Odc. 30

30.

- Niall, gdzie jest Harry? – zapytałam mojego chłopaka. Niall wzruszył ramionami.

- Mark?- zwróciłam się do mojego eks.

- Zdaje się, że wybiegł po tej całej scenie. Za nim Liam i Oliwia.- wyjaśnił sytuacje Mark. Zestresowałam się.

- Liv? Naprawdę? – załamana usiadłam i ukryłam głowę w dłoniach.

- Spokojnie Ge. Teraz sobie wreszcie wszystko wyjaśnią.- powiedział Zayn ocierając nos.

- Zayn, o czym ty mówisz.. ?! wyjaśnią?! To ty doprowadziłeś do tej całej sytuacji..! Oni się pozabijają.!

- Owszem, ja. Może o to chodziło..? – wydukał mulat. Zdziwiłam się. Zresztą nie tylko ja. Wszyscy przy stoliku zamarli.

- O co chodziło, żeby się pozabijali?- zapytał trzeźwo Louis.

- Nie, cymbały. Żeby Harry zareagował, żeby pokazał co naprawdę czuje, pogadał z nią.. Nie widzicie tego..- wszyscy patrzyliśmy na Zayna w osłupieniu. W tej chwili do klubu wpadł Liam.

- Gdzie Liv?- zapytał Mark podnosząc się z kanapy.

- Jak ją ostatnio widziałem to biegła zabić Harrego.

Niall się zaczął śmiać.

- Chyba w to nie wierzycie. Wierzycie? No nie.

- Nie zamierzam sprawdzać. Wole się przekonać. To mój brat.

- I moja siostra.- poparł mnie Mark i już stał.

- Gemma nie rób tego. Oni chcę być sami, muszą być sami.- zaprotestował Niall.

- Nie, Niall. Ty nic nie rozumiesz, ciągle jesteś przeciwny. – powiedziałam zbierając swoje rzeczy.

- Może o to chodzi.. żeby nie wpieprzać się z butami w czyjeś życie!

- Nic nie rozumiesz..- szepnęłam.

- Masz racje. Jestem głupkiem. Idź jeśli chcesz, ale pamiętaj, że cię ostrzegałem.. Kochanie.- ostatnie słowo powiedział jakby wypluwał truciznę.

Wpadliśmy z Markiem dokładnie w tej samej chwili w jakąś uliczkę, którą wcześniej wskazał nam Liam. W uliczce panowała cisza. Ktoś chciał się odezwać, ale ja z Markiem nie umiałam być delikatna. Zachowywaliśmy się jakby goniło nas tornado. Obie głowy, i jasna, i ciemna, obróciły się w naszym kierunku.

 - Nie potrzebuje niańki, Mark. – odezwała się Oliwia. Mark stał nieporuszony. Przez chwilę.

- A może jednak? Chodź idziemy do domu.- powiedział Mark, a Liv gwałtownie wstała. Czuło się w powietrzu napiętą atmosferę buntu. Harry leniwie podążył w jej ślady.

- Co to ma być..?! Zmówiliście się przeciwko nam? Już nie wiem o co wam chodzi.. Gemma, może ty mi powiedz, hm? Raz chcesz, żebym pogadała z Harrym, teraz nam przeszkadzasz.. Ogarnijcie się wreszcie!- krzyknęła Oliwia. Mark dalej stał niewzruszony. Zaczęłam się zastanawiać czy nic mu nie jest, stał nieporuszony zamiast ustosunkować się do słów Oliwi. Sama nie wiedziałam czego chciałam. Z jednej strony związek mojej przyjaciółki z moim bratem był mi na rękę, jednak z drugiej.. Chciałam by oboje byli szczęśliwi, a oni przez siebie tylko cierpieli.. A i tym razem zrobiłam chyba coś nie tak..

- Idziemy do domu, Liv.- powiedział z konsekwencją Mark.

-Wiecie, co? Odwalcie się wszyscy ode mnie. Wszyscy.- wysyczała Oliwia patrząc na każdego z nas po kolei i zatrzymując wzrok na Harrym. Następnie ruszyła gwałtownie i wyprzedziła Marka szturchając go w lewe ramię. On nawet się nie odezwał, popatrzył tylko na mnie i odszedł bez słowa.

 - Czemu mi to zrobiłaś, Ge?- zapytał się mnie Harry.

- Chcę, żebyś był szczęśliwy. Szłam tu z przekonaniem, że Oliwia chce cię zabić, za tą scenę, ale myślę, że rozmowa jest dla was gorsza. Wy tylko ranicie siebie nawzajem.- odparłam lekko. Harry zmierzył mnie wzrokiem i pokręcił głową.

- Może ja sam ocenię co jest dla mnie dobre? Ta rozmowa mi się należała. Należała, słyszysz!- dramatycznie zmienił się nastrój. Harry krzyknął i uderzył ręką w ścianę.

- To tylko rozmowa. Ostateczne rozliczenie… Może byś już przestała zachowywać się jak moja matka, a zaczęła jak moja siostra i nie wypychała się w moje życie?!! Dziękuję!- Harry obszedł mnie szerokim łukiem i więcej go nie widziałam. Załamana oparłam się o ścianę. Czy on naprawdę tak myślał? Czy ja naprawdę się aż tak zmieniłam.? Nawet jeśli, to wszystko przez niego.. To on mnie do tego zmusił swoją depresją i nie powinien mieć do mnie o to pretensji. Żadnych pretensji.

Wróciłam do domu. Ostatnio mieszkałam z Harrym i miałam się przeprowadzać do Nialla. Weszłam do salonu. Światło było zgaszone, ale na kanapie ktoś siedział. Poznałam go bez problemu.

- Czemu siedzisz po ciemku, Niall?- zapytałam wchodząc i chciałam włączyć światło, ale Niall gwałtownie zaprotestował. Spasowałam więc i przysiadłam się do niego na kanapę.

- Miałeś racje.- powiedziałam. Niall milczał.- Jesteś na mnie zły?

- Nie. – odparł, ale do końca mu nie uwierzyłam. Czy możliwe, żebym zrobiła mu krzywdę?

- Na pewno..?- upewniłam się.

- Co chcesz, żebym powiedział. Tak.?

Oparłam się o jego ramię, ale Niall lekko się odsunął.

- Czyli jesteś na mnie zły.- stwierdziłam.

- Dziwisz mi się? Ostatnio zachowujesz się jakoś dziwnie. Sam nie wiem. Ranisz wszystkich, Ge.. Nie widzisz tego.. Może powinnaś trochę przystopować i wreszcie zając się swoimi sprawami..

- Moje sprawy utrzymywane są w jak najlepszym porządku.- warknęłam.

- O popatrz właśnie się rozsypały.- Niall podniósł się z kanapy i chciał wyjść, ale zdążył jeszcze obrócić się w progu.- Chyba, że mnie nie zaliczasz do „ swoich spraw”.

W pokoju zrobiło się sennie. I tylko trzask drzwi zagłuszył narastającą cisze.

Miękkie poduszki wyhamowały upadek. Wcisnęłam nos w puchową poduchę i zaszlochałam. Poczułam na ramieniu dłoń.

- Idź stąd, Mark. Idź!- ryknęłam. Materac skrzypnął, a potem trzasnęły drzwi. Zostałam sama. Powoli wracały wszystkie sceny dzisiejszego wieczoru. Pocałunek z Zaynem i rozmowa z Harrym przerwana przez Ge i Marka. Marka, który uważałam, ze jest dla mnie, a wystarczyło, że pojawiła się Gemma i już pobiegł za nią. Gemma też zachowywała się dwojako. Nie rozumiałam. Wszyscy wtykali nos w sprawy na linii Harry – ja. A my chcieliśmy tylko porozmawiać. Wytłumaczyć sobie wszystko i  rozstać się z klasą. Może nawet nie rozstać, a pożegnać.

Usłyszałam jak ktoś wszedł.

-Mark idź stąd, do cholery. Mówiłam ci coś!- podniosłam się gwałtownie i popatrzyłam na Marie.

- List zniknął. I chyba wiem gdzie jest.- powiedziała. Opadłam z powrotem na poduszki.

- Wzięłam go. Spotkałam się z gemmą. I możesz to powiedzieć tacie. To moje życie, a wszyscy chcą robić wszystko za mnie. Jestem sfrustrowana i zła, nie pozwolili mi nawet na rozmowę. Mogłam się domyśleć, że już nikt nie będzie mnie traktował normalnie.

- W co ty grasz, kochanie? Oczywiście, że będziemy cię traktować normalnie. I nie powiem twojemu ojcu. Sama to zrobisz jak będziesz chciała. – powiedziała Marie i przysiadła koło mnie.

- Dwadzieścia kilka lat temu poznałam pewnego chłopaka. Juan się nazywał. Był naprawdę przystojny, inteligentny i słodki. Zakochałam się bez pamięci i nawet nie wiedziałam kiedy. Byłam z nim dwa tygodnie, kiedy moja mama powiedziała, że się wyprowadzamy, i że muszę rzucić Juana. Nie chciałam się zgodzić, ale byłam młoda. Matka była moim autorytetem. Postanowiła, więc poszłam do Juana i powiedziałam mu, że to koniec, że nigdy więcej się nie spotkamy, ale będę pisała. Obraził się, krzyczał, że go oszukałam, że wiedziałam o tym od dawna. Próbowałam mu wszystko wyjaśnić, a kiedy się uspokoił powiedział, że do mnie napisze jak mu wyśle adres. Następnego dnia wyjechałam..

Podniosłam wzrok. Marie opowiadała historię z pozoru tak zbliżoną do mojej.

- I co?

- Nigdy do niego nie napisałam. Od mnie nie znalazł.. Miałam ogromny żal do matki, że zabroniła mi wysyłać do niego cokolwiek. To był koniec. Dwa lata później wyprowadziłam się z domu. Wróciłam do starego miasta i spotkałam Juana na ulicy. Przez przypadek. Nawet nie wiesz jakie było moje wielkie zaskoczenie.. Juan chciał wyjaśnień. Powiedziałam mu, że to przez moją matkę. Uwierzył, znał ją. Kolejna noc była wspaniała. Dziewięć miesięcy później urodził się Mark, a sześć lat później Annie. To była najgorsze siedem lat mojego życia. Właściwie osiem. Przez niewłaściwy wybór. Nie miałam kiedy nawet zastanowić się nad moją decyzję. Potraktowałam to jak zakazany owoc, który wreszcie wpadł w moje ręce. Do tej pory żal do matki o to, że spieprzyła mi życie minął, bo kocham Marka i Annie.

Pokiwałam głową.

- Nie wiesz o co mi chodzi, prawda?- zaprzeczyłam.- ja się nie pcham w życie dzieci, ani moich, ani Waldka. Chcę, żebyście podejmowali własne decyzje i popełniali własne błędy, bo potem możecie mieć żal, za złe ukierunkowanie. To czy porozmawiasz z Harrym, Gemmą czy kimkolwiek innym, to czy wrócisz do Harrego, czy może opuścisz go na zawsze to tylko i wyłącznie twoja decyzja. Słyszysz? Jeszcze nie jest za późno..

- Za późno na co?- zapytałam, kiedy Marie chwytała za klamkę.

- A co chcesz zrobić?

***

Miał być później, ale jest teraz.. Tadam.; xd 

I jak wam się podoba..? Znów trochę poprzekręcałam, ale spokojnie to jeszcze nie koniec mojego maczania paluszków w tej historii.;)

Dziękuję za tą niewielką liczbę komentarzy.. Szczególnie dziewczynom, które zawsze tu są..Te co piszą, wiedząc co to znaczy dla autorki.; )

http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/ Bardzo proszę o głosy jak tylko bd można głosować.;)) Z góry dziękuję.; )

A i mam dla was małą zagadkę. jako, że blog niedługo dobiegnie końca, a przewiduje jeszcze jakieś kilka odcinków, to macie czas na zastanowienie do końca. 

Zobaczymy kto uważnie czytał i potrafi wyciągać wnioski.. Czy ktokolwiek zgadnie, domyśli się etc.

A oto pytanie:

Jakie jest główne hasło bloga? ( oczywiście nie jest to tytuł) Wskazówką jest to, że hasło odnosi się do tkanej przeze mnie historii, po drugie pojawiło się w jednym z odcinków.. Po trzecie jest to cytat z jednej z moich ulubionych książek i jest tu nieoznaczony.. ;)) macie jakieś pomysły.. Kolejne wskazówki wkrótce. Odpowiedź i tak na końcu! Powodzenia.;))

Można się konsultować, pytać i pogadać ze mną na gg 43297053 .

Pozdrawiam i zapraszam do zabawy; )) Mhaha..; xd

~H.