Odcinek 10

10.

- Liam? Co ty tutaj robisz?- zapytałam chłopaka, który już siadał kolo mnie.

- Musiałem iść oczyścić umysł. I zadzwonić do Danielle. – powiedział i uśmiechnął się do swoich myśli, które nie były trudne do odgadnięcia.

Wytarłam twarz rękawem, który teraz pokryty był czarnym tuszem. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, każde zatopione w swoim małym, naiwnym świecie. Nie wykraczaliśmy poza granice dobrego wychowania. Przerwałam to.

- Skąd wiedziałeś..? – zaczełam, ale Liam mi przerwał.

- Że płaczesz? Że przespałaś się z Harrym w lutym? O co pytasz? Może o wszystko? Ja nie jestem ślepy, Oliwia. Poza tym nie trudno było usłyszeć. – powiedział wskazując kierunek, z którego przyszłam. Pokiwałam głową i jeszcze raz wytarłam nos. Skrzywiłam się na widok mojego brudnego, usmarkanego rękawa.

- Co się działo w życiu Harrego zanim.. no wiesz.. Czuję, że zrobiłam coś.. Nie wiedziałam.-próbowałam się tłumaczyć, ale dawało to przeciwne rezultaty. Wiedziałam, że się usprawiedliwiam. Ponownie wybuchłam płaczem tym razem bardziej kontrolowanym. Liam objął mnie delikatnie ramieniem w geście pocieszenia i zaczął cicho tłumaczyć.

- Harry chyba się zakochał. Przynajmniej wszyscy tak myśleli, ale to nie mogła być prawda, przecież przespał się z tobą. Tak, czy inaczej bardzo starał się, by z powrotem odnowić więź ze swoją była dziewczyną, by zyskać jej zaufanie. I wtedy zjawiłaś się ty.

- Wiedział co robi. Pocieszył się mną. – parsknęłam przez łzy. Wszystko się we mnie dusiło. – Jak ona się dowiedziała? Przecież tylko ty wiedziałeś. Właściwie domyślałeś się.

- Harry jej powiedział. Chciał być z nią szczery, co wyszło raczej na opak.

- I dlatego obwinia o wszystko mnie?! Pieprzony egoista, szukający wymówki i usprawiedliwienia.! Jak ja go nienawidzę.

- Nie mów tak. – ostrzegł mnie Liam.- Możesz tego żałować.

- Żałuję tylko tego, że miałam z nim doczynienia. Nie zapomnę mu tego. I on mówi, ze ja go wykorzystałam, a tymczasem to on potraktował mnie jak zabawkę, przytulankę.

Kręciłam głową. Ostatni raz otarłam twarz i poprawiłam włosy.

- Oliwia, nie rób tego. – powiedziała Liam, gdy wstałam.

- Czego?- zapytałam i odeszłam. Byłam zdeterminowana. Harry postąpił bardzo nieładnie. Chciał zrzucić całą winę na mnie. I prawie mu się udało. Prawie. Byłam pewna, że nie zdawał sobie sprawy, że właśnie wypowiedział mi wojnę.

Weszłam do domu z całkiem innym nastawieniem. Przepełniała mnie chęć zemsty. Byłam zbuntowana przeciw wszystkiemu i dumna. Nie dałam po sobie poznać, że jakakolwiek negatywna rozmowa z Harrym miała miejsce.

- Już wróciłaś? Gdzie Harry? Co dobrego kupiłaś? – spadł na mnie gard pytań Gemmy.

- Nic, przeszła mi na wszystko ochota po drodze i nie doszłam nawet do sklepu. A Harry? Pewnie zaraz wróci. Gdzieś mi zniknął. – gdy kłamałam Gemmie prosto w twarz przemawiało przeze mnie czyste wyrachowanie, którego miałam żałować.

- Dziwne.. No cóż, nie zgubi się. Mam nadzieję tylko, że za dużo paparazzich go nie złapie. Chodź przebierz się w strój.. Nie ma to jak pływanie po ciemku. – Gemma poruszyła teatralnie brwiami. Uśmiechnęłam się i pobiegłam na górę by przebrać się w moje brązowo-złote bikini.

- Oj słoneczko, jak ty sexy wyglądasz. – podbiegł do mnie Zayn i objął mnie w pasie, gdy tylko wyszłam za dom. Basen był jasno oświetlony, kiedy cały ogród tonął w mroku. Popatrzyłam się na niego uwodzicielsko.

- Specjalnie dla ciebie. – powiedziałam, na co w odpowiedzi Zayn się do mnie uśmiechnął ukazując swoje całe uzębienie.

Trzasnęły drzwi wejściowe, a potem wyszli z drugiej strony domu do nas Liam i Harry. Z całych sił próbowałam się nie skrzywić tkwiąc w ramionach Zayna.

- Widzę nowy cel.- powiedział Harry patrząc na mnie i na Zayna. Wiedziałam, jednak, ze te słowa skierował do mnie.

- Zazdrościsz? – zapytał mulat uśmiechając się promienie i zerkając na mnie.

- Jakoś niespecjalnie. Przechodni towar. – burknął cicho Harry. Zdenerwowałam się. Nie musiał być od razu taki wredny. Wyswobodziłam się z objęć Zayna z pretekstem, że przyniosę nam coś do picia.

- Mokry towar.- powiedziałam przechodząc koło Harrego. Mocno, z zaskoczenia go pchnęłam. Harry z głośnym pluskiem w ubraniu wpadł do wody głośno klnąc.

Uniosłam głowę i spojrzałam na wstrząśnięte twarze przyjaciół.

- Oliwia, chyba musimy pogadać. – powiedziała Gem ciągnąc mnie za rękę do góry, do swojego pokoju.

Nie bałam się tej rozmowy byłam calkowice obojętna. Tak, jakbym pozbyła się wszelkich uczuć. Byłam jak bezwładna masa ciągnięta przez Gemmę.

Moja przyjaciółka głośno zatrzasnęła drzwi i pchnęła mnie na łóżko.

- Co ty wyrabiasz?! – krzyknęła.- Wepchnęłaś Harrego do basenu i to na pewno nie z powodu tego docinka. Zresztą on też obrażając cię.. Musiało się coś stać. Mów jak na spowiedzi!

- Co mam ci powiedzieć?! Że zrobiłam coś o czym wstydzę się nawet pomyśleć? Tak, zrobiłam! – krzyknęłam wstając. Nie mogłam usiedzieć na łóżku. Roznosiło mnie. Byłam zdenerwowana i zawstydzona co przeradzało się w czystą frustrację. Miałam ochotę się rozpłakać. Ludzie zwykle płaczą z frustracji i bezsilności. Nie byłam wyjątkiem.

Gemma uśmiechnęła się do mnie kojąco. Złapała mnie za rękę i posadziła obok siebie na łóżku. Położyła mi dłoń na ramieniu.

- Mi możesz wszystko powiedzieć. – zapewniła.

- Wstydzę się. Boję się.. Sama nie wiem, wszystko na raz. – powiedziałam. Westchnęłam. Gemma była moją przyjaciółką, czemu miałam jej nie zaufać. – Przespałam się w lutym z twoim bratem. – wyszeptałam speszona, zawstydzona, z poczuciem winy.

- Wiem. – usłyszałam szept Gemmy tuż nad uchem. Spojrzałam na nią przenikliwie. Patrzyła się na mnie współczująco i pocieszająco zarazem. Posłałam jej nieme pytanie, które bez trudu rozszyfrowała.

- Harry mi powiedział, a raczej wyżalił. Chciałam po postu, żebyś sama mi to powiedziała.

- Komu on nie powiedział?- zapytałam retorycznie z nutką drwiny. – I jeszcze ze mną rozmawiasz? To przecież nie do przyjęcia.

- Co nie do przyjęcia? To twoje życie i Harrego. Wasze decyzje. Ja was mogę tylko wspierać. Oboje. Owszem, czasem trudno się postawić po którejś ze stron, ale staram się być obiektywna. Kocham was oboje i nie mam zamiaru interweniować. Musicie sobie sami z tym poradzić. Musicie. – podkreśliła ostatnie słowo.

- Co to znaczy?- zapytałam jak głupia jednakowoż z nadzieją.

- Nie chcę, żeby w domu panowało jakieś napięcie. Macie się pogodzić i naprawdę nie obchodzi mnie jak to zrobicie. Możecie się nawet pobić, byle potem było oky– zachichotała Ge.

- Nie wiem, czy potrafię Ge. Mogę ci jedynie obiecać, że postaram się więcej Harrego nie wpychać do basenu.

- Tak myślałam. – westchnęła Gemma. – Jakbyś chciała pogadać jestem zawsze do twojej dyspozycji. Zawsze wysłucham i będę to samo radziła. Wybaczyć.

- A to jest najtrudniejsze. – szepnęłam bawiąc się własnymi placami.

- Wiem. Wiem. – przytaknęła przyjaciółka i mocno mnie przytuliła.

W głowie miałam tysiące myśli, których w żaden sposób nie mogłam zagłuszyć. Po części nie chciałam tu być. Mogłam wyjechać, ale nie chciałam zostawiać tych nikłych chwil z Gemmą. Jak się miała potoczyć moja Historia? Nie miałam pojęcia. Bałam się najbliższej przyszłości, tych kilku dni, tygodni. Miałam toczyć walkę ze sobą i z Harrym, co strasznie mi się kłóciło. Nie chciałam się z nim kłócić, naprawdę go kiedyś lubiłam. Teraz czułam do niego odrazę, która przemieszana z uczuciami, których nie powinnam do niego żywić wywoływała ból. Straszliwy, paraliżujący ból maskowany wyrachowaniem. Byłam świadoma tego, że wepchanie Harrego do basenu nie było najlepszym pomysłem, ale działałam instynktownie. Wiedziałam, że będę musiała za to prędzej czy później zapłacić. A cena miała być wysoka.

***

Dzisiaj miało nie być odcinka, czasami trzeba przełożyć sprawy osobiste nad wszytko inne. Na szczęście ten czas już minął, więc postarałam się wygrzebać te kilka minut. 

Nie jestem w żaden sposób zadowolona z tego odcinka. Jest taki banalny. I wszystkie do, chyba 15, są banalne, niezaskakujące, nudne.. buu..Czasem mam ochotę wam już opowiedzieć końcówkę i miejmy to za sobą. Ale poprzedzają to chwile wahania, więc powstrzymuję się. Beznadzieja.

Dziękuję za wszystkie pozytywne komentarze, na więcej takich nie liczę. Te opowiadanie, to jakiś chłam. Kompletnie nie udany eksperyment, nie tak pomysłowy jak mi się wydawało na początku, może się rozwinie, może.. Ale nie mnie to oceniać.No trudno. Mam jednak nadzieje, że nie wypłynie to nijak na was. 

Pozdrawiam.!

H.

PS. Przepraszam za te jęki, zawodzenia i wgl żal do świata, ale nie mam najlepszych dni.

podrugiej-stronie-lustra.blogspot.com  -- Nowy odcinek! Zapraszam.