Odc. 23

23.

- Co teraz zrobisz jak opuścisz sexyMary? – zapytał mnie Louis unosząc obie brwi. – Przygruchasz sobie nową?
 Zaśmiałem się.

- Może.

- Łał. Ty się śmiejesz? SexyMary widzę pomaga?- zapytał Liam. Przewróciłem oczami.

- Zamknij się, Liam.

Prawda była taka, że Mary była nikim. Oczywiście dla mnie.. Liczyła się tylko jedna dziewczyna i nie była nią Mary. Tydzień w jednym hotelu, owszem był ostry, ale to nie było to. To nie była ona. Jednak była bardzo inteligentna i na początku trochę przeze mnie nie doceniana. Przekonała mnie, żebym przestał aż tyle pić. Była do tego zdolna. Tak bardzo Ją przypominała, ale Nią nie była. Nie mogłem o niej zapomnieć. Wciąż przewijały mi się te same gorzkie obrazy. Najgorszą sceną była nasza ostatnia rozmowa… Mieliśmy być razem, już było tak blisko zanim ona się tak oddaliła. Zanim jej ojciec mi ją zabrał. A chciałem walczyć.. Kiedyś. Teraz jej nie było, a ja już nie byłem tak silny.

Czarny bus, którym jechaliśmy zatrzymał się. Zaczerpnąłem głęboko powietrza,. Wiedziałem, że to już ten przystanek. Że chłopcy będą ze mną jeszcze tylko dwa dni, a później pojadą do swoich domów i zostawią mnie tu z tymi wszystkimi wspomnieniami. Nie mogłem się jednak zadręczać. Wysiadłem z samochodu spięty. Na ganku już stała moja mama i Gemma. Przywitałem się lecz dość chłodno. Na nic więcej nie było mnie stać. Teraz byłem synkiem mamusi razy dwa. Wiedziałem, że Ann bardzo się o mnie martwi, nie chciałem tego, ale nic nie mogłem na to poradzić. A nawet jak mogłem to po prostu nie umiałem. Było to ponad moje możliwości.

    Wszedłem do domu. Nic się nie zmieniło. Nie czułem jednak już tego co wcześniej. Dom był tylko domem, żadnych śladów jej obecności. Spokój. Wreszcie spokój.

Następnym razem miałem tu wrócić w wakacje.

Niecały rok później od zniknięcia Oliwi, 23 lipca.

    -Piwo..?- usłyszałem nad sobą głos Liama. Uśmiechnąłem się i sięgnąłem po napój.

-Dzięki. - odpowiedziałem i wlałem w siebie złocisty płyn. Zdziwiłem się, że Liam daje mi jakikolwiek alkohol, ale  nie mogłem zaprzeczyć, że alkoholikiem nie byłem. Na szczęście. Moi przyjaciele czuwali nade mną.

Moje życie przez ostatni rok zmieniło się tak diametralnie jak nigdy wcześniej. Zdałem sobie sprawę, że zmiany są potrzebne, żeby móc w pełni oddychać. Oliwia zniknęła dokładnie 15 sierpnia. Dwa tygodnie przed zakończeniem wakacji. Ponad rok temu. Ja jednak dokladnie pamiętałem tą date. Moje wspomnienia naszej ostatniej nocy były wciąż żywe jednak spychane w głąb umysłu. Starałem się o tym nie myśleć, wrócić do normalności, bo ile można. Żyć od nowa choć było to tak strasznie trudne. Walczyłem z cieniami przeszłości i mimo, że nigdy ich nie zabiłem to przynajmniej udało mi się je unieszkodliwić. Chociaż na trochę.

Oliwia dalej była kobietą, którą kochałem najbardziej na świecie tyle, że zaczynałem sie godzić z jej nieobecnością. Oczywiście miałem chwile załamania, ale teraz moje życie nie było nieustającą depresją. Było czymś więcej. Czymś lepszym, wszystko było prostsze, choć moje serce krwawiło każdego pieprzonego dnia.

- Co się dzieje?- obróciłem twarz w kierunku Liama.

- Czyli znów powracają pytania: " Czy wszystko w porządku"? - odpowiedziałem pytaniem na pytanie.

- Można tak powiedzieć.. Tym razem jednak bez podtekstów i ...- przerwał. Nie wiedziałem dlaczego dopóki ktoś nie wepchnął mi języka do ust.

- Co tam, słonce? Kochasz mnie jeszcze..?- usłyszałem głos Emily.

Zdziwiłem się bardzo, gdy miesiąc temu spotkałem ją w Hiszpanii, ale zechciała ze mną rozmawiać. Wróciła do Londynu i wykazywała zainteresowanie moją osobą. Ja potrzebowałem odskoczni, powrotu do rzeczywistości, nowego początku i ona zdawała się być idealna. Czemu właściwie nie? Czemu nie ona, zamiast przypadkowych dziewczyn? No właśnie. Łączyła nas ta lepsza część mojej przeszłości. Mogłem zaryzykować drugi raz i zrobiłem to.

- Nic ciekawego. Piwa?- Emily przytaknęła i zabrała mi butelkę. Nie domagała się odpowiedzi na drugie pytanie. Nigdy. Nigdy nie przeszłaby mi też przez gardło twierdząca odpowiedź. Dawałem sobie więc spokój i ona też. Zaspokajaliśmy się dobrym seksem i swoją obecnością. Życiem. Wiedziałem, że Emily szuka statecznego związku, ale teraz nie miałem już nic do stracenia. Straciłem wszystko co mogłem. Byłem jak ptak bez skrzydeł i potrzebowałem opieki, a ona pewności, że nie odlecę. Układ idealny.

-Jesteś pewien, że chcesz?- zapytałam Nialla mocno pobudzona.

- Pewien jak cholera, Gem. Pieprzyć Harrego.! - zawołał ściągając ze mnie bluzkę. - Czemu musimy się ukrywać.? Ile to już trwa? Nie chce żyć w cieniu depresji Harrego.. Chcę się dzielić moim szczęściem!! Kurva, kocham cię i mam ich wszystkich gdzieś..

- W końcu! Niall, tak bardzo tego pragnęłam.. Tyle czasu.. Powiedzmy wszystkim.!- krzyknęłam ściągając mu spodnie.

- Ale potem..-  wyszeptał do mojego ucha i zaczął błądzić rękami  po moim ciele. Zamknął mi usta namiętnym pocałunkiem.

Byłam taka szczęśliwa. Dwa miesiące ukrywania się. Dwa miesiące odkąd Niall wreszcie mnie do siebie dopuścił. Sama nie wierzyłam ile czasu zajęły nam te podchody, byśmy wreszcie mogli się spełnić i być szczęśliwi. Nie zważając na nic. Wiedziałam, że Harry nie ma nic przeciwko i mimo, że Niall miał wątpliwości byłam pewna, że jesteśmy na właściwej drodze.  

Drewniany parkiet i pusto. Na ścianach rysunki, w oknach prace jakby dzieci. Cudowne orgiami zdobiące biurka i stare pianino w kącie. Nikogo oprócz mnie. Usiadłam w kącie i zaczęłam ronić łzy. Moja historia się skończyła. Najlepsza część mojego już szóstego roku w psychiatryku właśnie dobiegła końca. Nie wiedziałam co teraz ze mną będzie. Bałam sie. Terapeuci powtarzali : "Emma, możesz stąd wyjść, uwierz." Ale czy ja chciałam. Bałam się przeciwności losu. Bałam się tego co może mnie tam spotkać. Bałam się ludzi.

Z drugiej jednak strony nie chciałam tu zostawać. Wiedziałam, że ona wkrótce wyjdzie i mnie zostawi. A tylko Jej mogłam zaufać. Zwierzyć się, powierzyć swoje życie, istnienie. Tylko ona trzymała mnie przed tym żeby znów nie próbować. Kochałam ją jak siostrę, której nigdy nie miałam. A teraz było coraz bliżej końca. Czy naprawdę ona miała mnie zostawić? Co ze mną? Dlaczego się tym nie przejmowała? Pieprzona egoistka.

Znalazła mnie.

- Emma. Emma! Co się stało?  Nie płacz.. słyszysz, będzie dobrze..- spojrzałam w błękitne oczy Oliwi.

- Nie odchodź, nie zostawiaj mnie z tymi czubkami..- zaszlochałam. Przytuliła mnie do piersi.

- Nie opuszczę cię, kochanie. Zawsze będę z tobą. Tutaj. - przyłożyła mi rękę do serca.

- To nie telenowela. - powiedziałam. - Zostań, Oliwia. Nie jesteś zdrowa...

- Jestem, Emmo. Jestem. Ty wyjdź ze mną. Zaopiekuję się tobą.

- Nie mogę tak szybko wyjść. Musi być poprawa. - powiedziałam i znów zaczęłam płakać.

- Będzie. Ja w to wierze. Poczekam na ciebie. Wyśle ci list z adresem. Będziemy razem.

- Na zawsze. - szepnęłam. Odszepnęła.

Świeże powietrze. Rodzinne miasto. Rodzinny kraj. Polska. Powrót do korzeni, które przez ostatni rok zostały wyrwane z ziemi. Wakacje. Nowe życie. Nowy początek z całkowicie nową mną. Teraz miało być inaczej, Miałam plan i nic nie zakłócało moich myśli. Oprócz Emmy. Bałam się o moją bezczelną przyjaciółkę, którą miałam okazję przejrzeć na wylot. Już pierwszego dnia po powrocie wysłałam jej list. Miałam nadzieje, że wyjdzie i przyjedzie do mnie niedługo. Po wakacjach miałam plany. Jeszcze nie sprecyzowane, ale opierały się na nauce. Miałam studiować i być szczęśliwa. Przede wszystkim być szczęśliwa. A w Polsce nic nie mogło zakłócić mojego spokoju. Nic. Nawet przypadkowo spotkany na ulicy Kuba.

- Oliwia gdzieś ty się podziewała tyle czasu?- zawołał Kuba, gdy tylko mnie zobaczył. Uśmiechnęłam się promiennie.

- Tam i tu. Trochę w Londynie, większość czasu w Kanadzie. - odpowiedziałam wymijająco.

- W Kanadzie.? Coś ty tam robiła?- zdziwił się. - To drugi koniec świata.

- Lubię krańce świata. Mieszkałam tam..

- A co teraz zamierzasz? Bo moglibyśmy...- zaśmiałam się. Jeszcze rok temu miałabym do niego żal, ale teraz... Byłam całkowicie zdrowa i cieszyłam się, że widzę starego znajomego, którego się nie bałam.

- Przepraszam cię, Kuba, ale teraz odpoczywam, a potem idę na studia.. Prawdopodobnie na filologię angielską lub socjologię. Czas zacząć się edukować.. I tym chcę zająć swoje myśli..

- Rozumiem.. Fajnie było cię zobaczyć, Liv. Powodzenia i miłego odpoczynku. - uśmiechnęłam się patrząc jak odchodzi. Był bardzo miły.. czemu tego wcześniej nie zauważyłam? Pochłonięta wewnętrznymi problemami wszystko i wszystkich psułam. Teraz było inaczej. Nowe życie. Spokój. I tylko ta troska o Emmę, wiara w nią..

KONIEC CZĘŚCI PIERWSZEJ.

Nowy start.

**

Wiem, że dawno mnie nie było.. I tu i u was. Bardzo przepraszam, ale tak jakoś wyszło.

Poza tym trochę mnie zawiedliście. Sądzę, że nie ma sensu pisać odcinka specjalnego i ciągnąć tego opowiadania jakoś specjalnie długo.. Zresztą teraz i czas się kończy ( nie żebym cierpiała na jego nadmiar.) No, więc kto ma ochotę niech trzyma do końca, już niewiele zostało.. ;) 

Tym co skomentowali dziękuję i tym razem mam nadzieję na więcej, przecież wiem, że was na to stać.; )

Do następnego.:)

Pozdrawiam.!

~H

PS. Zapraszam też na http://pisz-1d.blogspot.com/2012/08/zielona-tecza-po-burzy.html.. Można przeczytać moją prace, która zdobyła wyróżnienie, aczkolwiek nie jest jakaś wspaniała.. No i już trochę minęło, ale i tak chętnych zapraszam.; ))