Odc. 32

32.

Stuk. Stuk. Louis uporczywie dobijał się do mojej szyby. Niechętnie otworzyłem drzwi.

- Harry nikt nie wiedział..

- I? – rzuciłem.- W czym ma mi to pomóc..?!

- W niczym, proszę cię tylko żebyś nie był taki narwany. Przez ciebie cierpią niewinni.- powiedział i pokazał na wycierającą z kawy spódnice wysoką kasztanowłosą dziewczynę wyjątkowo niezadowoloną.

Wysiadłem z samochodu i podbiegłem do młodej kobiety.

- Przepraszam, to chyba przeze mnie. Może mogę to pani jakoś wynagrodzić?- zapytałem wskazując na jej ołówkową spódnice. Podszedł do nas Louis.

- Czy naprawdę wyglądam aż tak staro?- odezwała się pochmurnie. Po chwili dopiero zrozumiałem, że nazwałem ją per pani.

- Nie, oczywiście, że nie.. Może mógłbym…

- Co chcesz zrobić, hmm? Muszę wyprać spódnice.. Nic nie możesz na to poradzić. Na przyszłość tylko uważaj jak chodzisz, oky?

 Nie wiedziałem co mam powiedzieć, całkowicie mnie zatkało.

- Może kawę?- zapytał za mnie Louis. Przekląłem w duchu, ponieważ to była moja kwestia.

- Dokładnie. – przytaknąłem.- Jestem pani winny kawę, którą ma pani na swojej spódnicy. I oczywiście zapłacę za pralnie.

- Obejdzie się. Spódnice wrzucę do pralki i będzie jak nowa.. Kawy jednak nie odmówię. Nie z gwiazdą.- dziewczyna popatrzyła na mnie uśmiechając się lekko kpiarsko. Zaśmiałem się.

- Zapraszam.- wskazałem drzwi, a gdy ona się tylko ruszyła otworzyłem je i przytrzymałem.

- Alex jestem.- powiedziała wymijając mnie w drzwiach. Uśmiechnąłem się promiennie, a Louis poklepał mnie po plecach i wepchał się przede mną w drzwiach.

Kupiłem trzy kawy i zaprosiłem Alex do stolika. Louis oczywiście nieodłącznie był koło mnie. Za sobą czułem wzrok pozostałej części naszej paczki. Wiedziałem, że i ona tam była. Z Zaynem. W tej chwili nie chciałem jednak o tym myśleć. Brakowało mi już na to siły i chęci. Sprawa chyba i tak była skończona.

- Czemu nie siedzicie razem?- zapytała Alex patrząc na resztę zespołu. Spuściłem wzrok i czekałem, aż Louis coś wymyśli.

- Nie chcieliśmy cię zawstydzać. Oczywiście, możemy do nich dołączyć.- dziewczyna z uśmiechem pokiwała głową. Wstałem pewnie i gestem ręki wskazałem na stolik jej marzeń. Niepewnie poszedłem za nią. Nie miałem ochoty tam siedzieć.. Sam nie wiedziałem, dlaczego nie powiedziałem Alex prawdy. Może dlatego, że jej nie znałem. Nie wiedziałem do czego jest zdolna, a ja byłem osobą medialną.

- Chłopaki.. I Oliwia to jest Alex.- przedstawił naszą towarzyszkę Lou. Spojrzałem na Oliwie, która posłała mi jeden ze swoich najpaskudniejszych uśmiechów. Wiedziałem doskonale co sobie o mnie myśli. W zasadzie wszystko już miałem gdzieś. Pustka we mnie odżyła. Aktualnie miałem ochotę zapaść się pod ziemię. Wszystko zyskało nowy wymiar. Jakaś stara część mnie położyła się i stała się bierna. Czułem się jak wrak, który nic nie może zrobić. Mój czas minął. Znów wypadłem z gry.

Już któryś raz tego ranka dzwonił mój telefon. Spojrzałem na wyświetlacz kolejny raz. Gemma. Nie miałem ochoty z nią rozmawiać, choć wiedziałem, że tego nie uniknę. Problem tkwił w tym, że nie miałem jej nic do powiedzenia. Zagrała nie czystko i fakt był taki, że to ją o wszystko obwiniałem. Rozłączyłem się i włożyłem telefon do kieszeni.

- Mógłbyś z nią pogadać.- szepnął do mnie Liam.

- Nie wiem o co ci chodzi.- warknąłem.

- Jak chcesz.

- Tak właśnie chcę.

- Nikt tak jak ty nie lubi udawać, że nic się nie stało. – męczył mnie Liam.

- Przestań, wujku dobra rada.

Znów zaczął dzwonić telefon. Spojrzałem na telefon i westchnąłem głęboko. Odebrałem.

- Będę u ciebie za dwadzieścia minut.- wyrzuciłem z siebie na wydechu do telefonu i nie czekając na odpowiedź rozłączyłem się.

- Przepraszam wszystkich, ale jestem umówiony i muszę iść. Do zobaczenia. Miło było cię poznać Alex- uśmiechnąłem się do tajemniczej towarzyszki Harrego i zabrałem swoje rzeczy.

Droga przez miasto o tej porze była naprawdę nieprzyjemna.. Kiedy wreszcie dotarłem pod znajomy adres odetchnąłem z ulgą. Przede mną była ciężka rozmowa, ale wchodziłem tam z lekkim sercem. Dokładnie wiedziałem co i jak chce powiedzieć.

- Wejdź.- rzuciła Gemma oddychając głęboko i otwierając na oścież mi drzwi. Wszedłem bez najmniejszych oporów i rozgościłem się w salonie. Nie chciałem  jednak siadać, czułem się dość niepewnie w pozycji siedzącej, więc stanąłem obok komody i oparłem się o nią łokciem.

- Co masz mi do powiedzenia? –zapytałem oschle.

- Znam cię, Niall. Nieważne co powiem, już podjąłeś decyzje..- powiedziała Ge siadając na kanapie i założyła nogę na nogę.

- Wysłucham cię. Ale masz rację. Nic już raczej mnie nie powstrzyma. Mam dość, Gemma. To koniec. Nie tak miało być. To jak ty nas traktujesz, a raczej traktowałaś, przeraża mnie. Zamiast się zainteresować, podjąć jakieś kroki, ty zajmujesz się wszystkim innym. Pchasz nos w nie swoje sprawy. Na początku myślałem, że robisz to dla nich, dla przyjaciół. Potem, że robisz to tylko i wyłącznie z egoistycznych pobudek, a teraz to już sam nie wiem, co się z tobą dzieje. Strasznie się zmieniłaś.. Rozumiem, że nieudany związek Harrego i Liv, a właściwie próby ich związku na każdego z nas jakoś wpłynęły, ale ty obchodzisz się z nimi jak z jajkiem i chyba sama nie wiesz dlaczego.. Zaniedbałaś nasz związek, odwróciłaś się ode mnie i sam nie wiem, rób co chcesz.. Ja już nic z tobą robić nie chcę. Może Mark cię pocieszy..- skończyłem swoją przemowę i nabrałem powietrza. Czułem się jak ostatni kretyn. Byłem zdenerwowany, aż zacząłem tupać nogą. Sam się dziwiłem, że te wszystkie słowa przeszły mi przez gardło.

- Nie kochasz mnie już?- zapytała Ge opanowana jak nigdy. Z kamienną wręcz twarzą. Zaśmiałem się ponuro.

- Szukasz najsłabszej wymówki jakiej się da.. Mówienie do ciebie to jak walenie grochem o ścianę. Nic tu po mnie.. Może przemyśl sobie moje słowa, albo nie.. To koniec, Ge. Zostańmy przyjaciółmi. – rzuciłem i wyszedłem chwiejąc się na nogach. Gdy tylko wyszedłem z budynku oparłem się o najbliższą ścianę i ukryłem twarz w dłoniach.

Siedziałam jak sparaliżowana na kanapie.. Ciągle do mnie docierały poszczególne słowa wypowiedziane przez chwilą przez oboje z nas. Tak trudno mi było przybierać obojętną i wrogą maskę. Kochałam go. Przynajmniej jakaś moja część.  Tak długo miałam nadzieję, że coś z tego będzie, że jak już wyszło to przestałam się przejmować. Zupełnie irracjonalnie. Teraz rozpadałam się od środka, Każde słowa Nialla było jak jedna mała szpileczka wbijana w moje ciało.. Za darmo zafundował mi akupunkturę.

Wiedziałam, że mój już eks miał rację, ale nie miałam nic na swoją obronę. Wyjaśnienia były zbędne. Może lepiej było kiedy myślał, że nic nie rozumiem, że jestem zadowolona ze swojego zachowania.. Ciągle miałam w głowie mój głupi komentarz.. Ale może on był jedynym wyjściem. Po co miałam walczyć. Harry walczył i jak skończył.. A może właśnie nie walczył? Wątpliwości i niepewność rozrywały mnie od środka.. Ja nie byłam moim bratem, ale z drugiej strony może powinnam się uczyć na jego błędach. Chciało mi się krzyczeć!

Wstałam i zaczęłam chodzić po pokoju. Miałam nadzieje na wielki happy end, a zepsułam go wszystkim.. Czy to była właściwie moje wina.. Któż to wiedział. Pewnie tak.

 Nie miałam nawet pojęcia ile tak chodziłam w tą i z powrotem.. Dobrze, że nie wydeptałam w dywanie ścieżki. Z transu wybudził mnie trzask drzwi. Do pokoju wtoczył się Harry.

Usiadł na kanapie i schował ręce w dłoni.

- Co się stało?- zapytałam dopadając go w dwóch susach. Przysiadłam obok, zapominając o naszej całej kłótni.

- Oliwia jest z Zaynem- usłyszałam i zrobiło mi się słabo. Tak chciało przeznaczenie, czy ja się do tego przyczyniłam.? Czy gdyby Harry dokończył z nią rozmowę, teraz byłby szczęśliwy?

- Ale..- zaczęłam. Harrs mi przerwał.

- Nie ma ale. To koniec. Koniec rozumiesz!- podniósł głowę i zobaczyłam w jego oczach łzy. Nie płakał, on rzadko płakał, ale był na skraju. Zaczęłam się o niego bać.

- To jest nas dwoje.-  rzuciłam. Posłał mi pytające spojrzenie.- Niall mnie rzucił. To koniec i nie ma żadnego ale.- powtórzyłam jego słowa..

Harry chwilę się we mnie wpatrywał. Obojgu nam brakowało jakichkolwiek słów.

- Może jesteśmy przeklęci?- przerwał ciszę Harry.

- Może.. A może po prostu nie umiemy walczyć o szczęście. I ty i ja. Może czas się pogodzić z tym co się dzieje i szukać gdzie indziej?- zapytałam, ale odpowiedziała mi cisza mącona tylko cichym tykaniem zegara.

***

Nic nie jest przesądzone. Pamiętajcie.;)) 

W końcówkach zwykle dzieje się najwięcej, czy i tym razem tak bd? jeszcze tylko kilka rozdziałów.

Co do komentarzy.. No comment. reszcie dziękuję i przepraszam, za zaniedbanie z mojej strony, ale ten rok jest strasznie zakręcony..; xd Poprawię się;))

http://wymarzony-swiat-z-1d-official.blogspot.com/-Ankieta zamknięta.. wszystkim, którzy oddali na to opowiadanie swój głos bardzo dziękuję.; )

Pozdrawiam.!

~H.