czwartek, 26 lipca 2012

Odc. 20




20.
Duży zielony budynek, o spadzistym dachu stał pośród mnóstwa potężnych starych lip. Stałam wpatrując się w niego jak oniemiała na przemian szarpana różnym uczuciami, od ulgi aż po skrajny gniew. Nic nie było w stanie załagodzić dźgającego mnie od wewnątrz bólu, poczucia zdrady i opuszczenia. zakratowane okna i wydobywające się ze środka jęki skutecznie namawiały do ucieczki i gdyby nie trzymające mnie za rękę silne ramie, już dawno by mnie tu nie było. Miarowo przestępowałam z nogi na nogę szukając drogi ucieczki, ale żadna się nie pojawiała. Tylko jeden głos w mojej głowie szeptał "to dla twojego dobra", chociaż może mówił to ktoś na jawie. Ostatnio urywał mi się kontakt z rzeczywistością, kontury świata się zamazywały, codzienność stawała się szarą nic nie znaczącą plamą, której mimo wszystko nie da się usunąć.
  Już dwa razy próbowałam. Zmęczona rzeczywistością i przytłoczona uczuciami, już dwa razy chciałam uciec. Raz w Holmes Chapel, drugi raz w drodze do Londynu, do którego w końcu trafiłam. Tylko nie w takich okolicznościach na jakie liczyłam. Niestety obie moje próby nie przyniosły większych efektów niż kilku godzinna ucieczka, za którą teraz miałam gorzko płacić.
Nie godziłam się na to, ale natarczywy głos w końcu mnie przekonał, że to dla mojego dobra. Dla samej siebie miałam zostać sama w obcym miejscu i próbować zapomnieć o osiemnastu latach z mojego życia. Nie, właściwie tylko o ostatnim roku, Tak jakby nic się nie zdarzyło. Miałam przełamać rodzący się we mnie obłęd i tą palącą chęć ucieczki do miejsca względnego zapomnienia i szczęśliwości. Powrócić do świata, który zamieszkiwali moi rodzice, brat, Marie, Mark.. Wszyscy. To miał być nowy początek starego życia.
 - Podoba ci się tu?- usłyszałam słowa mojego ojca, Waldka.
 - Co ma mi się podobać?- odparłam sarkastycznie, pocierając swoje pokaleczone nadgarstki. Ojciec się już nic nie odezwał.
Poczułam na ramieniu delikatny, kobiecy dotyk. Nie musiałam się obracać by wiedzieć, że to moja mama, chce być dla mnie oparciem, którego nie potrzebowałam.
  Moja matka chyba najgorzej przeżyła moją próbę zniknięcia. Gdy tylko wylądowała w Londynie rzuciła się na mnie oglądając mnie ze wszystkich stron, czy na pewno nic mi nie jest. Po moich zapewnieniach, a raczej zapewnieniach mojego ojca,  że wszytko jest już w porządku doszła do siebie, ale nie spuszczała mnie nawet na chwilę z oczu. Chodziła nawet ze mną do łazienki. Ojciec wytłumaczył jej wszytko i opowiedział o mojej drugiej przygodzie, w drodze do Londynu, przez co moja matka odeszła od zmysłów prawie tak samo jak ja. Byłam wtedy całkowicie nieobecna duchem co przekonało ich tylko do słuszności swojej decyzji względem mojej osoby. Nie miałam siły protestować. Już i tak zabrano mi wszystko. Teraz stałam w jakiejś małej miejscowości w Kanadzie i najbardziej na świecie chciałam zniknąć. Co takiego strasznego zrobiłam, żeby wywozić mnie aż do Kanady?
 - Chodźmy. - usłyszałam ponownie głos ojca. Niechętnie ruszyłam z miejsca, stawiając ciężkie kroki. W końcu dotarliśmy do drzwi. I wtedy urwał mi się film. Nic nie pamiętałam z meldowania i pożegnania, ostatnie co zostało mi w pamięci to pusty pokój i białe otaczające mnie ściany. To koniec. Zostałam zamknięta w zakładzie psychiatrycznym dla mojego dobra.

  Ktoś wszedł. Nie podniosłam nawet głowy. Nie obchodziło mnie to kto i co ode mnie chce. Nie miałam siły brnąc, w jakąkolwiek rozmowę, nie miałam ochoty. To nie byłam ja, dawna ja odeszła, została tylko materialna, organiczna powłoka, wykonująca najprostsze czynności życiowe z przymusu.
 - Za co cię tu wsadzili?- zapytał ktoś. Głos był dla mnie nowy, obcy. Niechętnie podniosłam głowę i popatrzyłam prosto na niewysoką czarnowłosą dziewczynę. Przypominała trochę dużą wronę. Miała szpiczasty nos i wysunięty podbródek, ale nie była brzydka. Mogła być w moim wieku, może troszkę starsza. Uniosła obie idealne brwi czekając na moją odpowiedź.
 - Dwie próby samobójcze. - powiedziałam ciężko, opieszale i niechętnie. Dziewczyna pokiwała ze zrozumieniem głową.
- Jestem Emma. - rzuciła po chwili. - Chyba będziemy w jednym pokoju. Znów na nią spojrzałam. Wydawała się niczym nie przejmować, być na tak zwanym luzie.
- Oliwia. - przedstawiłam się siadając.
 - Za co siedzisz?- zapytałam jakby więzienną gwarą.
- Sześć prób samobójczych. Raz podcięcie żył, cztery razy tabletki i raz gaz. Zawsze pechowo ktoś musiał mnie znaleźć. Ludzie to imbecyle, nigdy nie szanują twoich własnych decyzji. Oddają cię za to do psychiatryka skazując na ten horror, i samo to jest już jakbyś nie żyła. Tu nikt cię nie znajdzie, tu nie ma odwiedzin, To więzienie. Wiem coś o tym, umarłam tu już pięć lat temu.
Mocno się zaczęłam zastanawiać nad jej słowami. Czy i mnie to czekało? Trudno, mój świat i tak umarł na zawsze.

Wiedziałem, że wszystko się skończyło. Była tylko apokalipsa. Ona odeszła. Odeszła bez pożegnania, najprawdopodobniej na zawsze. Nie miałem pojęcia gdzie. Nie miałem pojęcia dlaczego. Nic mi nie przychodziło do głowy. Miałem tylko nadzieje, że będzie jej tam dobrze. Że tego chciała..
Szedłem ulicą nie zwracając uwagi na otaczający mnie tłum. To było Holmes Chapel tu i tak większość mnie znała. Zgubiłem gdzieś rozwrzeszczane fanki. Pozostał tylko ból.
Słowa same cisnęły mi się na usta.
Now that I've lost everything to you
You say you want to start something new
And it's breaking my heart you're leaving, baby I'm grieving.
But if you want to leave take good care.
Hope you have a lot of nice things to wear
But then a lot of nice things turn bad out there.

Ref.: Oh, baby, baby it's a wild world
It's hard to get by just upon a smile,
Oh, baby, baby it's a wild world
I'll always remember you like a child, girl .*


Ludzie się za mną obracali, ale ja już się tym nie przejmowałem. Śpiewałem, wylewałem swoje żale moim ulubionym sposobem z dzieciństwa. Ona odeszła. Nic mi już nie zostało. Tylko wypełniająca moje trzewia pustka. Jak miałem żyć? Kogo posłuchać? Co zrobić? Gdzie było moje miejsce? Czemu uciekło..?
Czekałem na śmierć, na wypadek, na coś co pozwoli mi odejść i wypełnić pustkę. Miałem jednak pecha. Los nie chciał bym zasilił niebieską armię.
Pociągnąłem za klamkę i wszedłem do tak bardzo kochanego domu, który teraz bardzo mi ją przypominał.. Jej śmiech wypełniał te ściany, jej zapach unosił się w powietrzu. Dusiłem się.
Gdy tylko trzasnęły drzwi podbiegł do mnie Louis.
- Harry, wszystko okey? – zapytał patrząc na mnie przenikliwie.
- Nic nie jest, kur*a okey..  Wszystko się spieprzyło.. – powiedziałem i wyminąwszy go wszedłem do salonu.
- Harry, w porządku? – padło pytanie. Nawet nie wiedziałem od kogo. Wszystkie głowy i tak były obrócone w moją stronę. Uniosłem ręce.
-  Dajcie mi święty spokój. – rzuciłem i wybiegłem. Schody pokonałem w kilka sekund,  by po chwili z głośnym trzaskiem zamknąć drzwi. Rzuciłem się na łóżko i nie miałem siły, nie chciałem nawet podnieść ręki. Moja dusza umierała, a ja nie mogłem nic na to poradzić. Zostało mi tylko znaleźć sposób, żeby to zagłuszyć.
 ***


Po pierwsze: Może odniosę się do komentarza spod ostatniego rozdziału, w którym jestem proszona o przystopowanie. Mimo, że nie rozumiem tego do końca, ponieważ akcja toczy się swoim torem, a że w ich życiu nie ma sielanki to chyba lepiej niżby miało być bajkowo. Jeśli ktoś woli bajkę to tu nie wchodzi.. Proste. Poza tym musi być źle, żeby było dobrze.; ) Ale.. Może macie racje, może trochę za bardzo się rozpędziłam, może jest tu za dużo łez.. Dlatego następny odcinek, albo jeszcze następny będzie odcinkiem specjalnym, trochę poza akcją, tłumaczącym, innym i podnoszącym nastroje, oky? Może tak być zanim wrócimy do ich fatalnej przygody? 

Po drugie: Jakie macie pomysły na dalszą akcję? Traficie w mój pomysł? Kanada.. Londyn... Depresja.. Jak oni wszyscy dadzą radę? Jak to się skończy? I co potem? Rzucą się sobie w ramiona? Hmm..

Po trzecie: Dziękuję komentującym, przeważnie starym twarzą, które mają na tyle wytrwałości by wciąż czytać moje smęty. Dziękuję, też całej reszcie. Wielki całus w waszą stronę.;**

A i zmieniłam wygląd bloga, by pasował do nastroju. ; )) Podoba wam się? Może to nie jakaś wielka zmiana, ale..

Pozdrawiam.!
~H.

I na koniec moje gg, na które zawsze możecie pisać: 43297053 ; )


21 komentarzy:

  1. ciekawy, szkoda mi ich kochają się a teraz stracili siebie. Zgadzam się z tobą gdyby była cały czas sielanka to było by nudno i mało realnie bo przecież w życiu nie zawsze wszystko toczy sie tak jak byśmy chcieli. Czekam na następny :*

    zapraszam do czytania mojego bloga http://mystoryaboutonedirection-milly.blogspot.com oraz do polubienia mojej strony na fb o 1D https://www.facebook.com/messages/100003856475659#!/pages/One-Direction-the-best-friends/453981957958724

    OdpowiedzUsuń
  2. bardzo mi się podoba ta historia. według mnie nie musisz przystopowywać, bo przecież życie to nie bajka. o wiele bardziej wolę czytać takie blogi jak Twój aniżeli opowiadanka, w których wszystko jest proste, banalne love story. naprawdę jestem wielką fanką Twojej twórczości i uważam, że masz ogromny talent. lubię opowiadania, które mają jakieś przesłanie, Ty takie piszesz. generalnie to całuję Ci stopy za tego bloga. pozdrawiam x ~ K.

    OdpowiedzUsuń
  3. Dobra, może na sam początek powiem, że nie będę się zbytnio rozpisywać, bo jak zapewne się domyślasz, nie mam mnie akurat w domu i został mi tylko telefon. Tak więc, rozdział jest jak zwykle zresztą genialny. Może trochę smutny, ale i tak świetny. Szczerze mówiąc to ja już przyzwyczaiłam się do wszechobecnego dramatyzmu w Twojej twórczości i wcale mi to nie przeszkadza, ale myślę, że trochę szczęścia i radości nie zaszkodzi :) Czyli ogółem kocham Cię, kocham Twoje rozdziały i czekam z niecierpliwością na następny ;)
    Pozdrawiam xxxx

    i-wanna-die-in-your-arms.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  4. Jakoś nawet nie wiem co mogę napisać w tym komentarzu, rozdział mnie poruszył, bo na bohaterach jest taki wielki ciężar, a oni do końca nie umieją sobie z tym poradzić. Oliwia ma najgorzej, psychiatryk moim zdaniem robi z ludzi jeszcze większych wariatów, a do tego jej nowa koleżanka, która nie wiem czy dobrze myślę, ale może będzie chciała pomóc jej odejść z tego świata, już tak na dobre? Bo w sumie Oliwia została sama, rodzice ją wywieźli "dla jej dobra", a Harry usycha z tęsknoty i nie może tak naprawdę nic zrobić.
    Jestem strasznie ciekawa co będzie dalej. Czy Harry podejmie jaką próbę by ją odnaleźć i czy dla Oliwi wyjdzie naprawdę na dobre ta izolatka.

    Kocham Cie za to opowiadanie ;)

    [second-chance-to-life.blogspot.com]
    [van-ill-op.blogspot.com]

    OdpowiedzUsuń
  5. super rozdział, szczerze to cały blog jest świetny.
    moim zdaniem to tempo rozwoju historii jest dobre.
    a ten rozdział jest wyjątkowy. ma bardzo dużo uczuć i nie ma pewności co będzie dalej.

    OdpowiedzUsuń
  6. super rozdział

    OdpowiedzUsuń
  7. Harry miał walczyć i wiem, że będzie to robił. Chyba, że się załamie jej nieobecnością i tym że nie jest w stanie nic zrobić.
    Jest mi szkoda Oliwii, jak cholera. Ona w tym wariatkowie jeszcze bardziej oszaleje. Ta Emma, ona jest jakaś... podejrzana.
    Ojcu Oliwi chyba chodzi o to by była jak najdalej od Harryego. Wydaje mi sie, że dla niego on jest całym złem tego świata.
    Czy padną sobie w ramiona? Kiedyś na pewno ale chyba jeszcze nie teraz. A moze w tym tłumaczącym odcinku... ; )
    Do następnego. ;)

    http://choose-your-last-words.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  8. Przeczytałam całe twoję opowiadanie , bo dopiero na nie trafiłam . Jest świetne . :)
    I oby wpadli sb w ramiona . :D
    Czekam na następny . : P

    OdpowiedzUsuń
  9. Oczywiście. Jak ma się problem z dzieckiem, to najlepiej go wywieść, zostawić samemu sobie i sądzić, że to "dla jego dobra". Rodzice. Zresztą, dziewczyna ma problemy z uczuciami, a nie problemy psychiczne. Nie potrafi sama sobie poradzić z tym co czuje i z tym, co się tak naprawdę stało. Tęsknota i miłość dały górę i Olivia zwyczajnie tego nie wytrzymała. Odcięcie ją od Harrego, Gemmy i innych znajomych, którzy byli dla niej ważni, wcale nie pomogło. Pogorszyło cała sytuację, ale rodzice Olivii chyba mają to gdzieś. Albo tego nie widzą. Co do Harrego, to strasznie mi go szkoda. Czuje do dziewczyny bardzo dużo i powoli sam się wykańcza miłością do niej. Nie ma się co dziwić, przecie Olivia jest dla niego bardzo ważna, nawet za bardzo.
    Powiem ci jeszcze, po raz setny zapewne, że uwielbiam twoje opowiadania. Piszesz tak.. inaczej. I właśnie to mi się podoba. Nie ma tu sielanki, która zaczyna mnie wkurzać. Świat nie jest idealny. Jest dokładnie taki, jakim ty go ukazujesz. I za to ci dziękuję.

    http://i-just-trying-read-the-signals.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  10. świetny rozdział

    OdpowiedzUsuń
  11. Psychiatryk? No nie. Jakby już nie miała ciężkiego życia. Ale nie... jak nie można sobie poradzić z problem, to najlepiej się go pozbyć no nie? Czy oni są naprawdę aż tak głupi, żeby nie zauważyć, że przez nich ich córka cierpi???
    Szczerze mówiąc poruszyłaś mnie tym rozdziałem. On dobrze pokazuje co ta naprawdę czują bohaterowie i jak ciężko jest im w zaistniałej sytuacji.
    Ja osobiście wierzę, że im się jeszcze uda. Że Harry ją znajdzie i zabierze z tego okropnego miejsca.
    Rozdział jak zawsze świetny.
    Myślę, że nie musisz "przystopować". Twoje opowiadanie jest jednym z nielicznych, które pokazuje życie takim jakim jest. Ale może faktycznie odrobina szczęścia by nie zaszkodziła :)

    Pozdrawiam
    Harriet xx



    http://op-onedirection.blogspot.com/
    http://2op-onedirection.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  12. ajajajaja podoba mi się i to bardzo !
    w końcu jakieś poważne opowiadanie a nie tak jak te inne.
    czekam na kolejny ;)

    OdpowiedzUsuń
  13. .KamCiaaa ! ;***29 lipca 2012 03:28

    Cudnie! <33
    Podoba mi się strasznie! ;D
    Biedny Harry.. ;/
    Czekam na NN ;**

    OdpowiedzUsuń
  14. po prostu świetne !!!!!!!

    OdpowiedzUsuń
  15. super rozdział ;D

    OdpowiedzUsuń
  16. Jeżeli cie jakoś uraziłam którymś z komentarzy to strasznie przepraszam , rozumiem że musi być źle żeby kiedyś było dobrze. wiesz , że uwielbiam to co piszesz i jak nas zaskakujesz, nie mogę doczekać się następnego. Przeraził mnie trochę ten psychiatryk i Emma, która siedzi w nim już 5 lat , mam nadzieję ze Oliwi uda sie jakoś uciec .
    Pozdrawiam=]]

    OdpowiedzUsuń
  17. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  18. Z góry przepraszam za Spam. Założyłam nowego bloga o 1D i ...

    Z góry przepraszam za Spam.
    Założyłam nowego bloga o 1D i bardzo serdecznie chciałabym zaprosić do czytania, jeśli tylko ktoś ma ochotę.
    Mam nadzieję, że chociaż zajrzysz i zapoznasz się z treścią.

    Od zawsze sen z powiek spędzało mi jedno pytanie: Czy będę w stanie pokochać całym sercem?
    Czy będę w stanie obdarzyć miłością drugiego człowieka tak samo mocno jak i on mnie? Czy będę potrafiła rzucić się za nim w ogień kiedy przyjdzie taka potrzeba? Czy jednym gestem, spojrzeniem będę w stanie pomoc swojej miłości? Czy podołam tak trudnemu zdaniu jakim jest kochać i być kochanym?!

    Zapraszam na http://little-big-lovee.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  19. nic dodać,
    nic ująć
    jest idealny

    OdpowiedzUsuń
  20. hej kochanie *_*
    zajebiste to wiesz ? ;*
    Uwielbiam to opowiadanie ;D
    Normalnie padam :D
    trochę się w tym rozdziale popłakałam :((
    Ale nic :D
    Zapraszam do siebie :)
    londynskie-przygody-1d.blogspot.com

    pozdro ~m.w.p (:

    XOXO

    OdpowiedzUsuń