Odcinek 3

Enjoy!

3.

One Direction. Kto by się spodziewał. Wstałam z krzesła i stanęłam w lekkim rozkroku. Nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać, a mostu żadnego tu nie było, ażebym mogła się rzucić. Może powinnam skakać ze szczęścia i piszczeć, ale nie miałam ani zamiaru ani ochoty. Ot kolejny boy band jednego sezonu. Wyrzucałam sobie tylko moją głupotę, że byłam aż tak mało spostrzegawcza, ale z drugiej strony skąd mogłam wiedzieć, że jeden z nich pochodzi z Holmes Chapel?

- Harry Styles. No tak mogłam się domyśleć. – prychnęłam patrząc na przyjaciółkę. Przepraszająco wzruszyła ramionami.

- Przepraszam. – wydusiła. – Wiedziałam, że się nie domyślisz. To nie twój styl muzyczny. Do tego nigdy nie wnikasz w życie prywatne gwiazd. Właściwie skąd wiesz, ze Harry, a nie na przykład Louis?

- Moja koleżanka, Paulina bardzo ich lubi. – rzuciłam patrząc na zdezorientowanych chłopców stojących po przeciwnej stronie pomieszczenia.

- Więc już rozumiesz?- zapytała Gemma.

- Rozumiem, Ge. Rozumiem. – uśmiechnęłam się do niej i podeszłam do piątki przystojniaków, których do tej pory widywałam tylko na obrazkach, plakatach i w witrynach sklepów.

- Cieszę się, że w końcu możemy się poznać. – powiedział Harry ściskając moją dłoń. – Gemma mi o tobie dużo opowiadała.

Zaśmiałam się.

- A mi o tobie, że nazywasz się Peter.- powiedziałam sarkastycznie.

- Peter? Serio?- zapytał patrząc na Ge. – Nie mogłaś wymyślić ładniejszego imienia?

- To pierwsze wpadło mi do głowy. – powiedziała Gemma wypinając język.

- A co mówiła o nas?- zapytał wtrącając się Louis. Przekrzywiłam lekko głowę i odpowiedziałam patrząc na przyjaciółkę.

- Że jesteście super seksowni i z każdym z was z chęcią by się przespała.

Gemma zaczęła się śmiać, a  Louis skacząc jak typowy wariat z wyciągniętymi ramionami krzyczał „ Chodź! Chodź!”. Ech ta zemsta. Jakie to słodkie uczucie.

Z tyłu usłyszałam perlisty śmiech mamy mojej przyjaciółki. Zawstydziłam się lekko. Całkowicie zapomniałam, że Anne Cox cały czas znajduje się w kuchni.

- Czuję, że będziecie mieć tu ciekawie. Tylko żadnych ekscesów proszę. Teraz zapraszam na kolację.

Poprawiłam włosy lewą ręką i nieśmiało uśmiechnęłam się do pani Cox.

Miała rację to miały być naprawdę fajne ferie.

Rano gdy zeszłam na dół już stały całe tony bagaży. Wszyscy się nerwowo krzątali podając sobie najpotrzebniejsze rzeczy.

- Oliwia choć tu! – zawołała mnie matka mojej przyjaciółki. Podeszłam, a ta uściskałam mnie życzliwie.

- Przykro mi, że tak krótko się widziałyśmy, ale jestem pewna, że to nie ostatni raz. Teraz musimy już uciekać. Jesteśmy przeraźliwie spóźnieni na samolot. – puściła mnie i zaczęła tulić, całować i szeptać coś do uszka swojemu jedynemu synowi, gwieździe.  Następnie otarła z policzków łzy i złapała za rękę swojego męża. Wyszła z domu obracając się jeszcze kilkanaście razy i upewniając czy na pewno nie powinna zostać. Gdy tylko usłyszeliśmy odjeżdżający z parkingu samochód wydarł się Louis:

- Choć tu do mnie ty mój maminsynku! – podszedł, a właściwie rzucił się na Hazze. Harry zrobił przeraźliwą minę, ale nie opierał się. Przytulił się do niego i zsunął swoje ręce na pośladki Louisa.

- Larry żyje! – krzyknął Niall. Popatrzyłam na nich trochę no jakby na debili z wyrazem tępego oszołomienia malującego się na mojej twarzy. Faktem było, że nie dociekałam prywatnego życia gwiazd, ale nigdy bym się nie spodziewała, że ci dwaj to geje. Zmarnował się taki towar.

Kiedy ja stałam zdezorientowana wszyscy zaczęli się śmiać. Popatrzyłam na to wszystko sceptycznie.

- Chyba mnie też trzeba przytulić. – wyszeptałam robiąc minę zbitego psiaka.

- Ja! Ja!- rzucił się w moją stronę  Louis odklejając się od Harrego. Podniosłam do góry ręce i cofnęłam się kilka kroków.

- Ostrzegam jestem homofobem! – krzyknęłam czując za sobą ścianę. Była to jednakże prawda. Byłam całkowitą przeciwniczką homoseksualizmu, ponieważ wierzyłam w naturę. A to nie było naturalne. Ich postulaty zawsze mroziły mi krew w żyłach i wywoływały skrajne obrzydzenie. Jednakże byłam tolerancyjna. Znosiłam to wszystko w cierpieniu i milczałam. To nie było moje życie i moje decyzje.

Gdy tylko przyznałam się do mojego lęku wszyscy oczywiście oprócz mnie Zaczeli się panicznie śmiać. Niall zrobił się czerwony jak burak i wylądował skulony na podłodze. Zaczynałam się powoli denerwować. Czy tylko ja nie wiedziałam o co chodzi? Jak tak to wszystko miało wyglądać to byłam stanowczo na nie.

- Czy ktoś mi w końcu powie co jest takie śmieszne?! – krzyknęłam. Pierwszy uspokoił się Liam.

- Oni nie są gejami. – odpowiedział, ale to niczego nie wyjaśniało.

- Jesteśmy przyjaciółmi. – wtrącił Loczek.

- I czasem lubią się pomacać. – wtrącił Zayn ruszając znacząco brwiami z niegrzecznym i jednocześnie olśniewającym uśmiechem. Byłam całkowicie zdziwiona i jednocześnie przerażona. Stałam jak kołek, kiedy wszyscy wokół mnie zanosili się ze śmiechu. Poczułam się skrępowana jakbym całkowicie nie należała do tej grupy. Odizolowana. Uśmiechnęłam się słabo.

- Spokojnie debile! – krzyknęła z czułością Ge. – Co sobie o nas pomyśli moja przyjaciółka?

Chłopcy zaczęli na mnie dziwnie zezować, ale nie przejęli się jej słowami. No może oprócz Zayna.

Podszedł do mnie, obrócił się w stronę przyjaciół i uniósł prawą dłoń.

- Spokój! – krzyknął. – Nasza piękna, nowa koleżanka może czuć się lekko onieśmielona naszym wariactwem.

Zarumieniłam się po cebulki włosów. Nie wiedziałam czy bardziej dlatego, że nazwał mnie piękną czy dlatego, że uważał, że nie jestem dość zwariowana by z nimi przebywać. Popatrzyłam na niego i uśmiechnęłam się, ale mój uśmiech nie objął oczu.

- Nie wydaje mi się, ale dziękuję ci za obronę. Chcesz zostać moim bodygardem? – zapytałam lekko prowokująco. Nie chciałam wyjść, na jakiegoś smutasa. Zayn zawył.

- Uu.. Kotek wyciąga pazurki! Kiedy mam zacząć.?- zapytał. Uśmiechnęłam się tym razem szczerze i zalotnie.

- Teraz.! Na co czekasz! –krzyknęłam. W tej chwili podleciał do mnie Niall i przerzucił mnie sobie przez plecy. Zaczął biec przez salon aż wypadł na podwórko. Nic mu w tym nie przeszkodziło. Ani kilku stopniowy mróz , ani to, że był tylko w skarpetkach.

Postawił mnie na ziemi i stanął przede mną.

- Co robisz?- zapytałam jednocześnie śmiejąc się, drżąc z zimna i lekko bijąc go, a raczej szturchając.

- Porywam cię. A aktualnie czekam na twojego bodygarda. – wyszczerzył się do mnie ukazując swój idealnie niewidoczny, jak tylko może być niewidoczny aparat ortodontyczny. Zaśmiałam się, schyliłam, a potem zrobiłam niewielką śnieżkę i rzuciłam nią w niego.

- Pożałujesz tego! – krzyknął i rozpętała się walka.  Widziałam jak do okna podleciał Louis i Gemma.

- Obiad! – dało się słyszeć z głębi domu. Niall niewiele myśląc rzucił na ziemię ostatnią śnieżkę i pomknął w stronę domu. Stałam na śniegu, praktycznie na boso, całkowicie oniemiała i zdziwiona.

- No chodź! – krzyknął do mnie wychylający się zza drzwi Zayn. – Mówiłem, że cię uratuję.

Weszłam do domu śmiejąc się. Teraz dopiero do mnie doszło, że Zayn specjalnie krzyknął, że jest obiad. Mogłam się domyśleć, że na obiad jeszcze za wcześnie.

- Jesteście dziwni. – stwierdziłam opadając na kanapie w salonie i rozcierając zmarznięte stopy.

- Tylko trochę zwariowani. – poprawił mnie skaczący przez oparcie kanapy Harry. Uśmiechnęłam się do niego lekko. Trochę było nie dopowiedzeniem. Chłopcy z One Direction byli całkowitymi świrami, co dla mnie równało się niezrównoważonym i niezapomnianym tygodniem, wykluczając to, że spędzę go ze światowej sławy gwiazdami. To wszytko było niczym w porównaniu z tym co miało się stać. A co miało się wydarzyć? Sama nie wiedziałam i nie mogłam tego przewidzieć. Oni byli kompletnie nieobliczalni i nie wiedziałam, czy mam z tego powodu się cieszyć, bać czy płakać. Każda opcja wydawała mi się mało słuszna. Wszystko miało się okazać za tydzień.

***

Z góry chciałam przeprosić za zaniedbanie waszych blogów. Obiecuję, że nadrobię wszystko w weekend, ponieważ  teraz nie mogę się nawet podrapać, a każdą wolną chwilę spędzam na odpoczynku i mojej ulubionej pracy, czyli pisaniu. Niestety tych wolnych chwil jest tak mało.. Eh ta szkoła.. ;c

Tak, czy inaczej wyskrobałam dla was kilka minut by dodać ten nic nie wnoszący,nudny, zapychający odcinek, który jednakże w jakiś sposób przybliża nas do głównej akcji.; )

Dziękuję za wszystkie komentarze i odwiedziny. ; ) Na pewno nie zapomnę się odwdzięczyć..;)

Pozdrawiam.!

Wasza H.