Odcinek 2

2.

Na lotnisku było tłoczno i duszno. Wiele lotów było poopóźnianych. Cieszyłam się w duchu, że ja jakoś dałam radę dotrzeć do domu. Pchnęłam Karola, gdy nadjechał nasz autobus, który miał nas zawieźć z lotniska pod dom. Wsiedliśmy do zapchanego środka komunikacji miejskiej i trzymaliśmy się mocno gdy rzucało nami jak szmacianymi laleczkami na innych ludzi. Jakaś starsza pani, zaczęła nawet nas wyzywać, że ją szturchamy. Przyjęłam te słowa do wiadomości, ale nic nie mogłam z tym zrobić.

Odetchnęłam z ulgą mroźnym powietrzem, wysiadając. Karol wyciągnął z kieszeni paczkę papierosów i zapalił jednego. Zakaszlałam. Miałam jakiś wewnętrzny wstręt do papierosów i palaczy.

Po kilku minutach obładowani bagażami witaliśmy się z mama, babcią, ojczymem i naszą najmłodszą siostrą, dwuletnią Klarą.

- Jak było u taty?- zapytała mama, gdy wgryzałam się w bułkę siedząc przy stole. Przełknęłam i skrzywiłam się jakby bułka była co najmniej cytryną.

- Świetnie. – rzuciłam z ironią. Mama spojrzała na mnie sceptycznie.

- Tato przeprowadza się do Londynu i Oliwia nie zobaczy się więcej z Gemmą.- odezwał się przeżuwając Karol. Mama zdziwiona pokiwała głową.

- Może jeszcze kiedyś się zobaczycie. – próbowała mnie pocieszyć, ale nie byłam w nastroju.

- Nie mów  jak w serialach. To jest życie mamo, nie zobaczymy się.

- Nie ucz ojca jak dzieci robić. Ja wiem więcej o życiu i wiem, że jest nieprzewidywalne. – uśmiechnęła się do mnie i wstała pomieszać gotującą się zupę. Może miała rację. Może to dlatego, że dla mnie szklanka była zawsze do połowy pusta. Westchnęłam i wróciłam do jedzenia. Miałam nadzieje, że wszystko samo się ułoży.

Czas leciał nieubłaganie. Zbliżały się ferie. Chwila wytchnienia od szkoły. Biały puch owinął moje miasto jak puchowy szalik. Było zimno i nie miałam ochoty wychylić nawet nosa na zewnątrz. Siedziałam w domu i zatapiałam się w lekturze. Czasem spotkałam się z przyjaciółmi na mieście, ale rzadko. Byłam zmarzluchem i nic na to nie mogłam poradzić. Nawet jak się grubo ubrałam to po prostu było mi zimno, więc dawałam sobie spokój.

- Oliwia.! Telefon!. – krzyknęła moja mama z salonu. Zdziwiona rozejrzałam się dokładnie po pokoju. Faktycznie moja komórka gdzieś znikła.

Pobiegłam jak na biegach przełajowych przez korytarz by w ostatniej chwili dopaść mój dzwoniący telefon. Odebrałam płynnym ruchem i stanęłam zaskoczona słysząc znajomy głos, który zmienił nudne, pozbawione jakichkolwiek rozrywek ferie na zaskakujące, pełne zabawy, niepowtarzalnej atmosfery dni, które miały lub mogły zmienić mi życie. Na które oczekiwałam z największą przyjemnością.

I znów to samo. Lotnisko. Lot. Lotnisko.

Jeszcze kilka dni temu nawet przez myśl by mi nie przeszło, że jeszcze w tym miesiącu polecę do Anglii. Nawet do Londynu, a co dopiero do Holmes Chapel.

Telefon od Gemmy całkowicie zmienił moje nastawienie do mrozu. Byłam gotowa ciepło się ubrać i koczować na lotnisku by tylko ten lot się odbył, by polecieć na pełny tydzień do mojej przyjaciółki. By spędzić z nią trochę czasu i bawić się.

Wysiadłam na zatłoczonym lotnisku. Było tam naprawdę mnóstwo ludzi, a jako, że dużo lotów było opóźnionych czy odwołanych wiele ludzi siedziało na podłodze, inni spali na karimacie, jeszcze inni zadowalali się gorącą herbatą z automatu. Dobrze przynajmniej, że ludzi było tak wiele. Było cieplej. Patrzyłam na to i nasuwało mi się jedne stwierdzenia „ Ach ta zima” Co roku było to samo. Miałam takie same doświadczenia. Nie raz musiałam czekać po kilka godzin na lot. Teraz jednak to było za mną. Byłam na lotnisku w Londynie i od Holmes Chapel dzieliło mnie tylko, lub aż dwieście trzydzieści kilka kilometrów.

- Gemma! – uściskałam przyjaciółkę tak mocno jak mogłam gdy ją tylko zobaczyłam wysiadającą z samochodu. Przytuliła mnie mocno i zaczęła się śmiać.

- Zapowiadają się niesamowite ferie.

- No oczywiście. – odparłam i wrzuciłam swój bagaż do bagażnika jej wielkiego samochodu.

- Twoja mama nie ma nic przeciwko temu, że przyjeżdżam?- zapytałam gdy już siedziałyśmy w samochodzie z klimatyzacją. Potarłam swoje zmarznięte dłonie, a Gemma odpaliła silnik i ruszyła. Czekały nas ponad dwie godziny podróży.

- No jasne, że nie ma. Znasz moją matkę, bardzo cię lubi. A poza tym wyjeżdża jutro rano do Aspen i zostawia nam dom wolny, więc będzie fajnie. Tylko my i mój brat i..

- Poznam twojego brata?- wtrąciłam się zdziwiona. Gemma rzadko o nim wspominała. Wiedziałam tylko, że nazywa się Peter i studiuje w Szwajcarii.

- Owszem, ale…- zawahała się i podrapała w głowę. Wyczekiwałam odpowiedzi wpatrzona w nerwowe ruchy przyjaciółki.

- Bo widzisz..

- No wyduśże to z siebie wreszcie. – rzuciłam zniecierpliwiona i lekko podenerwowana.

- Mój brat nie jest tym, za kogo go podałam. – powiedziała oddychając głęboko. Rozszerzyłam oczy w niemym zdziwieniu i czekałam na wyjaśnienia.

- Okłamałam cię, Oliwia i bardzo cię za to przepraszam, ale musiałam. – popatrzyła na mnie smutno przez chwilę, a potem odwróciła wzrok wpatrzona z powrotem w drogę.

- Nie wierze. Nie ty. Czemu tak mówisz? Co robisz?- zapytałam gdy Gemma zjechała na pobocze. Odwróciła się do mnie i złapała mnie za rękę.

- Przepraszam, naprawdę. Jesteś mi bardzo droga, ale musiałam cię okłamać. Mój bart nie nazywa się Peter i nie studiuje w Szwajcarii. Wiedziałam, że się nie domyślisz kim on jest naprawdę, więc skłamałam.

- Gemma, tu już nie chodzi o twojego brata., Czemu mnie okłamałaś? Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami.

- No właśnie dlatego. Żeby mieć prawdziwą przyjaciółkę. Jak go poznasz to zrozumiesz. – popatrzyłam na nią i zamrugałam. Byłam rozgoryczona. Nigdy nie spodziewała bym się kłamstwa. Naprawdę nie rozumiałam jej pobudek. To była dla mnie czarna magia. Ale już nie mogłam się wycofać. Chciałam się przekonać czy coś jest w stanie usprawiedliwić Gemmę. Jej bratem musiałby być chyba Jared Leto.

- Teraz już nie wiem, czy chcę go poznać. – szepnęłam

- No właśnie. A jakbyś wiedziała kim on jest to byś chciała. – powiedziała Ge. Westchnęłam.

- Jedź. – powiedziałam. – Im szybciej dojedziemy tym lepiej.

- Oliwia. – zwróciła się do mnie zanim ruszyłyśmy. – Nie gniewaj się na mnie teraz. Jak wszystko się wyjaśni to podejmiesz decyzję czy się obrazić.

- Dobrze, ale czemu nie możesz mi po prostu powiedzieć kim jest twój brat? – zapytałam krzywiąc się.

- Chcę zobaczyć twoją minę.- powiedziała i uśmiechnęła się niegrzecznie, tajemniczo i zwodniczo.

Znałam ten dom. Byłam tu już miliony razy, ale  nie w takich okolicznościach. Ściskało mnie w środku. Byłam zdenerwowana i po części zła na Gemmę, za to że mnie okłamała. Nie rozumiałam  co miała zmienić tożsamość jej brata.

- Dzień dobry pani Anne! – wykrzyknęłam wchodząc do znajomego domu mojej przyjaciółki. W przejściu pojawiła się pani Anne Cox, mama mojej przyjaciółki i bardzo sympatyczna kobieta. Uściskała mnie na powitanie, poczekała aż się rozbiorę i zaprowadziła nas do kuchni.

- Chcecie dziewczynki coś do picia?- zapytała nalewając wody do czajnika. Skinęłyśmy głowa, a pani Cox już więcej o nic nie pytała. Dobrze wiedziała, że zarówno ja jak i Gemma pijemy zawsze to samo. Zieloną herbatę.

- Mam nadzieję, ze nie ma pani nic przeciwko mojej wizycie tutaj?- zagadałam do gospodyni. Mama mojej przyjaciółki obróciła się w moją stronę i uśmiechnęła.

- Oczywiście, że nie słońce. Bardzo się cieszę. Poza tym jutro rano i tak wyjeżdżam do Aspen, więc nie będę wam przeszkadzać.

- Pani nam nigdy nie przeszkadza. – powiedziałam, chcąc się trochę podlizać. Anne zachichotała. – I przywiozłam ze sobą mnóstwo pierogów!

- Szkoda., że nie będę mogła spróbować sama wiesz jak je uwielbiam. Za to będziecie miały czym wykarmić tą całą bandę.!

Zdziwiona uniosłam brwi i popatrzyłam na Gemmę.

- Nie powiedziałaś jej?- zapytała Gem równie zdziwiona pani Cox.

- Ee.. e..- zająkała się Ge. – Próbowałam.

Złożyłam usta w ciup. Czego jeszcze nie wiem? I właśnie w tej chwili się dowiedziałam. Do kuchni wpadło pięciu przystojnych chłopaków. Ze zdziwienia otworzyłam usta. No pięknie.

Teraz już rozumiałam wszystkie pobudki mojej przyjaciółki. 

***

Przykro mi, że wasz spekulacje na temat Londynu się nie sprawdziły. Nie robię tego specjalnie. Naprawdę. Mam napisane do przodu już osiem odcinków, więc.. Przykro mi. Jednakże Londyn oczywiście będzie miał znaczenie, ale później i małe. A jeszcze później większe. Ale wszystko po kolei.;)

W następnym odcinku pierwsze spotkanie, pierwsze wrażenie i zawiązywanie supełków przyjaźni, nienawiści, fascynacji. Pamiętajcie każde zachowanie, każdy ruch, słowo ma znaczenie. Każdy związek, czy stosunek zawsze może ulec przemianie. Chyba za dużo wam mówię, a do tego jeszcze daleko. ;)

Mam nadzieję, że w następnych odcinkach będę trochę mniej przynudzać. Przynajmniej wam tego życzę, żebym przestała. ;)

Jak wam się podoba taki pomysł? Nie wkręcając za bardzo na razie Londynu? Co będzie dalej? Czy Oliwia zamieszka w Londynie i zostanie z One Direction przyjaciółmi, a Gemma zostanie w Holmes Chapel? A może nie? Może to tylko ulotna znajomość? Co ja tam dalej wam zaserwuję? Jak myślicie? 

A i jeszcze jedno i kończę przynudzać. Miałam pomysł, żeby to opowiadanie przenieść z powrotem na wk, ponieważ tu zagląda znacznie mniej osób? Myślicie, że to dobra idea? 

Dziękuję za wszystkie komentarze i wszystkim za odwiedziny. Jak zaczynałam pierwszego bloga, to nie mogłam nawet marzyć o tylu odwiedzinach, czy komentarzach w pierwszych odcinkach. Tak, więc tym bardziej jest za co dziękować z całego serca. Jesteście cudowne!

Pozdrawiam.!

Wasza H. 

Ps. wspolnykierunek.blogspot.com Zapraszam!