gdzie ona jest.. Może ją zamknęli do czubków..?! Nie zdziwił bym się..

Nie zdążyłem nawet się odezwać. Zayn w sekundę podniósł się z fotela i rzucił z rękami na Nialla.

 Wstałem w jednej chwili. Gemma zaczeła krzyczeć.

- Niall! Stary odpuść.. Zayn!- Zayn opuścił ręce i opadł spowrotem na fotel. Niall otarł usta.

- Nie możemy sobie pozwolić na sprzeczki, na niedomówienia zresztą też nie.- odezwałem się.

- Liam jak zwykle mądrze gada. Zero kłótni. Oliwie sobie odpuszczamy.. Nie protestuj Zayn. Nie wiemy gdzie ona jest i czy w ogóle wróci. Trzeba się skupić na Harrym.. Dać mu odetchnąć.. Niech się czymś zajmie. Będę chodził z nim do baru, przyopilnuje go. Traktujcie go normalnie i zero pytań.."Czy wszytko w porządku?  Jest w porządku, jsne?- odezwał sie Louis.

- Wow, Lou, to ty?- zapytał zdziwiony Niall.

- Nie, duch święty. Dajcie mu po prostu spokój.

Usiadłem i zacząłem się zastanawiać w jakim stopniu Louis ma rację. Czy Harry mu coś powiedział. Zwykle to ja "rozumiałem sytuację", ale nie tym razem. Gubiłem się. Wszstko się popieprzyło. Już nie umiałem rozróżnić prawdy. Co było właściwie prawdą? Barkowało tylko niewielkiej iskierki, żeby wszytko wybuchło. Żeby Harry zajął się jak pochodnia i spłonął... Bałem się. Jak nigdy bałem się o tego największego hulakę w zespole.

W duszy płakałam. Byłam tak starsznie rozdarta. Moja wewnętrzna empatia znów dawała mi się we znaki. Mogłam ją tylko przeklinać. Mój brat ma depresję, boję się, że sobie coś zrobi. Moja przyjaciółka została skrzętnie schowana przez swoich rodziców, nie wiedziałam co się z nią dzieje i kiedy ponownie ją zobaczę. Do tego moje własne problemy teraz głęboko tłumione.

Już nie wiedziałam czym mam się martwić. Sobą, czy Harrym. Wybrałam Harrego, on był ważniejszy. Miał tylko dwa tygodnie na powrócenie do siebie. Zanim się kończyły wakacje, zamim wracała moja mama. I kompletnie nie wiedziałam jak mam mu pomóc. Czy wpychać się w ogóle z buciorami w jego życie. Czy tak jak Louis powiedział dać mu oddychać?

Siedziałam głęboko w fotelu i skubałam skórki przy paznokciach zamyślona, szarpana zmartwieniami.Na przeciwko spoczywał Niall. Bałam się na niego spojrzeć. On nie był Markiem, którego niegdyś tak bardzo kochałam. A może to było tylko młodzieńcze uczucie? A teraz? Niall był ode mnie młodszy, a jednak coś mnie do niego przyciągło.. Teraz jednak nie była potrzebna mi kojelna tragednia. Niall wiedział, że liczę na coś więcej, ale nie chciał i dał mi to jasno do zrozumienia. Nie odzywał się teraz do mnie za często i jedynie mnie tolerował. Nie mogłam się mu odwzajemnić tym samym. Byłam kobietą. Byłam bardziej uczuciowa i lubiłam to okazywać. Teraz jednak musiałam to wszystko w sobie tłumić. Miałam dość zmartwień. I choć dusza mi się darła na części to kochałam brata najbardziej na świecie i jemu musiałam poświęcić całą swoją uwagę.

- Ge, żyjesz?- usłyszałam i spojrzałam w oczy Liama.

- Nie mów do mnie Ge. - Liam przewrócił oczami. To przezwisko zawsze kojarzyło mi się z Liv, a teraz potęgowało tylko zmartwienia. 

- Okey,  to Gemmo, żyjesz? Nie myśl tak intensywnie, bo nam dom zakopcisz.

- Ale się ciebie żarty imają. - odpowiedziałam. - Przeprszam cię bardzo, ale z moim bratem dzieje się coś niedobrego i nie mogę się nie martwić.

- Rozumiem, ale ciągłe zamartwianie też nie jest dobre. Idź na  spacer. My go dopilnujemy. Przewietrz się. Niall pójdzie z tobbą.

Posłałam mu wzburzone spojrzenie.Wiedziałam, że Liam idealnie się wszystkiego domyśla i zrobił to umyślnie. Niall nie protestował. Podniósł sie tylko i złapał mnie za rękę.

-Chodź. Spacer dobrze ci zrobi. - powiedział. Nie wachałam się.

Było cicho za cicho. Ta cisza już zaczynała mi przewszkadzać. Niall szedł ode mnie w dość dużej odległości z rękami w kieszeniach.

- Może byś już przestał, co? -warknęłam. Chłopk obrócil głowę i spojrzał na mnie nie rozumiejąc.

- O co ci właściwie chodzi?

- O to twoje milczenie. Zapomnij, oky. Zaomnij o wszystkim co ja mówiłam, co mówili inni. Musimy to sobie wyjaśnić, wiesz? Ja mam tego dość, teraz mam dość zmartwień i nie potrzebuję kolejnego.

- A jakim to ja dla ciebie jestem zmartwieniem? Jestem tylko kumplem twojego brata. - powiedział blondyn..

- Aaa.. Niall ty pizdo. - rzuciłam i oddaliłam się w pośpiechu. Nie mogłam uwierzyć w jego zawziętość. Miałam go już dość. Nawet, gdy wyciagałam rękę, chciałam by był tylko moim przyjacielem to on sobie nie dawał. Nie miałam pojęcia o czym on myślał.. Zachowywał się jakby wszyscy go kochali najbardziej na świecie, a on musi się przed tym bronić. Kiedy aktualnie wszyscy mieli go głęboko. Oczywiście, oprócz biednej Gemmy, biednej mnie...

**

Tak, wiem obiecałam wam odcinek specjalny. I dotrzymam słowa. Ale moment, muszę go wpasować jakoś w fabułę, co nie? 

Dzisiaj obejdzie się bez pytań, ponieważ fabułę mamy całkowicie otwartą. Wszytko się może zdarzyć. Możecie jednak spekulować, może mnie natchniecie? Jesteście w stanie to zrobić.?

Dziękuję, za tak liczne komentarze.; ))

 Mam nadzieje, że przez pochwały nie zniechęcicie się i przestaniecie komentować. Jak tak to będzie mi bardzo przykro i nie wiem kiedy zabiorę za publikacje kolejnego odcinka.. Przepraszam, za ten szantażyk, wiecie, że nie lubię tego robić..

To chyba tyle, jak macie jakieś pytania dotyczące czegokolwiek.. Czy to opowiadania czy egzystencji i sensu istnienia to możecie pisać na moje gg, choć nie obiecuje, ze odpowiem jak zapytacie o sens istnienia, bo nawet najwięksi tego nie odgadli, więc czemu ja miałabym wiedzieć..; )) Ale w każdej innej sprawie jestem do waszych usług. GG znajdziecie pod poprzednim odcinkiem.; )

Pozdrawiam.!

~H.