Odcinek 4

4.

Byłam padnięta. Po całym dniu z One Direction i z Gem nie miałam siły nawet podnieść ręki. Ile musiałam się z nimi naszarpać. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie przeżyłam. Miałam przecież zakręconych znajomych, ale to przechodziło moje najśmielsze wyobrażenia. Konkursy w piciu soku pomidorowego i ketchupu, bieganie po domu z ogórkami czy udawanie supermana, nie wliczając stania przez dwie godziny z abażurem na głowie udając lampę było dla mnie kompletnie nie do pojęcia. Jeżeli tak miało być cały czas to nie wiedziałam jak ja to przeżyję. Wmawiałam sobie jednak, że to tylko przejściowe, że im przejdzie i do końca tygodnia będzie spokój. Jednak to była moja mała nadzieja, nie miałam pojęcia jak chłopcy zachowują się na co dzień. Może się zmęczą.

Wyszłam z pod prysznica i ubrałam się w moją kusą koszulę nocną, którą wzięłam nie wiedząc, że będzie tu cały dom młodych mężczyzn. Na wierzch założyłam turkusowy, jedwabny szlafrok sięgający mi lekko za połowę uda. Przejrzałam się w lustrze i przygładziłam swoje blond włosy po suszeniu sterczące na wszystkie strony. Zmyłam mój dokładny makijaż i poczułam się goła. Na szczęście miałam już nie spotkać żadnego z członków One Direction, więc mogłam sobie pozwolić na ten luksus naturalności.

Gemma już leżała w łóżku. Niedbale rozrzuciła ręce i jęczała. Zaśmiałam się.

- Też jesteś tak padnięta?- zapytałam opadając na łóżko obok niej.

- Jeszcze się pytasz? Nie mam siły nawet przynieść sobie soku z dołu. Pójdziesz? – zapytała patrząc na mnie zmęczonymi oczami.

- Nie. – odpowiedziałam jak prawdziwa przyjaciółka. Trzeba być w życiu asertywnym.  Gemma jęknęłam. Znów się zaśmiałam i podniosłam.

- Pójdę, ale żeby mi to było ostatni raz. ! – zastrzegłam grożąc jej palcem. Zwlekłam się z łóżka i leniwie przebierając nogami zeszłam na dół.

- Cześć. – usłyszałam wchodząc do kuchni. Stanęłam lekko oszołomiona i nie wiedziałam gdzie podziać wzrok. W kuchni znajdował się trzymając w ręce butelkę wody Harry ubrany jedynie w luźne spodnie dresowe. Speszyłam się, ale na szczęście nie trwało to długo. Przeklęłam w duchu. Nie lubiłam w sobie tego, że wszyscy chłopcy tak na mnie działali, peszyli mnie i stresowali. Nie czułam się komfortowo w towarzystwie zwykłych chłopców, a co dopiero półnagich gwiazd rocka.

- Cześć. – odparłam. Moja cała elokwencja się gdzieś ulotniła i nie miałam pojęcia co mam powiedzieć.  Na szczęście Harry nie zapomniał języka w gębie i przejął inicjatywę czym byłam zdziwiona. Mógł przecież po prostu wyjść.

- Czemu jeszcze nie śpisz? – zapytał mierząc mnie spojrzeniem od samych stóp. Przypomniałam sobie, że stoję przed nim w dość kusym szlafroczku zasłaniającym nie tyle ile bym chciała. Spróbowałam go dyskretnie lekko naciągnąć, ale nic z tego nie wyszło. Harry odchrząknął i obrócił głowę zawstydzony tym, ze go złapałam na patrzeniu się na moje wdzięki. Zignorowałam to jednak i wróciłam do konwersacji.

- Gemma wysłała mnie po sok, a ja jak głupia dałam się tak bezczelnie wykorzystać.- odpowiedziałam. Harry zachichotał.

- Dobrze, że się dałaś. Spotkałaś tu mnie. – wyszczerzył się. Uśmiechnęłam się i wyciągnęłam dwie szklanki z kredensu i sok z lodówki.

- Nie ma to jak przypadkowe spotkanie w kuchni. I niska samoocena.- powiedziałam ironicznie.

- Takie są najgorętsze. – powiedział Harry siadając na blacie. Zaśmiałam się i popatrzyłam na niego krzywo.

- Może sobie zamów prostytutkę , co? – zaproponowałam. Zaczął się śmiać.

- Stać mnie by samemu zdobyć dziewczynę. Aczkolwiek ewidentnie widać, że nie każdą.

Uśmiechnęłam się do niego miło i podziękowałam. Był to dla mnie wielki komplement. Wzięłam obie szklanki i zamierzałam wyjść z kuchni, ale Harry mnie zatrzymał.

- Masz ochotę na piernik?

Wiedziałam, ze o tej porze jakiekolwiek słodycze są nie wskazane, ale w tej sytuacji... W takim towarzystwie. Jednak wahałam się.

- Gemma na mnie czeka. – odpowiedziałam w sumie ignorując jego pytanie.

- Gemma? Jak znam swoją siostrę to już dawno śpi. Wystarczy, że przyłoży głowę do poduszki. Nie to co ja. Nie pozbawiaj mnie jedynego towarzystwa. Chłopaki też już słodko chrapią. – powiedział sięgając do lodówki i uśmiechając się słodko. Dobrze wiedział, że jestem już kupiona. Miał rację, czemu sama się dziwiłam. Nie lubiłam przebywać sam na sam z chłopakami. Raczej tego unikałam.

- Dobrze. Wyciągaj piernik. – powiedziałam stawiając szklanki na blacie i siadając koło nich. Gdy tylko usiadłam podwinęło mi się moje odzienie. Już teraz nie dyskretnie próbowałam je ciągnąc w dół, ale nic z tego. Harry widząc moje usilne starania zaczął się śmiać i rzucił mi czystą ścierkę. Skinęłam zawstydzona głową w podziękowaniu i przykryłam moja gołe uda.

Harry usiadł koło mnie na blacie i przysunął mi talerz z kawałkami piernika.

- Naprawdę Gemma powiedziała ci, że ma brata Petera?- zagaił chłopak. Przeżułam kawałek wybornego ciasta i odpowiedziałam z powagą.:

- Owszem. I w sumie tego nie rozumiem. –zawahałam się i poprawiłam.- Znaczy rozumiem, ale… Co to ma do rzeczy kim jest jej brat, przecież to do niej jechałam.

- Ej! – krzyknął Harry, ale na tyle cicho by nikogo nie zbudzić. – Jak to co to ma do rzeczy.? Ja nim jestem.

- Czy ty nie masz czasem za wysokiego mniemania o samym sobie?- zapytałam wpychając sobie do buzi kawałek ciasta.

- Może troszkę. Ale zawsze tak było.

- A już myślałam, że odkąd zostałeś gwiazdą. – zaśmiałam się lekko. Harry popatrzył na mnie bardzo poważnie.

- Nie. Nie uważam się też za jakąś wielką gwiazdę, ale ty najwyraźniej tak o mnie myślisz. I tu zataczamy koło. Dlatego Gemma przedstawiła mnie jako Petera. – zaśmiał się. – Naprawdę te imię jest okropne!

- Jak mam tak nie uważać? Cały świat tak uważa, a jakbyś się nasłuchał o tobie tego co ja w szkole to też byś tak myślał. Dla mnie to nie ma znaczenia kim jest brat mojej przyjaciółki. Przynajmniej nie w takim sensie. Ma znaczenie tylko to jaką jest osoba, a jak na razie zauważam jest strasznie zadufany w sobie. – powiedziałam prześmiewczo machając nogami  jak dziecko w podstawówce, gdy tylko nie dotyka nogami podłogi. Jak jakaś sierotka.

- Nie jestem zadufany w sobie. No, może trochę nieskromny, ale to tylko pierwsze wrażenie.

Zaśmiałam się i zeskoczyłam z blatu.

- W takim razie i tak nie było złe. Czekam na kolejną stronę twojej osobowości, a teraz idę do przyjaciółki, bo piernik się skończył. – powiedziałam patrząc na pusty talerz.

- To tylko dlatego, ze mną tu siedziałaś?- zaśmiał się lekko Harry rozkładając ręce.

- Był pyszny. – wzięłam sok i pomachałam mu ręką.

Na górę szłam z uśmiechem na ustach i jednym zdaniem zaprzątającym moje myśli „ Jaki fajny facet”.

Jak powiedział Harry Gemma już spała. Gdy weszłam przebudziła się i coś wymruczała, ale ciężko było zrozumieć sens jej słów. Położyłam się obok i jeszcze długo nie mogłam zasnąć dręczona różnymi myślami zalewającymi mi umysł. I nadziejami. Nadzieją na wspaniałe ferie we wspaniałym gronie, na pozyskanie nowych przyjaciół i czerpanie z życia garściami.

Zapowiadało się wspaniale i mogłam tylko trzymać kciuki, żeby wszystko się spełniło. 

***

Już niedługo do tej "akcji".; )

 To tyle. 

Dziękuję wszystkim za komentarze i odwiedziny.; ) Cudowne jest to, że to czytacie..; )

Pozdrawiam.!

Wasza H.

PS. Zapraszam na moje dzieło na wspolnykierunek.blogspot.com. To chyba najlepsze co mi się udało napisać. (wyłączając niektóre fragmenty wk I )