Odc. 31

31.

Zapukałam do drzwi. Była piąta rano. Byłam bardzo zmęczona, ale nie odczuwałam tego tak bardzo. Wrzała we mnie adrenalina, kiedy czekałam na ten przełomowy moment. Aż drzwi się otworzą. Zawiasy drgnęły, przede mną ukazał się chłopak, którego chciałam ujrzeć. Nie byłam w stanie nic powiedzieć, a i on trzymał język za zębami. Między nami piętrzyła się cisza.. Nie chciałam jej przerywać.  Nachyliłam się i pocałowałam Zayna. Oddał pocałunek i wciągnął mnie do środka zamykając drzwi nogą.

Z każdą kolejną sekundą nasze ciała coraz bardziej się ze sobą stapiały, a pocałunki stawały się coraz gorętsze. Wkładałam w to całą siebie, chciałam by Zayn poczuł mój ból, moją niepewność i by mi pomógł. Nie miałam pojęcia, dlaczego to robię, ale wiedziałam, że czynię dobrze. Chciałam się oczyścić, a on mi mógł pomóc. A ja mogłam pomóc jemu.. w jakiś sposób.

Zayn wylądował na łóżku bez koszulki. Badałam każdy skrawek jego torsu jednocześnie ściągając z siebie ubranie. Czy to był właśnie ten moment.? Tak, właśnie ten.

W jednej chwili Zayn się ode mnie odsunął i spojrzał mi w oczy.

- Czy ty naprawdę tego chcesz? - zapytał.

- Jak nigdy.- odpowiedziałam.

- No właśnie. Nigdy nie chciałaś.. Myślę, Liv, że nie jesteś do końca pewna, a ja nie chcę cię wykorzystać... Jestem twoim.. przyjacielem.

- Chcę, Zayn. Bardziej bałabym się  na twoim miejscu, że to ja cię wykorzystam. Nie chcę, żebyś był tylko moim przyjacielem..- powiedziałam i pogłaskałam go po policzku.

- A co z Harrym? Czyżbyś zakończyła tą smutną telenowele o tragicznej miłości?

- Nie chcę teraz rozmawiać o Harrym. Zdradźmy ich, Zayn. Bądź po mojej stronie, a dostaniesz wszystko o czym marzysz..- powiedziałam rozpinając mu rozporek..

- Nie bierz mnie pod włos, Liv.- powiedział, ale nie uczynił żadnego gestu.- Będziesz żałować, a nie powinienem do tego dopuścić.

- Ty jeden nie ograniczaj mnie. Pozwól mi popełniać własne błędy. Popełniaj je ze mną, bądź bad. Pozbądź się tej etyki..- ciągnęłam całując go w pępek i schodząc niżej. Był strasznie sexy.. czy stawiałam go pod presją..? Oczywiście.

Zayn przyciągnął moją twarz do swojej i złożył na moich ustach  namiętny pocałunek.

- Popełniajmy błędy razem.- szepnął i zatopił ręce w moich włosach.

Było gorąco, aż za gorąco.. Zayn był świetny, a ja bawiłam się wspaniale.. Konsekwencje..? Konsekwencje były doskonale mi znane i wiedziałam jak się do nich ustosunkować. Brakowało mi tylko jednego do pełni.

Nasze ciała stopiły się w jedność i w tej samej chwili opadliśmy na poduszki spełnieni.

Co ja robiłem, do cholery?! tak, zawsze o tym marzyłem, ale czy to naprawdę właściwy moment? A może właśnie tak, może pokazałem Oliwi coś o co mi właściwie nie chodziło? Może. Nie chciałem jej wykorzystywać, ale była tak bardzo przekonująca. Teraz za to męczyły mnie wyrzuty sumienia, czy jak zasnę to Oliwia będzie na swoim miejscu, czy zniknie i wywinie mi numer jak Harremu? Czy ja jestem na tyle głupi, by się tak dać? oczywiście, przecież to nie moja decyzja. Jedyne co mi pozostało to czekać do rana. Spojrzałem na leżącą obok dziewczynę, która właśnie zasypiała i odgarnąłem jej włosy z twarzy. Tyle razy chciałem by się to wydarzyło, ale jakoś tak inaczej. Może w innych okolicznościach. Długo wmawiałem sobie, że Oliwia to tylko moja przyjaciółka i traktuje ją bratersko, ale nic z tego nie wyszło. Wszystkie uczucia mimo, że mocno tłumione co jakiś czas dawały o sobie znać. A ja chciałem po prostu, żeby była szczęśliwa nawet jeśli miałaby być z Harrym. Objąłem dziewczynę i udałem się do krainy snu, który właśnie się spełnił.

Rano, gdy tylko przetarłem oczy nie mogłem uwierzyć, że to było naprawdę. Był tylko jeden sposób by się przekonać. Zerknąłem obok. Ona tam była. Spała jak aniołek obok mnie. Na moje usta wypłynął uśmiech. Cmoknąłem ją lekko w policzek. Oliwia obróciła się w moją stronę i otworzyła oczy.

- Dzień dobry.- wyszeptała. Uśmiechnąłem się do niej i odpowiedziałem. Widziałem, że była speszona, ale chyba nie bardziej niż ja. Oddała pocałunek..

- Śniadanie?- zapytałem.. Tym razem to ona się uśmiechnęła.

- To już jesteśmy na tym etapie?- zaśmiała się lekko i pokiwała głową. Wciągnąłem spodnie i wstałem.*-

- Pierwsza zajmuje łazienkę..!- krzyknęła Oliwia i zerwała się ściągając ze sobą prześcieradło. Zaśmiałem się i ruszyłem w strony kuchni.'

- Chyba, że chciałbyś do mnie dołączyć..- usłyszałem za sobą i obróciłem się z szelmowskim uśmiechem na ustach. Takiego poranka sie nie spodziewałem.

Zapukałem do pokoju siostry. Nikt nie odpowiedział, więc wszedłem. Gemma siedziała skulona na łóżku. Oczy miała podkrążone i czerwone, siedziała w tym samym stroju, w którym była na imprezie. Mogłem się tylko domyślać, że nie spała całą noc.

- Przyszedłem się tylko zapytać czy nie miałaś się wyprowadzać.?-zapytałem.

- wyrzucasz mnie?- wyrzuciła z siebie ze łzami w oczach Ge.

- Pewnie, że nie, ale..- odpowiedziałem szorstko.

- Wszytko spieprzyłam, prawda?- padło pytanie i przez krótką chwilę zawisło w powietrzu.

- Właściwie tak.

- Mogę mimo wszytko jeszcze u ciebie pomieszkać? - zapytała. - Niall.. Chyba wczoraj się rozstaliśmy.

- Możesz tu mieszkać ile tylko chcesz, ale wybacz jak będę dla ciebie opryskliwy. Wczoraj.. - westchnąłem - wczoraj mogło wyglądać inaczej.- powiedziałem i zamknąłem drzwi. Stałem chwile pod pokojem siostry i doskonale słyszałem jej płacz, ale nie mogłem się zmusić by tam wejść. Przeszkodziła mi w najważniejszej rzeczy ostatnich lat.. Miałem do niej żal. Co więcej nie wiedziałem czy teraz jeszcze będzie mnie stać na rozmowę z Oliwią. Zacisnąłem pięści i zszedłem na dół. Chwyciłem leżącą na fotelu bluzę i kluczyki do samochodu.

Kilka minut później stałem pod domem ojca Oliwi. Wiedziałem, że jak jej ojciec mnie zobaczy to dostanie małpiego rozumu, ale chciałem zaryzykować. Wysiadłem z auta zatrzaskując drzwi i leniwie podszedłem do drzwi, by nacisnąć dzwonek. Już nie było odwrotu. W progu ujrzałem jej macochę. Patrzyła na mnie z przerażeniem jakby zobaczyła ducha.

- Zastałem Oliwię?- zapytałem jak przystało na dobrze wychowanego człowieka.

- Harry, tak? Oliwia wyszła przed piątą rano mówiąc, że idzie zakończyć sprawę. Myślałam, że poszła do ciebie..

- Najwyraźniej się rozmyśliła.- mruknąłem sam do siebie.- Dziękuję pani.

Nie czekając nawet na odpowiedź zbiegłem po schodach i wsiadłem do samochodu. Objąłem rękoma kierownice, ale nie mogłem się zmusić, by odpalić silnik. Dobrze wiedziałem, gdzie poszła Oliwia. A raczej miałem takie przeczucie. Czy byłem tylko wystarczająco silny, by tam jechać. By stanąć z nią oko w oko. To było wątpliwe.

Zapaliłem silnik i pojechałem sam nie wiedząc dokąd. Klucząc po mieście odebrałem wiadomość od Louisa.

Za godzinę w naszym Starbucksie. Poranna kawa? Będą wszyscy uprzedzam... Przyjedź.

Od razu skręciłem w ulice prowadzącą do baru i kilka minut później wchodziłem do kawiarni. Jak zwykle otoczył mnie tłum ludzi. Nie przeszkadzało mi to. Rozdałem kilka autografów i zrobiłem sobie kilka zdjęć z fanami.. Czasem owszem było to męczące, ale kochałem moich fanów i zawsze byłem dla nich, choć czasem zdarzało mi się przed nimi uciekać.

Podeszła obsługa i zaprowadziła mnie do stolika w kącie prosząc ludzi, by nikt mnie nie niepokoił. Zwyczajna procedura.. Akurat dzisiaj nie miałem nic przeciwko 'niepokojeniu mnie' co wprost powiedziałem obsłudze. Aczkolwiek wiadomo, wszystko z umiarem. Tak, więc przez bitą godzinę rozmawiałem z fankami. Wyrwało mnie to trochę z rzeczywistości i poprawiło humor. Czasem tego potrzebowałem.

- Chyba wszystkim tu już dałeś autograf, co?- zapytał Louis klepiąc mnie po plecach.

- Nudziło mi się. - odpowiedziałem leniwie.

- To po co przychodziłeś tak wcześnie?

- Żeby uszczęśliwić fanów, nie mogę?

- Taa.. Pokłóciłeś się z Ge?- Louis zawsze czytał mi w myślach i tym razem się nie pomylił.

- Można tak powiedzieć..

- Gemma nie przyjdzie, nie wiem dlaczego...- powiedział Lou patrząc na mnie wymownie.

- Nie patrz tak na mnie, to jej sprawy, a ja nie zamierzam się mieszać.- odpowiedziałem opryskliwie, a Louis podniósł obie ręce. W tej sytuacji zastał nas Liam.

- Już atakujesz Lou?- zapytał Liaś rozwalając sie na krześle.

- Zabawny jesteś, koteczku. On mnie kocha..- zaśmiał się lekko Louis. Popatrzyłem na niego z lekkim uśmiechem i przejechałem mu dłonią po policzku.

- Jasne skarbie.

- Ale wy jesteście gejowscy.- rzucił Niall, który właśnie się pojawił.

- A i tak mamy problemy z laskami.- odparł zbyt wesoło Lou.

- Whatever. Nie teraz. Zamówił mi ktoś kawę i śniadanie..

- Jasne wszyscy. - zironizowałem. Niall przekrzywił głowę.

- Co?- wyszeptał.

- Mówiłem, że..- zacząłem, ale zauważyłem, że Niall w ogóle na mnie nie patrzy. Obróciłem się i otworzyłem ze zdziwienia usta.

-  Chyba muszę iść. - powiedziałem i wyminąłem trzymających się za ręce Oliwie i Zayna, którzy nie zdążyli się jeszcze nawet przywitać.

- Harry!- krzyknął za mną Louis, ale ja się nie obróciłem. Wypadłem na zewnątrz potrącając jakąś dziewczynę i wpadłem do własnego samochodu. Ukryłem twarz w dłoniach. To był cios poniżej pasa. Nie wiedziałem tylko kto mnie bardziej zranił. Oliwia czy Zayn.

 ***

Zaskoczeni? Może chociaż troszkę?

No.. Teraz sobie ponarzekam na malejącą liczbę komentarzy...Narzekam. 

Tym co skomentowali dziękuję, odwdzięczę się;))

Poza tym, jeszcze trzy sprawy: Po pierwsze koniec.. Przewidywany był na 33, 34 odcinek, ale zdaje mi się, że bd ich z 36, zobaczę jak mi wyjdzie.. Na razie jestem na etapie 34 i kończę wątki.; )

Po drugie hasełko opowiadania.. : Cytat z książki w jednym z rozdziałów..Kolejna podpowiedź : Odzwierciedla fabułę i mówi o jakichś związkach między ludzkich z opinią., czy może wnioskiem..Wiem nie jest to łatwe, ale może ma ktoś już jakiś pomysł?

Po trzecie: Na http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/ trwa konkurs, w którym można na mnie głosować. Numer 11.. Za wszystkie głosy dziękuję i tak nie wygram, ale może choć troszkę mnie zmotywujecie, bo ostatnio cierpię na chorobliwy brak weny i czasu..;c

Za zaniedbania i takie tam bardzo, ale to bardzo przepraszam.. Przypominać mi się.! Czasem po prostu nie jestem w stanie wszystkiego ogarnąć, za co jeszcze raz bardzo przepraszam.

Proszę o komentarze z waszymi drogocennymi opiniami i zapraszam do głosowania! Zaznaczam, ze rozumiem wasz bark czasu, ale proszę o tą drogocenną minutkę.; )

Pozdrawiam.!

~H.