Odc. 27

27.

Nie mogłem usiedzieć w domu. Chwile oczekiwanie wlokły się  niemiłosiernie, a w głowie miałem tylko jedno.: By ją zobaczyć, choć przez chwilę. Tak długo na to czekałem. Cały rok. Tak mówiło moje serce, ale mój rozum nie zgadzał się. Co z Emily? Ona czekała. Czekała, czekała aż ją przeproszę, aż znów będzie mogła się do mnie  przytulić. Nie wiedziałem, czy Emily naprawdę mnie kocha, ale czemu miałem zakładać, że nie. A nawet jeśli.. Ja przecież byłem nieuczciwy. Musiałem się wysilać na słodkie słówka, kiedy wcale tak nie myślałem. Nie miałem pojęcia na ile ona mi wierzy, ale to już mnie nie obchodziło. Kobiety lubią drani. Wiedziałem jednak, że Emily chce to usłyszeć, to jedno słowo, które będzie tylko dla niej, a którego ja nie jestem w stanie jej dać.: Kocham. Aż takim draniem  nie byłem.

Wstałem z łóżka i zacząłem się kręcić po pokoju niczym pies goniący własny ogon. Bez celu. Złapałem się za głowę i nie myśląc więcej wyszedłem do salonu. Był tylko Niall. Reszta rozeszła się po swoich domach.

-Gemma kazała ci mnie pilnować? - zapytałem. Niall chciał coś kręcić, ale w końcu przyznał, że został dla mojego bezpieczeństwa. Uśmiechnąłem się z wdzięcznością.

- Dzięki, ale nie trzeba było. Nie podetnę sobie nadgarstków. - powiedziałem sarkastycznie. - Co wy byście beze mnie zrobili?

- Nie wiem, Harry. Najlepszy głos w zespole..- powiedział żartem Niall. Zaśmiałem się.

- Idę się przejść.- Blondyn wstał.- Sam. Wybacz, Niall. Potrzebuję samotności i powietrza.

- Wyjdź na balkon. Inaczej Gemma da mi popalić.

- Wiesz co zrobić, żeby załagodzić jej ból. - uśmiechnąłem się znacząco. Niall zawstydził się, ale zaśmiał idealnie maskując swój wstyd.

Chwyciłem w locie sweter leżący na oparciu kanapy i wyszedłem  w wieczorny krajobraz Londynu. Słonce właśnie powoli przygotowywało się by zgasnąć nad miastem. Nie wiedziałem, gdzie idę, ale dałem sie prowadzić swojemu przeczuciu, sercu. Jakaś niewidzialna siła pchała mnie do przodu, a ja nie chciałem jej się opierać. Po chwili wszytko już było jasne.

Zatkało mnie. Gemma siedziała przede mną i wpatrywała się w szybę kawiarni. Zresztą nie tylko ona. Cała kawiarnia wpatrywała się w szybę. Gdy tylko się obróciłam natychmiast zrozumiałam dlaczego. Nie codziennie widzi się stojącego na ulicy Harrego Stylesa.

Zaczęłam spazmatycznie oddychać.

- Oliwia? Nic ci nie jest?- zapytała zmartwiona Gemma chwytając mnie za rękę. Ktoś zaczął piszczeć. Cały tłum wylał się z kawiarni na ulice.

- Idę.!- wyrzuciłam z siebie jednym tchem i wybiegłam omijając błagający o autografy na serwetkach tłum szerokim łukiem. Słyszałam jak Ge mnie woła, ale nie zatrzymałam się dopóki nie wpadłam do parku, z którego przyszłyśmy i opadłam na pierwszą lepszą ławkę.

- Oliwia?

- Co mam powiedzieć..? - zapytałam łapiąc się poręczy. Terapeuta zawsze powtarzał, że muszę zapomnieć. Zaczęłam przypominać sobie techniki. Ból był wtedy mniejszy.

Po chwili byłam spokojna.

- Czemu wyszłyśmy?- zapytałam. Gemma zrobiła wielkie oczy.

- Harry...

- Jaki Harry? Nie znam żadnego Harrego.

- Oliwia..- wyszeptała Gemma.- Nie rób mi tego. Nie znów. Znasz go. Ja wiem, że to boli, ale nie możesz zapomnieć Harrego. Nie rób tak, to nie jest dobre.

- Gemma, ja przez niego wariuje...

- Nie jesteś w tym osamotniona. - usłyszałam. Na ścieżce stał chłopak, którego chwile temu widziałam na ulicy. Moje serce zrobiło dwa koziołki, a potem gwałtownie przyspieszyło. Bezskutecznie próbowałam uspokoić oddech.

Harry stał przede mną niczym nigdy nic i wyglądał trochę menelsko. Nie jak dawny Harry. Zaczęłam się zastanawiać, gdzie się podział ten nienaganny, elegancki Harry, którego wyzywałam od gwiazd. Chłopak przede mną miał sińce pod oczami, które mówiły albo o wielkim zmartwieniu albo o całonocnej imprezie i niewyspaniu. Włosy miał w nieładzie, ale ubrany był czysto z wyjątkiem porozciąganego starego swetra. Mimo wszystko nie mógł sobie pozwolić na większe zaniedbanie. Reszta zespołu by mu nie pozwoliła. Jednak.. Oczy nic się nie zmieniły. Ciągle patrzyły na mnie tym samym przenikającym wzrokiem. Teraz Harry nieudolnie starał się ukryć czułość w spojrzeniu. W pewnym momencie jednak mu się udało, a ja zgłupiałam.

- Co ty tu robisz, Harry? Po co tu przyszedłeś?- zapytałam szorstko. Zobaczyłam jak Gemma stara się po cichu oddalić. - Zostań. Ge.

- Ale.. Ale, chyba musicie sobie parę spraw wyjaśnić..- zasugerowała Gemma. Harry wbił w nią wzrok.

- Nie będziemy sobie nic wyjaśniać...- powiedziałam, ale Harry przerwał mi oburzony.

- Jak to nie?! Nie sądzisz, że jesteś winna mi kilka słów wyjaśnienia..? Kilka, pieprzonych, słów!

Zaśmiałam się.

- Nie teraz, Harry. -spojrzał na mnie pytająco. - Teraz radzę uciekać..

Harry spojrzał w bok i zaklął. Kilka fanek biegło w jego stronę. Długo się nie zastanawiał. Wziął nogi za pas i pobiegł w głąb parku. Zaczęłam się śmiać, a Gemma patrzyła na mnie z przejęciem.. Co ja wyprawiałam...

Gemma trzymała mnie za rękę, gdy zbliżaliśmy się do apartamentu Zayna. Już nie mieszkał w kompleksie, z czego bardzo się cieszyłam. Portier bez problemu wpuścił nas na górę dzięki Gemmie, którą już znał. Stanęłyśmy przed brązowymi drzwiami, zadzwoniłyśmy i czkałyśmy aż Zayn nam otworzy.

- Może go nie ma?- zapytałam.

- Musi być. Umówiliśmy się wprawdzie, że przyjdę do niego jutro, ale.... Zadzwonię jeszcze raz.

Dzwonek został naciśnięty jeszcze kilka razy aż w końcu drzwi się otworzyły. Zayn stał bez koszulki w niezapiętych spodniach i patrzył na mnie jak na ducha.

- Cześć..- przywitałam się.- Możemy wejść?

- Eee.. To chyba nie najlepsza chwila.- wydusił wreszcie. Ścisnęło mi się gardło. Czyżby.. Co się działo.?

- Że co?! Zayn.! Nie rozumiem cię... Masz bałagan.. Trudno! Najpierw chcesz, a potem.. - Gemma popchnęła go lekko. - Wchodzimy.

- Gemma, może nie jest to najlepszy pomysł...- szepnęłam.

- Pieprzysz.. Jaką masz tajemnice, Zayn?- syknęła do chłopaka. On nie próbował jej zatrzymywać tylko przełknął ślinę. Z głębi domu wyszła niska blondynka o niebieskich oczach... W jego koszuli. Tylko koszuli. Gemma stanęła wryta.

- Gemma, Oliwia - Carla. - przedstawił nas Zayn. Uśmiechnęłam się z bólem i pomachałam dziewczynie.

- Idziemy, Ge. - powiedziałam.

- Ale..

- Idziemy!- krzyknęłam i puściłam się biegiem korytarzem. Myśli rozsadzały mi głowę. Jedna jednak była szczególnie wkurzająca... Dlaczego dziewczyna była moim lustrzanym odbiciem?

Wybiegłam na zewnątrz mijając zdezorientowanego portiera. Gemma wypadła za mną.

- O shit. Ona wyglądała…

- Jak ja. Wiem. I nie wiem co się dzieje. Idę do domu.- powiedziałam i zaszurałam butami w żwirze wysypanym na podjeździe.

- Ale..

- Spotkamy się niedługo, Ge. – uśmiechnęłam się i odeszłam. Daleko jednak nie naszłam.

- Liv.! – obróciłam się i zobaczyłam biegnącego w moją stronę Zayna. W biegu naciągał na siebie koszulkę. Dopadał do mnie i uścisnął mnie mocno jakbym miała zaraz stąd odejść i nigdy nie wrócić. Zdałam sobie sprawę, że nie powinnam się wściekać na Zayna, przecież nie zrobił mi nic złego. Miał prawo spać z kim zechce.

- Matko, Liv. W końcu. Gdzieś ty była? Strasznie się martwiliśmy..- Zayn wypluwał z siebie słowa z szybkością karabinu maszynowego.

- Może nie powinnam się wszystkim chwalić gdzie byłam.- zaśmiałam się i zerknęłam na Gemme. Przyjaciółka na początku nie wiedziała co ma zrobić, ale po chwili zaczęła się śmiać.

- Te „wakacje”  bardzo ci się przydały..- wydusiła Gemma pomiędzy zaciąganiem się powietrzem.

- Też tak myślę.. Co tam u Ciebie Zayn? Wyrosłeś.- znów się zaśmiałam.

- Nie wiem, gdzie byłaś, ale chyba wróciła stara Liv.

- Myślę, że tak!- krzyknęłam i zaczęłam się kręcić wokół własnej osi.- I jest mi z tym naprawdę dobrze! Chyba mi pomagasz, Zayn…- powiedziałam, a chłopak mnie złapał.

- Mam nadzieję.

- Bądź przy mnie Zayn, pomóż mi. Nie daj zwariować. – szepnęłam mu do ucha tak by tylko on słyszał.

- Zawsze. – odszepnął.

- Zdradźmy ich. – cmoknęłam go w policzek i odeszłam machając do Gemmy. Wróciłam.

***

PRZEPRASZAM! Przepraszam, że często mnie u was nie ma.. Cholernie mi przykro z tego powodu i wiem, że będę musiała nadrabiać, ale aktualnie dobrze, że znajduje te chwilki by tu coś na szybko dodać. Dobrze, że mam aż tyle napisane do przodu, bo na pisanie wgl nie mam czasu. Ten rok ma być zakręcony i skończyć się w zależności od mojej pracy i szczęścia sukcesem lub wielką porażką..; xTak, więc bardzo was przepraszam, no ale kurde, gdyby doba była dwa razy dłuższa.. Niestety nie jest, więc..

Dla was w ramach przeprosin odcinek może dość, ale w pewnym sensie wracamy do punktu wyjścia i mamy wszystkich w komplecie co niesie ze sobą hm.. różne sytuacje.. ; )) No i przywitajcie się ze stara Oliwą tylko z mocniejszą dupą, bo teraz ona tu będzie rządzić. Tylko w jakim sensie, hm? No cóż to się dopiero okaże.; ))

AA. I może trochę spóźnione, ale wypada, żebym złożyła życzenia Niallowi, który już jest starą dupą i skończył latek 19-naście! Sexu z zabezpieczeniami, kotku,.;** 

To tyle ode mnie... O czymś zapomniałam? Jak tak to przypominajcie w komentarzach bądź na gg, które gdzieś tam jest pod poprzednimi postami..; )

 Do usłyszenia.;*

Pozdrawiam.!

~H.