Odcinek 1

1.

Wysiadłam z czerwonego Nissana i rozejrzałam się dookoła. Za wiele się nie zmieniło od mojej ostatniej wizyty. Niewielki domek z czerwonej cegły, wokół idealnie wypielęgnowane grządki z kwiatami, które teraz nie rosły z powodu panującej zimy. Prowadzące do domy schody i poręcz z łuszczącą się farbą. Wszystko takie jak zapamiętałam. Wąskie asfaltowa ulice, osiedle domków jednorodzinnych. Holmes Chapel.

Stałam i przyglądałam się okolicy, domowi. Ojciec objął mnie i przystanął razem ze mną. Był to mężczyzna w średnim wieku o błękitnych oczach, które po nim odziedziczyłam i brązowych włosach upstrzonych lekko siwizną. Był krępy i jak na mężczyznę w tym wieku całkiem przystojny.

- Wchodzimy, czy będziemy tu tak stali?- zapytał Karol targając największą walizkę. Mój ojciec, Waldemar Lisiecki zachichotał i puścił mnie przodem.

Otworzyłam skrzypiące drzwi i nieśmiało weszłam do środka, gdzie unosił się zapach pieczonego kurczaka i jakiś kadzidełek, do których moja macocha miała wielką słabość.

- Już jesteśmy, Marie! – krzyknął mój ojciec trzaskając drzwiami. Do przedpokoju wpadła niska kobieta po czterdziestce w fartuszku. Wytarła ręce, a  następnie zaczęła ściskać mnie i mojego brata.

Kobieta, Marie Smith miała kruczoczarne włosy, brązowe oczy i ciemną cerę. Była osoba wątłą i mało wysportowaną. Jedyny sport jaki uprawiała to latanie wokół swoich prawie dorosłych dzieci i sprzątnie. Była całkiem miła, sympatyczna i miała bardzo matczyny charakter. Lubiła pichcić, gotować i gdy w jej domu ładnie pachniało.

Usłyszałam, że ktoś schodzi po schodach. Po chwili już mogłam zobaczyć pędzące w naszą stronę dwie osoby.

Jedną była wysoką jak na swój wiek, piętnastoletnią dziewczyną, Annie, z ciemnymi kręconymi, niesfornymi włosami, długimi, niezgrabnymi nogami i wąskimi ustami, na które zawsze narzekała. Ubrana była w jeansy i mocno różową bluzkę, która aż raziła po oczach.

Drugą osobą był dwudziestoletni chłopak, Mark. Jako, że był rówieśnikiem mojego brata to świetnie się zawsze dogadywali. Był wysoki, barczysty i umięśniony. Wiedziałam, że bardzo dużo ćwiczy. Miał właściwie obsesję na punkcie siłowni. Posiadał też śliczne czekoladowe oczy, na widok których większości dziewczyn miękły kolana. Jednak Mark umawiał się od dłuższego czasu z dziewczyną z sąsiedztwa, która go całkowicie zaaprobowała i stracił dla niej głowę.

Zaczeli mnie przytulać. Nie ma to jak wylewne przywitanie na początek. Byłam raczej pesymistycznie nastawiona na wszystko. Jak zwykle. Chciałam mieć fajne święta, ale wiedziałam, że mi nigdy nic nie wychodzi. Czekałam tylko na to co los dla mnie szykuje i przygotowywałam się na nieuchronne.

- Oliwia, chcesz jeszcze?- zapytała Marie podsuwając mi półmisek. Pokręciłam głową z pełnymi ustami. Nie miałam już na nic siły. Najadałam się jak nigdy i najchętniej ucięłabym sobie krótką drzemkę. Jednak Mark miał inne plany.

Po godzinie staliśmy na podjeździe przed małym domkiem. Przestępowałam z nogi na nogę wpatrując się w drzwi, z wielkim oczekiwaniem kiedy się otworzą. W końcu. Z domu wyszła niewysoka brunetka z włosami sięgającymi jej ramion. Miała ciemne oczy nad którymi na mój widok powędrowały do góry dwie czarne jak węgiel brwi. Oczy jej rozbłysły. Na usta wypłynął cudowny uśmiech ukazujący białe perełki.

- Ge! – krzyknęłam. I wpadłam w objęcia dziewczyny, z którą przyjaźniłam się od dwóch lat, a z którą związał się mój przybrany brat. Dziewczyna odepchnęła mnie na długość ramion i zaczełam mi się przyglądać.

- Oliwia, ale się z ciebie zrobiła piękna dziewczyna!

- I kto to mówi..!- zaśmiałyśmy się obie.

Gemma Cox, na którą wołałam Ge obróciła się w miejscu i spojrzała na mojego brata. Przywitała się z nim mało wylewnie, cmoknęła na przywitanie swojego chłopaka i z powrotem skupiła swoją uwagę na mnie.

- Cieszę się, że przyjechaliście na święta. Bez ciebie jest tu strasznie nudno.

Zaśmiałam się.

- Masz przecież Marka.  – Gemma obrzuciła spojrzeniem chłopaka i zaczełam się śmiać.

- Na szczęście. Chodźcie na tył domu. Usiądziemy w domku dla gości, tam jest ciepło. – powiedziała. Poszliśmy posłusznie za nią, by chwilę później rozkoszować się ciepłem ze sztucznego kominka, który jednakże grzał.

- Jakie masz plany na święta? Mam nadzieję, że nie wyjeżdżasz do Miami? –zapytałam śmiejąc się. Dobrze wiedziałam, że Gem tak samo jak mnie nie stać na taką wycieczkę. Miałam nadzieję, że w tym roku naprawdę dużo czasu spędzimy razem. Rzadko zdarzało mi się znaleźć aż tak dobrą przyjaciółkę. Mimo, że była starsza ode mnie o dwa lata.

Gemma uśmiechnęła się tajemniczo.

- Wyjeżdżam. I właśnie chciałam cię za to przeprosić.

- Chyba nie do Miami?- udawałam zdziwienie.

- Oliwia, naprawdę. Wyjeżdżam do Szwajcarii na narty. Brat mnie zabiera. Obiecałam mu, że pojadę. – wytłumaczyła się. Posmutniałam. Nie wiedziałam, kiedy następnym razem się zobaczymy.

- Ty masz brata?- zapytałam zdziwiona. Mark się zaśmiał i popatrzył w okno, przygryzając wargę.

- Przyjaciółki. – wyszeptał za co dostał kuksańca.

- Mam.- oburzyła się Ge. – Mówiłam ci. Może niewiele, ale mówiłam.

- A pamiętam! – podłapałam wyciągając z pamięci jakieś skrawki rozmowy. – Peter, prawda? Dwadzieścia trzy lata, rudy?

- No właśnie. Tak mnie słuchasz. – powiedziała i popisała się swoimi zdolnościami aktorskimi udając obrazę. Posłałam jej w powietrzu buziaka na co od razu się rozchmurzyła. Uśmiechnęłam się choć było mi smutno.

- Kiedy wyjeżdżasz?- zapytałam.

- Jutro wieczorem.

- Będzie mi ciebie tu, w Holmes Chapel brakować. – powiedziałam patrząc na przyjaciółkę. Ścisnęła moją dłoń.

- Mnie ciebie tu zawsze brakuje.

Uśmiechnęłam się smutno. Te święta jednak nie miały być fajne. Jak mówiłam mi nigdy nic nie wychodzi i dostałam tego kolejny dowód.

Miałam rację. Święta minęły w przygnębiającej atmosferze. Mimo, ze było rodzinnie to brakowało mi mamy i najlepszej przyjaciółki. Nikt nie mógł mi ich zastąpić. Ani Marie, ani Annie. Nawet góra prezentów nie wynagrodziła mi ich nieobecności. A najgorszy był ostatni dzień pobytu w Holmes Chapel. Był to dzień przed Sylwestrem, na którego miałam wrócić do Polski.

Siedzieliśmy wszyscy w salonie, gdyż ojciec zwołał naradę „rodzinną”. Byłam zasępiona i nie miałam ochoty go słuchać, ale nie miałam nic do gadania. Obok mnie spoczął Karol w trochę lepszym humorze, ale nijak nie tryskający radością.

- Przeprowadzamy się. – odezwał się ojciec. Mój mózg za nic nie chciał tego przyswoić. – Następnym razem przyjedziecie do nas do Londynu. 

- Chyba żartujesz?!- wykrzyknął za mnie Mark.- Ja mam tu dziewczynę!

- Mark, znajdziesz sobie inną, albo będziesz utrzymywał z nią kontakt na odległość.

- Mogę poznać przyczyny takiej decyzji?- zapytałam spokojnie. Wiedziałam co to oznacza.

- Marie dostała lepszą pracę. Tam.  – wstałam i skierowałam swoje kroki ku wyjściu przewracając oczami. Wiedziałam, że nie mam Tu nic do gadania. Mark poczłapał za mną.

- Oliwia, wracaj!- krzyknął za mną ojciec. Podniosłam tylko rękę w geście mówiącym „ nie chcę się kłócić” i trzasnęłam drzwiami. Usłyszałam drugie trzaśnięcie.

Gemmy miałam więcej nie zobaczyć. Ale przecież mogę sobie znaleźć inną przyjaciółkę w Londynie. Pff. Mój ojciec nie wiedział chyba co mówi. Byłam oburzona, zła i smuta. Jak ja jej to powiem. To, że nigdy już się nie zobaczymy. Westchnęłam, przewracając się na plecy. Czekała mnie długa noc.

***

No cześć! Dodaje wam rozdział na weekend! Mam nadzieję, że będzie wam się podobał. Mam nadzieję, że was troszkę zaskoczyłam. Czemu wgl sądziłyście, że zrobię coś tak banalnego jak połączenie ich rodzicami? Ja tam sobie lubię pokomplikować, pokombinować, choć faktycznie czasem jestem zbyt przewidywalna:)

I gdzie tu w tym wszystkim są chłopcy? Przez spoilery można się troszkę domyślać. A potem to już moja w tym głowa, żeby dać wam maksimum emocji. postaram się. Obiecuję. Oczywiście, jeśli ktoś będzie to czytał. Mam nadzieję, że pozyskam kilku nowych czytelników;)

A wam moje drogie bardzo dziękuję, to wy właściwie uruchomiłyście tego bloga i zmotywowałyście mnie do stworzenia nowej historii, mam nadzieję pasjonującej.! 

xoxo

Wasza H. 

PS. Jeśli ktoś by się chciał ze mną skontaktować ( sama nie wiem po co), lub by chciał być informowany o nowych odcinkach to proszę pisać w komentarzach. 

Wgl proszę pisać komentarze, ponieważ wszytko jeszcze można cofnąć lub zawiesić, a jeżeli będzie naprawdę słabo to stracę motywację i bu.. nie ma. 

Dobra, I tak was kocham! Jednakże racjonalnie, a nie jak Wokulski Izabelę.