Odcinek 13

13.

Nadzieja umiera ostatnia. Nadzieja umiera ostatnia. Te słowa brzęczały mi w głowie jak rój niespokojnych pszczół. Nie rozumiałem ich, albo nie chciałem.

Chwyciłem ze stołu butelkę z piwem i pociągnąłem łyka. Potem kolejnego, i jeszcze jednego.

- Nie przesadzasz? – zapytała pojawiając się koło mnie Gemma. Pokręciłem głową, milcząc.

- Harry, przestań. Zachowujesz się jak obłąkany, może już nie pij.

- Może jestem obłąkany. Zwyczajny psychopata..- zadrwiłem. Gemma popatrzyła na mnie z troską.

- Chyba nie słyszysz co mówisz. Nie jesteś psychopatą.

- Nie? To patrz. – powiedziałem. Wylałem piwo pod nogi i rzuciłem.

Widziałam jak szybuje. Zielone szkło mieniące się w blasku ogniska. Nie zdążyłabym się odsunąć nawet gdybym chciała. Tylko, że nie musiałam. Butelka po piwie wcale nie leciała we mnie.

Zayn złapał się za ramię i krzyknął. Popatrzyłam w stronę winowajcy. Harry stał niewzruszony. Spiorunowałam go spojrzeniem.

- Naprawdę jesteś takim idiotą?!- krzyknęłam nie mogąc się pohamować.

- A nie widać! – odkrzyknął. – I tak jestem tutaj najnormalniejszy!

- Ale najgłupszy. – podeszłam do niego naprawdę wkurzona. Czy on musiał zawsze wszystko psuć?

- No nie powiedziałbym.. W końcu obracam się w dość osobliwym gronie, w którego skład wchodzi dręczona uczuciami siostra, wszystko wiedzący tata, oddająca się wszystkim porządna dziewczyna.. łapiesz tą zabawę słowami?! I czuwa nad tym wszystkim największy psychopata na świecie.!

- Chcesz nas wszystkich obrazić.?- zapytałam dość spokojnie pokazując wszystkich wokół.  – Pieprzony idiota! Nawet nie wiesz co mówisz. Wszyscy chcą dla ciebie jak najlepiej, a ty zachowujesz się jak ostatni dupek!

- Może dlatego, że jestem dupkiem? Nadętym frajerem. I wiesz, co? Dobrze mi z tym. Wolę być dupkiem niż dziwką. – ostatnie słowo wypluł patrząc mi prosto w twarz. Chciało mi się płakać, ale nie mogłam pozwolić sobie na łzy. To, że Harry tak o mnie myślał, wcale nie było przyjemnym uczuciem. Przemawiała przeze mnie frustracja. Harry zasłużył na karę za tak gorzkie słowa.

Historia lubi zataczać koło, a obietnice są po to by je łamać. Pchnęłam Harrego mocno w pierś. Tym razem mi się jednak nie udało. Harry straciwszy równowagę pociągnął mnie mocno za sobą. Kątem oka widziałam, jak Zayn wyciąga ręce by mnie pochwycić, ale już jest za późno.

Kąpiel z Harrym w basenie nie była rzeczą, o której marzyłam. Woda była na szczęście ciepła, ale i tak zaczełam szczekać zębami stojąc w niej po pas.

- Idioto!- wrzasnęłam pchając Harrego. Zaczął brodzić w wodzie. – Jesteś z siebie zadowolony?!

Poczułam jak z twarzy spływa mój makijaż. Musiałam wyglądać jak prawdziwy szop pracz.

- To nie ja wepchałem nas do basenu! Znowu!- Harry postawił się i stanął pewnie na dnie. Bez zaskoczenia nie byłam w stanie przesunąć go nawet o cal. Gdy dotykałam jego klatki piersiowej, pod wypływem wzburzenia, czułam tylko jego napinające się mięśnie, które zaczęły po chwili drgać. Harry zaczął się szyderczo śmiać.

- Gdybym nie był sobą, oddał bym ci. – powiedział patrząc na moje ciągle uderzające go ręce.

- No to czekam, bo nie jesteś sobą. – powiedziałam stając całkiem spokojnie z opuszczonymi rękami. Harry popatrzył na mnie wydawało by się, że z odrobiną zaskoczenia, pomieszanego z żalem.

- Jak myślisz, kto mnie zmienił? – zapytał. Delikatnie pokręciłam głową.

- Nie przypisuj mi całej zasługi. Ja wolałam starego Harrego. – powiedziałam i podeszłam do brzegu basenu. Zayn od razu podał mi ręce i wyciągnął mnie z wody, a potem owinął przyniesionym przez Nialla ręcznikiem i przytulił. Gdy odchodziliśmy z miejsca „zbrodni” pozwoliłam sobie na łzy. Przecież nikt oprócz Zayna nie widział, a jemu ufałam.

Stałem jak ten ostatni kretyn w wodzie, która sięgała mi do połowy ud. Kąpiel w basenie niewątpliwie mnie otrzeźwiła, lecz nie sprawiła, że mi ulżyło. Czułem się tak samo, a nawet jeszcze gorzej. Z brzegu basenu strzelało do mnie spojrzeniami pięć osób. Nikt mi nie podał nawet ręki, właściwie czemu mieliby to zrobić? Bardzo dobrze zdawałem sobie sprawę, że to moja wina. To ja sprowokowałem Oliwię, do jej niecodziennego zachowania. Ja ją zawsze prowokowałem, by pokazała mi i całemu światu jakim jestem idiotą. I sprawdzało się. Zastanawiałem się tylko, dlaczego ona daje mi się wciągać w te moje chore gry? Może nie jest ich świadoma, tak jak i ja nie jestem do końca przekonany, że robię to w pełni to rozumiejąc. Czułem, że się zmieniłem i nie chciałem tego. Dobrze mi było ze starym sobą. Co spowodowało tą zmianę? Czy nasza wspólna noc miała w tym aż taki silny wpływ. Pamiętałem ją. Pamiętałem jak mi było dobrze, jak rozkoszowaliśmy się sobą, by potem mieć wyrzutu sumienia. By dręczyły mnie tak, że nie mogłem z siebie wydusić słowa. Patrzyłem jak Oliwi gaśnie tego dnia uśmiech. Ona wtedy nic nie rozumiała, nie wiedziała. A ja teraz nie rozumiem.

- Masz zamiar jeszcze długo tam tak stać?- krzyknął do mnie Liam. Nie był ze mnie zadowolony, potrafiłem to w pełni pojąć. Usta miał wykrzywione w nienaturalnym grymasie, patrzył na mnie ciskając błyskawice. Nie chciałem się jednak z żadnym z nich już kłócić. Wepchnąłem moją dumę i arogancje do kieszeni i niezdarnie wyszedłem z basenu. Usiadłem na trawie tylko po to by po chwili na niej leżeć i patrzeć w gwiazdy całkowicie przemoczony. Gdzieś w oddali zagrzmiało. W powietrzu czuć było burzę.

W jednej chwili ręcznik spadł mi na twarz. Następnie ktoś mocno pociągnął mnie za rękę, bym wstał.

- Nie sądzisz chyba, ze będziesz tu tak leżał? – usłyszałem wściekły glos siostry. Podniosłem się leniwie. Chwyciłem leżący na ziemi czerwony ręcznik, który spadł gdy się podnosiłem, przez co wplotły się w niego nieliczne źdźbła trawy. Westchnąłem gdy Gemma mnie popchnęła, ale posłusznie poszedłem tam, gdzie mi kazała.

Wchodząc do domu oślepiło mnie palące się w kuchni światło. Mogłem też dostrzec poświatę zapalonej w salonie lampki. Unosił się stamtąd cichy, uspokajający głos mojego przyjaciela i pochlipywanie.

- Spokojnie. – usłyszałem. – Nie martw się tym idiotą. Przejdzie mu.

Odwróciłem głowę. Nie chciałem tego słuchać. Na samą  myśl, że wyrządziłem krzywdę Oliwi robiło mi się słabo i miałem ochotę sam siebie kopnąć w tyłek.

Gemma ściągnęła brwi przypatrując mi się i wskazała schody. Wiedziałem co mam zrobić. Podążyłem cicho do mojego pokoju. Za sobą słyszałem kroki mojej siostry. Wszedłem do pokoju, w którym panował nadzwyczajny bałagan. Pokój nie nastrajał do poważnych rozmów, czy kłótni. Podniosłem z  podłogi jakieś ciuchy i rzuciłem je w kąt, by Gemma mogła przejść. To samo zrobiłem z ubraniami z łóżka, na które ciężko opadłem. Splotłem ręce za głowa.  Gemma stanęła przede mną i podparła się pod boczki.

- Nie wiem, jak mam z tobą rozmawiać, Harry. – odezwała się wzdychając ciężko.

- Może nie jak rodzic z nieposłusznym nastolatkiem. – rzuciłem bezczelnie poprawiając grzywkę.

- A może to właśnie jest konieczne? Ostatnio naprawdę zachowujesz się jak totalny imbecyl. Przyprowadzasz do domu jakąś starą kobietę, mówisz, że ci na niej zależy, a wieczorem z nią zrywasz. Doprowadzasz Oliwie do granic wytrzymałości, do płaczu, rzucasz w Zayna butelką, obrażasz przyjaciół. Myślisz, ze to normalne zachowanie?

- Nie, myślę, że jestem psychopatą. – zadrwiłem.

- Nie mów do mnie jak gówniarz. O tym właśnie mówię. Co ci jest, Harry? I nie kręć mi.

- Gemma, matko! Nic mi nie jest. Wymyślacie sobie jakieś chore usprawiedliwienia, a może ja mam po prostu gorszy dzień? Nikt o tym nie pomyślał. – zarzuciłem jej podnosząc się do pozycji siedzącej i splotłem ręce opierając łokcie na kolanach.

- Nie miewasz okresu! Poza tym, mieszkałam z tobą całe życie i wiem, jak się zachowujesz kiedy masz zły dzień. Albo mi powiesz co się dzieje, albo postawię na swoją intuicję i podejmę drastyczne środki. – uśmiechnąłem się gorzko i poklepałem miejsce obok. Zwiesiłem głowę. Co miałem jej powiedzieć, jak sam nie wiedziałem jaka jest prawda?

- Sam nie wiem co się dzieje, Gem. W żadnym stopniu nie rozumiem swoich myśli, które plątają mi się jak kłębek nici. To co zrobiłem z Emily.. To ona postanowiła odejść. Stwierdziła, że za mało się angażuję, dała mi wybór, a ja nie skorzystałem z możliwości podjęcia decyzji. Podjęła ją za mnie. To chyba najlepsze co mogła zrobić. A najgorsze, że miała rację, przynajmniej po części.

- Co? Nic nie rozumiem, Harry. – wyznała. Nie zdziwiłem się. Moja opowieść, była dość chaotyczna, ale prawdziwa. A Gemma chciała prawdy.

- Ja też nie. Zapytaj Liama. On wszystko rozumie, nawet lepiej niż ja sam. – powiedziałem i wstałem. – I nie wahaj się więcej.

Gemma popatrzyła na mnie pytająco, gdy ja już byłem przy drzwiach.

- Masz prawo do szczęścia. Mark nie wróci, a Niall tu jest. – wyjaśniłem i zatrzasnąłem za sobą drzwi. Miałem nadzieję, że Gemma przemyśli kilka spraw. Nie byłem głuchy, ani ślepy. Widziałem, że między nią, a Niallem coś się rozwija. Miałem nadzieję, że Gemma będzie miała na tyle siły, by podjąć wyzwanie, którego ja się bałem. 

***

Dobra powoli zaczynam akcję. ;) Mam nadzieje, że wam się chociaż w pewnym stopniu podoba.. ; ))

Następny zapewne po weekendzie..;)

A teraz troszkę odpowiednich pytań.;)

Co się będzie działo z Harrym? Zrozumie coś, a może dalej będzie takim idiotą, co by było wręcz fascynujące.; ) I jak myślicie, czy rozwinie się drugi wątek? A może będzie to tylko epizod? Kto zepsuje sytuację? Kto ją naprawi? Co pozostanie bez zmian?

Dziękuję za wszystkie komentarze, których nie oszukujmy się nie było zbyt wiele. Tym, którzy skomentowali dziękuję.. Reszcie mogę powiedzieć, że jest mi po prostu przykro. Trudno. Dziękuję jeszcze raz.; **

GG do mnie jakby ktoś coś chciał! Jestem dostępna w każdej sprawie.; ))Może akurat, któraś z was czuje silną potrzebę rozmowy;) 43297053

Pozdrawiam.!

~H.