Odc. 16

16.

A może? Wszystko przepadło, a ja zagłębiałam się w piekielną otchłań bez dna. Nic nie mogło mi pomóc. Tylko ból mógł przynieść ukojenie.

*

Oliwia nie mogła sobie zdawać sprawy z tego, że zaledwie kilka godzin wcześniej, Harry na ławeczce w parku pomyślał, dokładnie to samo.

*

Czułam jakby cały świat walił mi się na głowę, pod wpływem moich złych decyzji. Tony gruzu próbowały przygnieść mnie do ziemi. Skalne odłamki spadały mi na głowę kalecząc każdą część mojego ciała. Nie chciałam się poddać, ale opuścić to miejsce choćby na chwilę, by potem stanąć do walki z nowym oddechem lub po prostu zdobyć siły na ucieczkę. Wszystko było nie tak, tyle miałam na sumieniu, a nic nie mogło mnie oczyścić na zawsze, tylko na krótką chwilę, moment, doznanie. Zaczełam myśleć, jak ludzie „ młodej Polski” - całkowite zacofanie.

Gdzie był klucz do drzwi? Opuścić tą rozpacz, tylko tyle. Albo aż tyle. Ściany zawirowały. Świat się zatrząsł. Szaleńczy śmiech, niespokojny oddech i przeszywająca tęsknota.

Chwyciłam mocno za ostry język anioła śmierci i wbiłam w jeden martwy punkt. Czerwona łezka zakręciła się na połyskującym ostrzu i spłynęła na moją dłoń. Przyglądałam  się jej z zafascynowaniem. Czułam tylko lekki, ale tępy ból pulsujący w miejscu podniecającego zetknięcia języka z ciałem. Krwawe łzy. W moim wnętrzu poczułam narastającą radość. W końcu dopełniło się spełnienie. Troszkę spokoju. Serce przyspiesza, by po chwili zwolnić, by leniwie bić do końca. Oddech się uspokaja, a ja padam na ziemię. Mam ochotę nie wstawać. To tu się powinnam znajdować. Na granicy. Przede mną droga. Zawrócić, czy iść na przód do wiecznej szczęśliwość, iść za nadzieją do mojego małego Edenu? Opuścić ten świat pełen niesprawiedliwości, niezrozumienia i zła. Albo zostać, zawrócić i spojrzeć w oczy temu jedynemu, który tak bardzo mnie nienawidzi, zobaczyć w jego oczach odrazę. 

Nie chciałam umrzeć. Nie chciałam też żyć. Moje życie nie miało sensu, nic mi nie zostało. Chłopak, którego kochałam odszedł. Miałam go codziennie widzieć i patrzeć na niego, kiedy on mnie dusił, spychał, wbijał mi nóż w pierś i stosował przeróżne tortury, nawet mnie nie dotykając. ”Kochać to niszczyć, a być kochanym to zostać zniszczonym”.* Byłam słaba, uciekałam przed kłopotami. Moje serce zostało wyrwane, podeptane i rzucone psu. Nic już nie czułam. Ból był ułudą, której chciałam się pozbyć. A tylko krew mogła mnie oczyścić.

To co zrobiłam mnie przerażało. Na pozór to wszystko nie było takie straszne, ale w mojej duszy rozbrzmiewały odgłosy prawdziwej bitwy. Chordy rozumu ścierały się z armią serca, która ich miażdżyła. Każdy nawet skrawek moich myśli tłumiony był niewypełnioną tęsknotą, namiętnością i pragnieniem, które miało się nigdy nie ziścić. To miał być koniec, a ja go tak kochałam. Nawet słowo „ kocham” nie było w stanie tego opisać. Zawładnął mną wielki, nieposkromiony potwór żalu, którego tylko tak mogłam zabić.

Nikogo nie miałam. Wszystkich zawiodłam, wszyscy mieli mi coś za złe. Gemm, bo skrzywdziłam jej brata, Liam, bo go nie posłuchałam, a miał rację. Rację, jak cholera. Zayn, ponieważ go odtrąciłam i odtrącałam cały czas. I Harry.. Harry, który miał przeze mnie w oczach tyle bólu. Zdradziłam go. Nie chciał mnie więcej znać, cóż więc mi pozostało?

Zobaczyłam przed sobą śmierć z wielką, ostrą kosą błyszczącą w słońcu, choć byłam w ciemnym pokoju, i już wiedziałam, że podjęłam słuszną decyzję. Czas było opuścić ten świat cierpienia choćby na chwilę. Czekająca śmierć z pustymi oczodołami zwarła szczęki i objęła mnie kościstymi rękami owijając w swój czarny, jak najczarniejsza, bezgwiezdna noc płaszcz. Ogarnął mnie spokój.

Wszedłem do domu wisząc na ramieniu Louisa. W głowie miałem tylko jeden obraz. Teraz zamazany ilością wypitego alkoholu. Nawet procenty nie był w stanie mi pomóc, rozmazywały tylko kontury świata, z którego pragnąłem się choć na chwilę wyrwać.

Ledwie uświadomiłem sobie, że kocham tą drobną istotkę, której tak nienawidziłem, a już musiałem ją stracić. Moja nienawiść jednak opadała, teraz był tylko ból. Tępy, zżerający mnie od środka, żrący jak kwas. Ziemia uciekała mi spod nóg. Czy było jakieś wyjście? Oczywiście, ale ja go nie chciałem widzieć. Chciałem porzucić myśli o tej intrygującej dziewczynie, wymazać ją z pamięci, cofnąć się do początków. Ale ona tkwiła. Czemu myślałem, że mnie kocha? Przecież nic takiego mi nie powiedziała.. Pocałowała mnie, ale to nic nie znaczyło. Wcześniej się ze mną przespała. Teraz to nie miało znaczenia. Nie chciałem, żeby miało. Ona mnie nie kochała, zdradziła mnie, w ogóle jej nie zależało. I to tak strasznie bolało. Zwykle to ja tak robiłem, a ona odwróciła role. Sprowadziła na mnie cherubinka miłości, który wyglądał jak sam szatan. I mimo, że się przed tym tak długo broniłem, odpychałem ją,  to ten szarlatan mnie trafił. Nie spudłował i zasiał we mnie nadzieję, lęki i namiętność, kazał mi pożądać tej istoty, która tak mnie skrzywdziła. A on się śmiał.

- Coś ty z nim zrobił?!- wydarła się Gemma do Louisa. Próbowałem coś powiedzieć, ale język mi się plątał. Zacząłem się śmiać.

- Ja go tylko przyniosłem. Sam sobie to zrobił.

- A jak zarzyga mi dywan? Mama mnie zabiję.

- Spokojnie.- odezwał się Lou.- Wymiotował całą drogę. Już będzie tylko lepiej.

- Harry co cię podkusiło?- zadała mi pytanie Gemma. Opadłem ciężko na kanapę. To już jestem w salonie?

-Oddaj mi to co moje.- szepnąłem. Przede mną ukazał się sam cherubin w swej ohydnej postaci.. Zaśmiał się bezzębnymi ustami. – Ty nie jesteś miłym bobaskiem. Pieprzony, Lucyferze!

Cherubin o twarzy dziecka, z krowimi rogami zawijanymi na końcu, ciele staruchy, z przepaską na biodrach zaśmiał się paskudnie. Na głowie miał strąki zamiast włosów. W jednej ręce trzymał starą zardzewiałą siekierę, a w drugiej serce, jeszcze bijące, ale ostatkiem sił.

- Co on marudzi? Harry, ocknij się.- ktoś mną mocno potrząsnął. Stwór z moim sercem zniknął. Na jego miejsce pojawił się obraz zatroskanej Gemmy.

Otrzeźwił mnie krzyk, dobiegający z góry, przerażający krzyk, który nie milknął. Zaczął nawoływać Gemmę. Moja siostra zerwała się błyskawicznie i popędziła na górę. Wstałem chwiejnie i starając się utrzymać jako tako na nogach poszedłem za nią. Dwa razy połknąłem się na schodach, ale ciągle ktoś za mną był i mnie podtrzymywał. Czyżby Louis? Nawet się nie odwróciłem prowadził mnie nie milknący krzyk, który przeraźliwie dzwonił w moich uszach, wprowadzał chaos. I strach.  Dołączył do niego drugi wrzask, tym razem wyższy, ktoś zaczął płakać. Z góry dobiegła mnie modlitwa.

Gdy tylko stanąłem w drzwiach pokoju poczułem jak na głowę wylewa mi się kubeł lodowatej wody. Zimny pot spłynął mi po plecach. Wytrzeźwiałem natychmiast. Stanąłem jak wryty, nie mogłem wypowiedzieć nawet jednego słowa, gwałtownie zabrakło mi powietrza. Nie stać mnie było ani na krzyk, ani na płacz. Wszystko zlało się w ciemność. Jedyne co widziałem to krew. Cały pokój w niej był, a na środku w największej kałuży leżało moje krwawiące serce, nad którym pochylał się ten pieprzony cherubin.

Gemma krzyczała, Zayn krzyczał, ktoś dzwonił po karetkę, a ja patrzyłem na nią oniemiały. Co ona zrobiła?! Wyglądała jakby spała, gdyby nie ta krew, gdyby nie długie szramy biegnące wzdłuż nadgarstków.  Dopadłem do niej w dwóch susach. Ktoś próbował mnie ciągnąc do tyłu. Uderzyłem napastnika z całej siły, nawet nie zwracają uwagi kim jest. Padłem na kolana i głaskałem ją po głowie. Moje ręce w mgnieniu oka całkowicie pokryły się krwią. Byłam twardy, dusiłem w sobie krzyk. Powietrze sprawiało mi ciężar, świat burzył się, trzęsły się jego posady, na ziemie zstępowały chordy ohydnych demonów pragnących odebrać mi wszystko. Wszystko, czego pragnąłem i nie mogłem mieć. Miałem jej krew na swoich rękach. Dosłownie i w przenośni.

- Oliwia, obudź się. Obudź. To sen, tylko sen.. – szeptałem z czułością gładząc ją po głowie. W jej kolanach klęczała Gemma robiąc prowizoryczne opatrunki. Dobrze, że o tym pomyślała. Oddech Oliwi był coraz słabszy, a ja wiedziałem, gdzieś tam w środku, że to przeze mnie. Gdybym tylko mógł dałbym jej ten drogocenny dar, kosztem siebie. Ona nie mogła odejść. Choć serce mi mówiło, że to się nie działo, że to nie było prawdą, to rozum podpowiadał, że moje oczy widzą rzeczywistość. Ona szukała szczęścia, nie obok mnie, a nade mną. Przelewała mi się przez ręce, choć tak ciasno ją trzymałem. Wiedziałem jedno, gdy ona umrze.. Niedługo spotykamy się razem. Jak romantyczni kochankowie.

Ktoś mnie mocno odepchnął, następnie pociągnął do tyłu i wziął w kleszcze. Patrzyłem jak panowie w czerwonych strojach dotkają mojego słoneczka i krzyczałem. Chciałem być przy niej. Ona musiała mnie mieć, wiedzieć, że jestem z nią. Stalowy uścisk jednak nie zelżał. Ktoś coś do mnie mówił, dotykał mnie, ale nic nie czułem. Nic oprócz rozpaczy, wszechogarniającej rozpaczy i pragnienia bycia przy niej. Krzyczałem ile sił w płucach. Wreszcie nadeszła niosąca ukojenie, ale zarazem horror ciemność.

***

Hmm.. Wydaje mi się, że tym odcinkiem przysporzyłam wam wielu pytań, gdyż wszystko nie jest powiedziane wprost... Może się mylę, nie wiem, ale na wszelki wypadek podaje gygy..: 43297053 !

Zaskoczenie? A może się spodziewaliście?  Proszę o opinię!

Dziękuję za wszystkie, troszkę wymuszone komentarze.. Mam nadzieje, że i tym razem dacie z siebie wszystko.; ))

Pozdrawiam!

~H.

PS. Przepraszam za jakiekolwiek gapiostwo z mojej strony. Idą wakacje to będę wszytko ogarniała na bieżąco.; ))