Odcinek 11

Kto najbardziej czekał na poznanie Emily? Czy ona naprawdę będzie miała aż tak dużą rolę?

Enjoy!

11.

Zeszłam na dół całkowicie ubrana. Weszłam do salonu skąd dobiegały podniesione głosy, podwijając rękawy. Był już późny ranek. Słonce już dawno wstało i rozświetlało wnętrze, jasno urządzonego salonu.

Stanęłam osłupiała mierząc przyjaciół wzrokiem. W powietrzu uniosła się napięta atmosfera, gdy tylko weszłam. Wszystkie spojrzenia wylądowały na mnie. Popatrzyłam na Ge, nie zauważając biegnącej w moim kierunku kobiety.

- Cześć, ty pewnie jesteś Oliwia? – podbiegła do mnie nieznajoma wyciągając dłoń i uśmiechając się promiennie. Rzuciłam okiem na salon. Wszyscy się we mnie wpatrywali. Na twarzy Gemmy widziałam zatroskanie, zmarszczyła nos i patrzyła z zaciekawianiem wtulając się w rękaw Nialla. Harry wstał zdumiony i jakby zezłoszczony.

Kobieta mogła mieć około trzydziestu paru lat. Brązowe włosy miękko opadały jej na szczupłe ramiona okalając wręcz za chudą twarz o mocno wystających kościach policzkowych, szerokich ustach podkreślonych blado różową szminką i przenikliwych, piwnych oczach. Poorana niewielkimi zmarszczkami przypominała moją mamę kilka lat temu. Ubrana była gustownie i elegancko. Żółty żakiet zgrabnie podkreślał jej szczupłą talię. Nie dało się ukryć, że była naprawdę zadbana.

- Ee.. Tak. – wybełkotałam podając jej niepewnie lepką od potu rękę. Cały salon odetchnął z ulga i wszyscy udawali, że wracają do swoich spraw. Tylko Gemma rzucała przez ramie zniecierpliwione i podenerwowane spojrzenia. – A ty…

- Emily. – powiedziała kobieta. – Jestem dziewczyną Harrego, tą która zdradził z tobą.

Zalała mnie fala gorąca. Puściłam dłoń Emily i zrobiłam krok w tył. Czułam się strasznie głupio. Czemu Harry mnie tak upokarzał? Po co przyprowadził swoją.. dziewczynę? Emily jednak nie schodził uśmiech z twarzy. Nabrałam powietrza w płuca spodziewając się ostrej wymiany zdań.

- Wiem to mało komfortowa sytuacja, ale.. Za nic cię nie obwiniam. To tylko i wyłącznie wina, mojego Harrego. To on był w pewnym sensie związany, a ty byłaś elementem jego gry, nie żebyś była brzydka, łatwa, czy coś. Po prostu nieświadoma i wolna, a on.. Bardzo mnie zawiódł. – Emily pokręciła głową patrząc z bólem na Harrego. Chłopak pozostał beznamiętny, ale po chwili się skrzywił i lekko oburzył.

Wypowiedź kobiety bardzo mnie zdziwiła.  Otworzyłam szerzej oczy.

- Kobiety to się zawsze zrozumieją.. – bąknęłam. Emily posłała mi uśmiech. Chciałam jak najszybciej stamtąd uciec. To był mój plan A. Ucieczka, która w tym momencie mogłaby być bardzo źle odebrana.

- Nawet ty jesteś po stronie tej.. jej. – pohamował się Harry krzywiąc się przy ostatnim słowie. Chyba stronił od kąpieli. Czułam bijącą od niego odrazę, którą do mnie żywił.

- Nie zaprzeczajmy, że to ty zachowałeś się niepoważnie i nieodpowiedzialnie, i wiele wody upłynie zanim mój stosunek do ciebie się zmieni. Ona miała prawo, nie była związana i do łóżka ci się nie pchała. – powiedziała ostro kobieta mierząc Styles’a wzrokiem.

Przestąpiłam z nogi na nogę czekając na cios, który nie padł. Emily mnie całkowicie zaskakiwała. I miała rację. Nie mogłam się jednak z tym oswoić. Czemu Emily? Byłam na swój sposób zazdrosna.  Nie znosiłam Harrego w tej chwili, ale.. No właśnie.

- Nie pchała to znaczy, że mam jej zapłacić.? – burknął Harry. Zakuło mnie mocno w piersiach. Nabrałam powietrza i powiedziałam na wydechu:

- Wczorajsza kąpiel ci nie wystarczyła? – zapytałam patrząc na niego z góry. Wyminęłam go szybko.

- Głupia dziwka.- usłyszałam za sobą szept. Zacisnęłam wargi. Czułam się jakby mnie ktoś czymś dźgnął.

- Idiota. – szepnęłam siadając koło Zayna, który natychmiast mnie objął.

- Pójdziemy na spacer?- zapytał mnie cicho bawiąc się moimi włosami. Teraz jednak nie miałam na to ochoty. Unikałam jego spojrzenia i pragnęłam się wyrwać. Potrzebowałam powietrza, spokoju i samotności. Wzdrygnęłam się.

- Przepraszam cię, Zayn, ale może później. – wstałam i tylnymi drzwiami wyszłam na zewnątrz odprowadzona wzrokiem mulata.

 Pogoda była przepiękna. Idealna by się nią zachwycać. Ja jednak nie mogłam. Wszystko skutecznie odwracało moją uwagę od piękna przyrody.

Usiadłam na ławeczce pod domem. Nie umiałam opisać swojego irracjonalnego zachowania. Harry działał mi na nerwy, nie lubiłam go, a jednak coś nie dawało mi spokoju. On nie dawał mi  spokoju. Z całego serca chciałam nienawidzić jego dziewczyny, ale nie mogłam. Musiałam przyznać, że Emily była całkiem w porządku. A to obracało wszystko o sto osiemdziesiąt stopni. Już usunęłam się w cień teraz pozostało mi tylko bardziej się w niego zagłębiać. Porzucić gdzieś ledwo tlące się we mnie nadzieję, zacisnąć zęby i przejść na nowy tor. Odnaleźć własną drogę. Może powrócić do starej, którą pod wpływem impulsu rzuciłam dla nie mojego świata.

Wyciągnęłam z kieszeni telefon. Może to był nierozważny ruch, ale jedyny jaki mogłam wykonać, by ratować „coś”. Mogłam wybierać, które to miało być „coś” . I zdecydowałam.

- Cześć, Kuba. Przepraszam, że cię niepokoje. Chciałam tylko.. Chciałam bardzo cię przeprosić, za mój wybuch. To było bardzo irracjonalne, nieuzasadnione. Wiem, że to głupie wytłumaczenie.. Proszę nie przerywaj mi.. Teraz jestem u Gemmy, a potem jadę do Londynu, więc.. Mamy czas na odpoczynek. A za dwa miesiące będę w Polsce, może uda nam się spotkać, porozmawiać..

- Bardzo się cieszę, że to zrozumiałaś.. Dwa miesiące, oky. Później zobaczymy, może uda nam się wrócić..- usłyszałam w słuchawce. Na moich ustach pojawił się lekki, blady uśmiech nie obejmujący oczu. Czy to miało być szczęście, czy tylko alternatywa?

- Dziękuję, za.. za wszystko. Za drugą szansę. W takim razie do zobaczenia. Odezwij się czasem. – rozłączyłam się.

Czy to była dobra decyzja.? Nie miałam pojęcia. Miałam dwa miesiące, żeby się przekonać. Czy czułam coś do Kuby? Obawiałam się, że moja fascynacja nim już dawno odeszła, ale było mi z nim wygodnie. Zapewniał bezpieczeństwo. Zero trosk. Nie musiałam się angażować, bym mogła choć po części być szczęśliwa.

- Myślisz, że to był dobry pomysł dzwonić do byłego?

Automatycznie obróciłam głowę i spojrzałam w oczy Liama.

- Czy ty zawsze musisz wszędzie być i wszystko wiedzieć? – zapytałam klepiąc koło siebie miejsce. Liam przyjął ten gest z wdzięcznością i usiadł obok.

- Jestem tu po to by ratować zagubione dziewczynki. – odpowiedział uśmiechając się półgębkiem. Odpowiedziałam uśmiechem przerzucając w rękach telefon.

- To co mi doradzisz, mistrzu? Nie znając sytuacji. Czysto hipotetycznie.

- Oliwia, ja dużo widzę. Nawet więcej, niż może ci się wydawać. A hipotetycznie… Sądzę, , że telefon do tego chłopaka, był aktem desperacji. Zależy ci na Harrym, a on ma Emily. – zaśmiałam się gorzko.

- Wydaje ci się. – zaprzeczyłam. – Nie zależy mi na Harrym, a Emily jest całkiem fajna. Życzę szczęścia temu idiocie.

- Jasne. Sama sobie w jakimś sensie zaprzeczasz. Bronisz się przed nieuchronnym, przed bólem i cierpieniem odsuwając od siebie Harrego.

- Liam, daj spokój. Wciskasz mi jakieś swoje prawdy. Jakieś bzdury. Harry mnie bardzo źle potraktował, upokorzył, więc czemu miałabym do niego coś czuć..? Ja go nawet porządnie nie znam, nic o nim nie wiem. A Kuba? Kuba, to Kuba, ja chcę z nim być. Chcę być szczęśliwa. – powiedziałam sfrustrowana. Telefon z hukiem upadł na ziemię.

- Miłość to nie kochanie za coś, to po prostu chemia. Kochanie człowieka bierze się z .. Nawet sam nie wiem z czego. Ot tak po prostu. Dobrze się dogadywałaś z Harrym, prawda? Podobał ci się  inaczej byś nie zrobiła sama wiesz czego. Jednak jeśli nie chcesz.. Nie upieram się. Ty wiesz lepiej. W końcu każdy dąży do szczęścia. Tylko nie pomyl swojego.

I odszedł tak po prostu zostawiając mnie z mnóstwem niedopowiedzeń. Głowa mi pękała. Liam po części miał rację. Harry miał Emily, ja miałam.. Ja nic nie miałam. Miałam tylko mrzonki, żeby kogoś mieć. Kogoś ciepłego, bliskiego, kogoś kto się o mnie zatroszczy. Musiałam jednak z tego zrezygnować i zacząć zbliżać się do możliwego. Może miało się udać osiągnąć chociaż pierwszy poziom tymczasowego szczęścia?

*

Kolejny upalny dzień. Miałem już tego dość. Nie mogłem sobie znaleźć miejsca. Zepchnąłem kołdrę z łóżka. Było mi gorąco i lepiłem się od potu. Gdybym zdecydował się spędzić dzisiejszą noc w domku dla gości z chłopakami, pewnie nie byłoby tak parno. W pokoju byłem sam. Ściągnąłem wiszące na oparciu krzesła ubranie i poszedłem wziąć prysznic. Musiałem zmyć z siebie ten smród, ciężar, trochę się odświeżyć, by jako tako pokazać się na dole.

Prysznic nie zajął mi dużo czasu, zaledwie kilka minut. Przeczesałem ręką splątane włosy i słabo uśmiechnąłem się do siebie w lustrze. Byłem blady i zmizerowany. Całkiem jak nie ja. Jakbym niósł jakiś niewidzialny krzyż. Wyprostowałem się i strzepnąłem z rękawa prawie niewidoczny paproszek. Wysiliłem się na swój normalny, swobodny uśmiech, który przychodził mi ostatnio z coraz większym trudem.

Ostatnio wszystko się skomplikowało. Miałem jasno określony cel. Dążyłam do niego i gdy go prawie chwyciłem, wyrwał mi się z rąk, a ja go wcale nie łapałem. Mój cel krążył nade mną i tylko czekał kiedy pochwycę go w swoje ręce. Tylko, że wszystko się zmieniło. Wahałem się.  Sam już nie wiedziałem, czego chciałem. Prowadziłem ze sobą podwójną grę. Nikomu tego nie pokazując, nawet Louisowi, który krążył nade mną jak sęp, czekający na moje potknięcie. Ja jednak się pilnowałem na zewnątrz, kiedy walka toczyła się w moim umyśle, mojej duszy. Czego pragnąłem? Przecież miałem wszystko. Wystarczyło sobie wziąć. Bałem się tylko, że to czego teraz najbardziej potrzebuję, chcę, jest już dla mnie niedostępne.

Zszedłem na dół potykając się na ostatnim schodku. Z impetem wpadłem do kuchni i przystanąłem. Powiodłem po zgromadzonych wzrokiem.

Niall rozmawiał z Gemmą mocno się śmiejąc i zajadając tosty z dżemem. Liam czekał aż zagotuje mu się woda bębniąc palcami w blat. Przy blacie stał Zayn, obok niego machając nogami w powietrzu siedziała Oliwia. Jedli piernik. Coś mnie ścisnęło w żołądku. Jakaś niesprawiedliwość. Przecież to był nasz sposób na rozmowę. Nasz? No właśnie czego ja wymagałem? Przecież to co było dawno się skończyło. Oliwia mnie nienawidziła. Teoretycznie z wzajemnością. Jednak tylko teoretycznie. Praktycznie sam nie wiedziałem co myśleć. Irytowała mnie. Zepsuła mi życie, choć faktycznie wina leżała po dwóch stronach. I czy na pewno zepsuła? Tak mi się wydawało. Kiedyś, a teraz? Teraz ten incydent wydawał mi się przełomem. Czy ja naprawdę tak bardzo pragnąłem tej pięknej, doświadczonej kobiety. Boże, ratuj mnie przed zatraceniem.

- Co tak stoisz, słoneczko? Dzień dobry. – przywitała się podchodząc Emily. Cmoknąłem ją lekko w ustach. Już nie sprawiało mi to takiej przyjemności jak kiedyś. Teraz wszystko zalewała fala obojętności.

Wziąłem ją za rękę i usiadłem przy stole. Jednak nie czułem się sobą. Co chwilkę zerkałem w stronę, w którą nie powinienem. Ale mnie tak strasznie korciło, kusiło by jeszcze raz spojrzeć. I jeszcze jeden. Oliwia zaniosła się perlistym śmiechem, obróciłem się momentalnie. Zayn pocałował lekko dziewczynę, ona zachichotała. Odwróciłem głowę. Czułem się nieswojo. Poczułem na sobie wzrok Emily. Skrzywiłem się momentalnie, jakby na tą scene, ale moja twarz była doprawiona bólem. Miałem nadzieję, że Emily tego nie dostrzeże.

- Zjesz coś, Harry?- usłyszałem pytanie Gemmy. Obróciłem się i spojrzałem na roześmianą siostrę. Pokręciłem głową.

- Nie jestem głodny. – usłyszałem własne słowa. Gem popatrzyła na mnie zmartwiona. Nic nie mogłem poradzić na przeczucia siostry, choć bardzo chciałbym ją od nich uwolnić.

Podparłem ręką brodę. Badawcze spojrzenie Emily trzymało mnie w pętach.

Byłem zły na świat, byłem zły na siebie. Za co? Za niemoc, bezsilność, niezdecydowanie w istotnych sprawach, niezrozumienie siebie. Czekałem na przełom, który miał mi pokazać, że podjąłem dobrą decyzję.

- Wziąć to też? – zapytałam Gemmy podnosząc do góry półmisek z sałatką. Ge kiwnęła głową, trzymając w jednej ręce trzy szklanki, a w drugiej bochen chleba.

Na dworze było dość parno, duszno. Wszystko zapowiadało burzę w najbliższym czasie, ale jeszcze nie teraz. Na nocnym niebie nie widać było żadnej chmurki, całe niebo usiane było cynowymi kropeczkami. Górował jednak księżyc w pełni, jedyny stały element.

Postawiłam sałatkę na stole. Ognisko już płonęło. Nad ogniskiem wisiała krata, na której już położono różne przysmaki.

Usiadłam na jednym z drewnianych krzeseł stojącym najbliżej.  Chwyciłam piwo i zaczełam obracać butelkę w ręce.

- Otworzyć?- zaproponował Zayn. Uśmiechnęłam się do niego i podałam mu butelkę. Po chwili kapsel z charakterystycznym odgłosem syczenia odpadł od butelki i wylądował na dłoni Zayna. Pociągnęłam łyk. Zimne piwo podziałało na mnie kojąco. Zayn bez słowa przysiadł koło mnie. On zawsze był koło mnie. Jak wierny przyjaciel, bałam się porównania, jak pies.

Rozejrzałam się za Gemmą. W nikłym blasku dwóch lamp dostrzegłam przyjaciółkę lekko na lewo ode mnie. Głośno się śmiała z żartów Nailla…

Jak mógł mi uciec taki szczegół? Jaka byłam mało spostrzegawcza. Zapatrzona w siebie. Egoistka, która tylko sobą się martwi. Gemma dostrzegała moje problemy, a ja nie byłam na tyle spostrzegawcza, by zauważyć jej szczęście. Może dlatego, że cały czas miałam przed oczami Gemmę i Marka. Ale Marka tu już długo nie było. A Niall był.

Gemma dostrzegła moje spojrzenie. Podeszła do mnie i przykucnęła.

- Stało się coś? – zapytała.

- Najwyraźniej. – wstałam i odciągnęłam ją lekko na bok.

- Jak bardzo lubisz Nialla? – zapytałam. Zauważyłam w padającym z ogniska blasku, jak Ge oblewa się rumieńcem.

- Lubię go. Ma świetne poczucie humoru. – uśmiechnęłam się.

-Widzę. Przepraszam, że wcześniej nie zauważyłam. – powiedziałam.

- Nie było czego zauważać. – rzuciła lekko. Przynajmniej tak mogłoby się zdawać. – Niall jest kumplem mojego brata, więc i moim.

- I ty się tym przejmujesz? To wasze decyzję. – powtórzyłam jej słowa. – Nie bądź miękka. Lubisz go. Zrób coś z tym!

- Jak bardzo lubisz Zayna? – zapytała. Uśmiechnęłam się.

- Lubię go, ale.. On chce się tylko zabawić. Nie kryje się z tym.

- A ty? Czego ty chcesz? Jesteś młoda.

- Potraktuję to jak podpowiedź. – zaśmiałam się perliście. – Myślisz, że…

- Co ci szkodzi? Zayn jest naprawdę fajny, a rozrywki nigdy dość.. Może z tego będzie coś więcej? A jeżeli nawet nie, to co?

Pokiwałam głową. Miała rację. Jednakże.. Co z Kubą? Jeżeli myślałam o nim poważnie nie powinnam. Ale przynajmniej zobaczyłam bym reakcje Harrego. Na pewno byłby wściekły… Zaraz cofnęłam, wymazałam te myśl. Nie mogłam tak myśleć. Czemu wplątałam w to Harrego? Przecież on nie ma tu nic do rzeczy. Nie miałam zamiaru też ranić Zayna. I KUBY, który chciał mi dać drugą szansę. Musiałam się na razie wstrzymać. Musiałam?

Dziewczyna rozmawiała z Gemmą. Siedziałem trzymając Emily za rękę i wpatrywałem się w martwy punkt jakim była rozmowa dwóch dziewczyn. Emily prowadząca swobodną konwersację z nieustannie obserwującym mnie Louisem nie była niczego świadoma. Przynajmniej tak mi się wydawało. Kurcze, czemu ta dziewczyna była taka intrygująca. Taka gorąca. Przecież miała być tylko poprawną kandydatką do przedstawienia rodzicom. Co się zmieniło? Czy nasza wspólna noc miała na to wpływ? Niewątpliwie. Na początku owszem żałowałem swojej decyzji, podjętej niewątpliwie zbyt pochopnie. A teraz? Teraz sam nie wiedziałem.. Czułem jedynie, że miało to większe konsekwencje niż mi się wydawało. Poniosłem dotkliwe skutki w swoim myśleniu, poczuciu wartości, ideach, czy choćby celach.

Emily podążyła wzrokiem za moim spojrzeniem. Skrzywiła się lekko przez uśmiech. Louis przyglądał się temu z nieskrywaną ciekawością.

- Harry, możemy porozmawiać? – zapytała Emily kiwając głową w bok.

- Spacer? – zaproponowałem. Emily się uśmiechnęła. Wstałem i podałem jej rękę. Chwyciła ją z wdzięcznością i ufnie poszła za mną w mrok. 

***

Kilka słów ode mnie. Niech wam się lekko czyta. Dzisiaj trochę dłuższy, bo znów połączyłam dwa. Trudno im szybciej skończymy tym może lepiej. 

Co tu się dzieje, jak myślicie? Jakie będą konsekwencje ich decyzji, jakie będą ich następne kroki? Czy rozwinie się drugi wątek? Jaki? A może to będzie tylko epizod? 

Dzisiaj uważam,że odcinek dalej jest nieciekawy, aczkolwiek lepszy niż kilka ostatnich. Może to za sprawą narracji Harrego? Naprawdę lubię pisać przebieg akcji jego oczami, chyba bardziej się z nim zżyłam niż z Oliwią, która jest jakaś bezbarwna? No może nie bezbarwna, ale miękka, bojaźliwa, uciekająca od wszystkiego i słabego charakteru, co jeszcze potem dokładnie wyjdzie na wierzch. Spoilerem może być tylko to, że chyba pobawię się psychiką Harrego. Chyba. Oj, żebyście wiedzieli ile ja już wam dałam tych spoilerów.!

Nieważne. Podoba wam się? Czy znów zepsułam? Wiem, ostatnio trapi mnie niemoc twórcza, co pokazujecie mi w komentarzach...

...

I tak dziękuję za te kilka komentarzy. Dziękuję, że mimo wszytko to czytacie. 

Proszę o opinie! Z góry dziękuję!

Pozdrawiam.!

H. 

PS. Przepraszam, jak ostatnio lekko zaniedbałam wasze blogi, ale jak mówiłam wcześniej, skłoniły mnie do tego przykre sprawy osobiste. Miałam bym też taką prośbę: Każda z was, która doda komentarz i ma bloga, mogłaby pod opinią zostawić linka? Szczególnie proszę, o to te osoby, których opowiadań nie mam w obserwowanych. Chętnie bym poodwiedzała wasze blogi. Oczywiście proszę o linka pod opinią, a nie zwykły spam!! Dziękuję.